Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε η πρώτη σεζόν του Mindhunter μέχρι σήμερα, έχουν περάσει πάνω από 18 μήνες. Σε αυτό το διάστημα αναρωτηθήκαμε πολλές φορές τι κάνει ο Ντέιβιντ Φίντσερ. Την απάντηση την πήραμε μόλις την περασμένη Παρασκευή, πάλι από το Netflix.
Το Love, Death & Robots είναι μια σειρά που σε πιάνει από τα χέρια και σε φέρνει δέκα στροφές. Αποτέλεσμα είναι να ζαλιστείς όταν ξαναπατήσεις τη γη. Μιλάμε όμως για μια ζαλάδα που σου αλλάζει θέση στα πάντα μέσα στο κεφάλι σου. Κι αυτό το λέμε με τον πιο θετικό και επιδοκιμαστικό τόπο που μπορεί να υπάρξει.
Αν είσαι φανατικός με το Black Mirror, η συγκεκριμένη σειρά είναι μια animated εκδοχή του. Βέβαια, η λέξη animation ταιριάζει απόλυτα μόνο στα μισά από τα 18 επεισόδια της πρώτης σεζόν. Σε δύο έχουμε κανονικούς ανθρώπους, ενώ σε άλλα έχουμε CGI απεικόνιση. Είναι και κάποια, όπως το πρώτο, που θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι τα ανδροειδή κατέλαβαν τον κόσμο των κινουμένων σχεδίων. Κάτι τέτοιο.
Πρόκειται για μια ανθολογία επεισοδίων, όλα μικρής διάρκειας, που δεν έχει καμία σημασία η σειρά με την οποία θα τα δεις. Αυτό που μετράει περισσότερο είναι να έχεις μάτια και μυαλό όσο πιο διασταλμένα γίνεται, για να απορροφήσουν όλα τα νοήματα που φέρνει στην επιφάνεια, αν υποθέσουμε ότι βυθίζονται κάθε φορά που ατονούν.
Επιχειρώντας να το εντάξουμε κάπου ως είδος storytelling, θα αγκιστρωνόταν σε πολλά είδη. Είναι «διαπρύσιος» φουτουρισμός, είναι επιστημονική φαντασία, είναι δυστοπία, είναι splatter, είναι αισθησιακή, έχει ψήγματα κωμωδίας, τα οποία είτε αποτελούν ένα συνεχές μοτίβο είτε οριοθετούνται μέσα σε άλλες μορφές αφήγησης και η καταμέτρηση μπορεί να συνεχιστεί επ΄άπειρον. Καλά όχι και επ΄άπειρον, αλλά τον γεμίζει έναν πάπυρον.
Ανήκει παντού και πουθενά. Μια sui generis σειρά.
Love, Death & Robots. Από τον τίτλο τα εξηγεί όλα. Κάθε επεισόδιο περιλαμβάνει ένα από τα τρία, δύο από τα τρία, και τα τρία, σε αυτόνομη μορφή, σε συμπλοκή μεταξύ τους, έχει μια δεξαμενή συνδυασμών που αποκλείει το ενδεχόμενο να βαρεθείς. Για μένα είναι κάτι πολύ σπάνιο αυτό.
Οκ, βοηθάει ότι κάθε επεισόδιο είναι το πολύ 15 λεπτά σε διάρκεια. Αλλά πολλές σειρές έχουν τέτοια έκταση και πάντα θα υπάρξει ένα επεισόδιο, μην πω και μια σεζόν, που το πράγμα θα πλατιάσει, θα κουράσει, θα προκαλέσει τα μάτια να μοχθήσουν για να κρατηθούν συγκεντρωμένα. Στο Love, Death & Robots δεν υπάρχει αυτό. Συνηγορεί και το ότι είναι πολλές διαφορετικές ιστορίες κι όχι μία.
