Όταν ανακοινώθηκε από τη Marvel ότι θα κάνει ταινία για την Captain Marvel με τη Μπρι Λάρσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν έβγαλα και τη σκούφια μου. Ο λόγος ήταν πως ήταν πρόδηλο πως η επιλογή της είχε γίνει και με βάση κριτήρια πολιτικής ορθότητας.
Ο δυναμισμός που έβγαλε το 2017 όταν έδινε το βραβείο στον Κέισι Άφλεκ έπαιξε τεράστιο ρόλο. Δεν την διάλεξαν γι΄αυτό καθαυτό. Την διάλεξαν γιατί ήθελαν να δημιουργήσουν ένα φεμινιστικό πρότυπο στην κουλτούρα των blockbusters και να έχουν να αντιτάξουν κάτι στην Wonder Woman. Στόχευαν στη συγχώνευση της Μπρι Λάρσον με την Captain Marvel που είναι η πιο δυνατή από τους Avengers.
Κι αφού έχει περάσει ο καιρός, φτάνουμε στο χθες που η ταινία κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ και στο σήμερα που κυκλοφορεί σε άλλες αγορές – ανάμεσα τους κι η Ελλάδα σε διανομή της Feelgood Entertainment.
Αυτό που επικρατεί από τους «αρχιεράτες» του politically correct είναι σκέτη παράνοια. Ένας ανάστροφος κορυβαντισμός. Όλα όσα έχουν να προσάψουν στην προσέγγιση της ιστορίας της Captain Marvel, είναι πως δεν έγινε όσο φεμινιστική έπρεπε. Γιατί γι΄αυτό υπάρχει το σινεμά. Για να ικανοποιεί τις δήθεν πολιτικές τοποθετήσεις και ορέξεις κάποιων κομπλεξαρισμένων.
Μοιάζει πολύ βαριά η έκφραση αυτή, αλλά δεν μπορώ με τίποτα να δικαιολογήσω αυτό που είδα σε σχέση με το 5.8 που βλέπω για παράδειγμα το IMDB. Την ίδια ώρα στο Rotten Tomatoes, ίσως το πιο αξιοκρατικό, βλέπεις ένα 84% και μια πιο πιστή απόδοση αυτού που αξίζει η ταινία.
Αν πάει κανείς να κρίνει το Captain Marvel ως μια κανονική υπερηρωική ταινία, έχει τοποθετηθεί σε εντελώς λάθος βάση. Είναι ένα origin. Κι αυτά, όπως έχει διαφανεί στο παρελθόν, προσθέτουν συγκεκριμένες δυσκολίες στο σενάριο και τον σκηνοθέτη. Ιδίως το Captain Marvel που έρχεται μετά το Infinity War και το Black Panther.
Ένα Black Panther που ειρήσθω εν παρόδω το αποθέωσαν τόσοι, ενώ στην πράξη δεν μπορώ να βρω ακράδαντους λόγους που υπερέχει του Captain Marvel. Ή μάλλον μπορώ, αλλά προφανώς δεν έχουν σχέση με το σινεμά.
Ως origin λοιπόν το Captain Marvel είναι ένα από τα 2-3 καλύτερα που έχουμε δει. Καλύτερο από το πρώτο Iron Man για μένα, καλύτερο από το πρώτο Captain America και προφανώς κι από το Θόρ. Όχι με τόση απολυτότητα όπως μπορεί να εκληφθεί, αλλά σίγουρα δεν είναι άκυρος ισχυρισμός. Βρίσκονται τα επιχειρήματα για να στηριχθεί αυτή η άποψη.
Μια μομφή προς την προσέγγιση από την Άννα Μπόντεν και τον Ράιαν Φλακ, σεναριογράφους και σκηνοθέτες μαζί, είναι ότι ενέπλεξαν την Κάρολ Ντάνβερς σε μια πιο ψυχρή λογική. Δεν της έδωσαν βάθος, δεν την έκαναν ευάλωτη, αλλά την παρουσίασαν σε πρότυπα «πατριαρχίας». Σε αυτό το τρένο για την ψυχασθένεια δεν θα ανέβουμε.
Τα τελευταία χρόνια αυτό είναι ο μοναδικός ψόγος που θα αποδώσουμε σε μια οποιαδήποτε ταινία. Το να δημιουργείς μια πολύπλοκη ψυχική δομή του ήρωα σου σε μια κοινωνική, ρομαντική ταινία ή ψυχολογικό θρίλερ, έχει ένα έρεισμα. Το να αποτελεί την πανάκεια για όλα στις action ταινίες και δη αυτές με σούπερ ήρωες, το λες και παρά φύσει.
