Πριν από 6 μήνες, είχαμε ανεβάσει εδώ στο Menshouse μια συνέντευξη του Θοδωρή Αθερίδη. Μεταξύ των πολλών ωραίων πραγμάτων που έλεγε, είχε αναφερθεί και στο ενδεχόμενο επιστροφής του Σ΄Αγαπώ Μ΄Αγαπάς. Μια χρόνια απαίτηση των θεατών.
Στην τοποθέτηση του ήταν κάθετα κατηγορηματικός. «Δεν βρίσκω νόημα να ξαναγίνει, δεν πιστεύω ότι θα ταιριάξει στο σήμερα, ήταν κάτι που ταίριαζε απόλυτα στο τότε» είχε πει μέσες άκρες. Αυτό είχε δηλώσει πολλάκις σε κάθε περίπτωση που του έθεταν την ερώτηση. Στο ίδιο μήκος κύματος και η Δήμητρα Παπαδοπούλου, η οποία γνωρίζει πότε κάτι έχει κάνει τον κύκλο του.
Οφείλω να ομολογήσω ότι ξαφνιάστηκα, όπως όλοι, με την επιστροφή της σειράς. Ξαφνιάστηκα όμως με κάποια στοχαστική διάθεση, γεμάτη ενδοιασμό κι αμφιβολία. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν από τους πιο φανατικούς του Σ΄Αγαπώ Μ΄Αγαπάς. Δεν υπάρχει σκηνή ή ατάκα που να μην την έχω αναγάγει σε περιστατικά της ζωής μου. Με φίλους τις χρησιμοποιούμε ως inside joke.
Το Σ΄Αγαπώ Μ΄Αγαπάς είναι μια σειρά από το παρελθόν. Δομημένη με αντιλήψεις του 2001, με χαρακτήρες που απαντούσαν σε εκείνη την εποχή. Κάθε τι του παρελθόντος εγγράφει στο μυαλό αναμνήσεις που δημιουργούν ένα πλέγμα με άλλα όμοια ή ταυτόχρονα πράγματα. Για παράδειγμα το Σ΄Αγαπώ Μ΄Αγαπάς αγαπήθηκε από ένα κοινό που σήμερα είναι κάπου στα 30-40 και θα το δει επειδή θα νιώσει ότι έγινε ξανά 12-15 ετών.
Αλλά ενταγμένη στο σήμερα, η σειρά δεν βλέπω τρόπο να ανταποκριθεί σε αυτό. Να μπορέσει να συνδέσει το τώρα με το πριν, αλλά να κάνει και τη μετάβαση σε κάτι άλλο. Κι αν αυτό δεν συμβεί, όσες αναμνήσεις συνδέονται μαζί της από τότε, μπορεί να παρασυρθούν σε μια αλλοίωση, αφού το σπάσιμο των κόμβων αναμνήσεων πάντοτε επιφέρει κάτι τέτοιο.
Για να το θέσω πιο απλά. Το Σ΄Αγαπώ Μ΄Αγαπάς είχε τότε μια ελευθερία σκέψης. Στηλίτευε τα κακώς κείμενα όχι με το να τα κατηγορεί ευθέως ή να τα ξορκίζει. Τα έκανε στοιχεία των χαρακτήρων και τα σατίριζε με αιχμηρά διακριτικό τρόπο.
Ο Θοδωρής δεν γούσταρε τους γκέι, νευρίαζε όποτε τον έλεγαν γκέι, είχε βγάλει μέχρι και το ψάρι που βάζουν στο σούσι γκέι. Αυτό, αν υπάρξει σήμερα, στην εποχή του politically correct, βλέπω να χαντακώνεται και να γράφουν οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) ότι η σειρά προωθεί ρατσιστικά πρότυπα.
Η Δήμητρα από την άλλη ήταν μια γυναίκα εξαρτημένη από τη σχέση της, κολλούσε σαν βδέλλα πάνω στον Θοδωρή και ο χαρακτήρας ήθελε να σατιρίσει και να αποδομήσει το τότε πρότυπο γυναίκας. Η Δήμητρα δεν μπορεί να είναι η ίδια τώρα, γιατί δεν θα ταιριάζει με την εποχή της. Κι αν δεν ταιριάζει, θα «θαφτεί». Κι αν ταιριάξει, δεν θα δημιουργηθεί αυτή η αντίδραση που υπήρχε πάντα από τον Θοδωρή. Άρα χάνεται ένα μεγάλο στοιχείο του χιούμορ.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο ότι, αν και 19 χρόνια πριν, τα πράγματα ήταν πιο απενεχοποιημένα ή τουλάχιστον δεν υπήρχαν τα μέσα για να τα διαβρώσουν και να τα γεμίσουν με φόβο οδηγώντας τα σε μια στρογγυλοποίηση των γωνιών.
Από κει και πέρα είναι και το καθαρά σεναριακό κομμάτι. Στο τελευταίο επεισόδιο του προηγούμενου κύκλου η Δήμητρα γίνεται μάνα. Αυτό το «πότε θα γίνω μάνα;» δεν ήταν απλώς μια φράση που έμεινε στην τηλεοπτική ιστορία. Ήταν ένα νήμα που οδηγούσε κάπου. Στους τσακωμούς, τις κόντρες, στο άναμμα της φλόγας ανάμεσα στη Δήμητρα και τον Θοδωρή.
Τώρα τι θα υπάρχει; Απ΄ό,τι κατάλαβα από το trailer, το πιο λογικό είναι το παιδί τους να υπάρχει μόνο ως αναφορά, αφού θα γινόταν 18 ετών σήμερα, άρα θα έχει πάει σε άλλη πόλη για σπουδές. Ή μπορεί να γίνει η ανατροπή και η Δήμητρα με τον Θοδωρή να μην έκαναν τελικά παιδί. Δεν έχω δει κάποια διευκρίνιση γι΄αυτό.
Το Σ΄Αγαπώ Μ΄Αγαπάς είναι από τις σειρές που δεν φτιάχτηκαν για να αγγίζουν κάθε εποχή. Πρέπει να αλλάζουν εντελώς φιλοσοφία αν επιστρέφουν. Κι αν αλλάζουν εντελώς φιλοσοφία, τότε παύουν να είναι αυτό που ήταν. Η ανάμνηση στο μυαλό μας κακοφορμίζει.
Όλα αυτά βέβαια είναι έπεα πτερόεντα. Μπορεί να αποδειχτώ παντελώς λάθος και η σειρά να έχει την ίδια σπίθα. Κάτι που αν συμβεί, θα αποδείξει ξανά ότι η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι τρομερή σεναριογράφος και ευφυέστατη!