Εκείνο που αξίζει να κρατήσει κανείς είναι πως δεν πρόκειται για άλλη μια σειρά που θα οιστρηλατήσει. Δεν είναι σκοπός της το συναίσθημα. Αν μπορούμε να πούμε ότι μια καλλιτεχνική δημιουργία έχει έναν σαφή σκοπό και δεν γίνεται για να αφεθεί στην κατά το δοκούν ερμηνεία. Προκαλεί με κάθε της σκηνή και ιδίως τα τέλη των επεισοδίων, τη σκέψη.
Μπορείς να βρεις πολλά μη πρόδηλα στον τρόπο που ολοκληρώνεται κάθε επεισόδιο. Για παράδειγμα στο πρώτο θα χρειαστεί να ενώσεις τις πληροφορίες που έχεις πάρει για να καταλάβεις ότι η συνείδηση, η νοημοσύνη, όλος ο εγκέφαλος βρίσκεται μέσα στο τέρας που παλεύει και γι΄αυτό είναι ανίκητη.
Κι αυτό έρχεται να σερβίρει τη δεύτερη ανάγνωση. Αυτή που λέει ότι όσο κι αν εναποθέτουμε την εγκεφαλική μας κίνηση σε μηχανές, πάντα αυτές θα χάνουν από τον άνθρωπο, από τον λόγο κι όχι το εμφυτευμένο που, όσο εξελιγμένο κι αν είναι, λειτουργεί με κωδικοποίηση και αγνοεί τον αυθορμητισμό, την αλλαγή σχεδίου, την προσαρμογή.
Με ένα άλλο επεισόδιο θέτει προβληματισμούς γύρω από την αλήθεια. Τι είναι αυτό που επιλέγουμε να αποδεχτούμε και τι όχι; Είμαστε πραγματικά έτοιμοι να γδύσουμε το αληθοφανές ή το ψευδές και να αντικρύσουμε την γυμνή αλήθεια;
Ένα τρίτο δίνει την εικόνα του κόσμου μετά την ολική καταστροφή λόγω της περιβαλλοντικής κατηφόρας. Κάποια παίρνουν λαϊκές δοξασίες, μύθους από διάφορες χώρες που αναφέρονται σε δύσμορφα πλάσματα ανεξήγητων ιδιοτήτων και τα ενσωματώνουν στο κομμάτι της τεχνολογίας με την κακή της εκδοχή. Πως δηλαδή η εκβιομηχάνιση κατέπνιξε τη μαγεία της μυθολογίας.
Κάθε επεισόδιο χρήζει ανάλυσης και συζήτησης για κάμποση ώρα κι επιτρέπει στον καθένα να δώσει τη δική του ερμηνεία, χωρίς να λειτουργεί αταβιστικά.
Όλα τα παραπάνω δεν στερούνται και φιντσερικών μοτίβων. Πολλές σκηνές έχουν κάτι από Seven και Fight Club. Είναι και κάτι ακόμα. Ο Φίντσερ μαζί με τον συνδημιουργό και συμπαραγωγό Τιμ Μίλερ, αποτίουν φόρο τιμής στο Heavy Metal, ένα θρυλικό animation του 1981, ενώ μοιάζουν να κάνουν μια σειρά από αναφορές σε όλη την sci-fi pop culture. Δεν γίνεται για παράδειγμα να μην σκεφτείς το Blade Runner ή το Dune σε πολλές περιπτώσεις.
Γι΄αυτό το λόγο το Love, Death & Robots αποτελεί με διαφορά την καλύτερη νέα σειρά που έχει κυκλοφορήσει από τον Σεπτέμβρη και μετά. Δεν απαιτεί ειδικό κοινό, επειδή ακριβώς προβάλλει πλήθος καταβολών της. Απαιτεί όμως την πλήρη κι ενεργητική συμμετοχή σου. Δεν είναι η σειρά που θα βάλεις να παίζει όσο εσύ θα έχεις απλά τα μάτια ανοιχτά. Αλλά είπαμε. Αυτό το αναλαμβάνει με τον τρόπο της η ίδια η σειρά.