Ναι, εννοείται πως έχει αποδειχθεί σημαντικό να γίνεται μια εναλλαγή από τη σωματική στην ψυχοσυναισθηματική δράση. Το Captain Marvel έχει. Απλώς επειδή δεν το έχει στο 10, αλλά στο 6-7, ενόχλησε και δεν άφησε αποτύπωμα. Σόρι, αλλά εδώ μιλάμε για μια εισαγωγή ενός χαρακτήρα στο κοινό. Ένα κοινό που δεν είναι απαραίτητο ότι έχει διαβάσει τα κόμικς.
Το σύμπαν της Marvel έγινε κυρίαρχο γιατί πίστεψε στη δράση. Γι΄αυτό ένωσε όλους τους ήρωες στο Infinity War. Στο Captain Marvel βλέπουμε μια ακολουθία, μια συνέχεια αυτής της θέσης.
Η Κάρολ Ντάνβερς έχει συναισθηματικούς κόμβους, έχει ρίζες που πρέπει να ανανεωθούν, έχει κλαδιά που πρέπει να κοπούν για να γίνει πιο δυνατή. Είναι όμως μόνη ηρωίδα. Ο Νικ Φιούρι δεν έχει καταλάβει ακόμα τι υπάρχει εκεί έξω και εν μέσω αυτής της ανισορροπίας προσπαθεί να προσαρμοστεί.
Ο Τζουντ Λο είναι ο μαικήνας της Βερς, όπως τη λέει, αλλά ως εκεί. Κι έπειτα είναι ο Τάλος ο αρχηγός των Σκραλ, ο φαινομενικά villain της ιστορίας, που δίνει την ανατροπή και την εσωτερική διαβάθμιση που λειτουργεί ως αντίβαρο της δράσης.
Άρα η Μπρι Λάρσον φέρει το μεγαλύτερο φορτίο. Όσο έχουν στους ώμους τους όλοι οι άλλοι μαζί. Η ταινία πάντως έχει πολλές μικρές λεπτομέρειες που πλαισιώνουν και δεν καταπνίγουν την ουσία. Κι η ουσία είναι να αναδειχθεί μια πανίσχυρη γυναικεία προσωπικότητα στο σύμπαν της Marvel. Υπάρχει ψήγμα πολιτικής ορθότητας εδώ, αλλά δεν είναι αυτό που επικρατεί. Είναι ανεπαίσθητο.
Η Μπρι Λάρσον τα καταφέρνει πολύ καλύτερα από το προσδοκώμενο στην ερμηνεία της, έχει δοθεί σωστή ενδελέχεια στις σκηνές μάχης, δεν χτυπάει τίποτα στο μάτι ως μη αληθές.
Η σχέση της μέσω μνήμης με την Γουέντι Λόσον, τη μορφή της οποίας παίρνει η Υψηλή Νοημοσύνη, η επαφή της με την κόρη της Μαρίας Νταμπό, η ελαστικότητα της ψυχής της απέναντι στον Τάλος, είναι οι λεπτομέρειες που υφαίνουν τον ιστό των ενδότερων της Captain Marvel. Κάτι παραπάνω απ΄αυτό θα έκανε την ταινία σχοινοτενή και θα υποσκέλιζε τη δράση.
Από την άλλη, είμαστε και σε μια εποχή που το πρότυπο του Deadpool επέφερε μεγάλη προσήλωση στο κομμάτι του fun hero. Πρέπει να υπερέχει σχεδόν όλων των στοιχείων αυτό. Πρέπει να διαπλάθεται ένας ήρωας που το χιούμορ αποκαλύπτει τα τρωτά του σημεία κι όχι ο άκρατος δραματισμός. Και στο Captain Marvel το έχουμε. Απορρέει από τον Σάμιουελ Τζάκσον ως επί το πλείστον.
Αν πρέπει σώνει και ντε να προσάψουμε κάτι στο Captain Marvel είναι πως δεν εντυπωσίασε σκηνοθετικά. Χωρίς αυτό να σημαίνει το αντίθετο άκρο του εντυπωσιάζω. Δεν είναι ότι δεν ήταν καλή. Ήταν αυτή που έπρεπε.
Ξέχωρα από ότι μιλάμε για ένα πολύ καλό origin, έχουμε και ένα ζήτημα πλοκής. Με τη θετική έννοια. Η ταινία προσφέρει και κάτι πολύ ουσιαστικό και έντονο με την post-credit σκηνή της. Χτίζει μια σωστή γέφυρα για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει. Με δύο λέξεις, δες την!
* Το Captain Marvel κυκλοφορεί σήμερα στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment.