Όσοι ασχολούνται με τον χώρο του stand up comedy, θα έχουν σίγουρα σε περίοπτη θέση τον Ρίκι Ζερβέ. Ή Ρίκι Τζερβέις όπως άκουσα έναν ραδιοφωνικό παραγωγό να τον λέει. Αν ήταν στη δική μου βούληση, θα τον έλεγα Ρίκι Ζερβέ.
Αυτό γιατί ένας τύπος σφόδρα κωμικός, αλλά κωμικός με έναν τρόπο που είτε θα τον γουστάρεις τρελά είτε θα τον αντιπαθήσεις το ίδιο σφόδρα, μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν είναι μαύρος με λευκές ρίγες ή λευκός με μαύρες ρίγες. Όχι γενικά στην ζωή του. Γενικά είναι ξεκάθαρο ότι υπερισχύει το μαύρο, μιας και πρόκειται για έναν τύπο που έχει αποδεχτεί πως όλα είναι σκ..α, άρα δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε για να είμαστε ευγενικοί και καλοσυνάτοι.
Μεγάλο απόσταγμα αυτής του της φιλοσοφίας που τον έκανε αγαπητό, την τοποθετεί και στο After Life, τη μίνι σειρά του Netflix. Απλώς, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του, δείχνει και πλευρές του εαυτού του που ίσως να τις θεωρούσε τα ευάλωτα σημεία του, τα δικά του blindspots.
Στο After Life ο Ζερβέ υποδύεται τον Τόνι, δημοσιογράφο σε τοπική εφημερίδα που έχασε τη γυναίκα του που πέθανε από καρκίνο του μαστού. Στην αυγή αυτής της νέας ζωής, δεν βρίσκει νόημα να συνεχίσει να ζει. Όχι ότι το αναζητά ιδιαίτερα. Το μοναδικό πράγμα που τον κρατάει ζωντανό είναι το σκυλί του. Τον κρατάει πρακτικά, αφού στις τρεις του απόπειρες, λίγο πριν ολοκληρώσει την αυτοκτονία, εμφανίζεται η σκύλα του και του γαβγίζει.
Εκείνος θεωρεί ότι γαβγίζει για να φάει. Όμως υπάρχει μια αλήθεια που η μαυρίλα στην ψυχή του αρνείται να δει. Ότι το σκυλί του καταλαβαίνει. Ότι ίσως να υποκινείται από την εικόνα της Λίσα, της γυναίκας του που πέθανε. Άλλωστε, δεν σταματάει να βλέπει μαζί με τη σκύλα ένα βίντεο με συμβουλές για το πως να ζήσει τη ζωή του χωρίς εκείνη.
Παρά το ότι αρνείται όσα έχουν να κάνουν με την επιδίωξη μιας κάποιας χαράς, λύτρωσης ή μην θλίψης, φτάνει στο σημείο να συνειδητοποιήσει ότι οι άνθρωποι δεν είναι αυτά τα παράσιτα του κόσμου που νομίζει. Ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο παράσιτα ο ένας για τον άλλον. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σου προσφέρουν έστω το στιγμιαίο γέλιο, που θα δείξουν ενδιαφέρον και θα το δείξουν χωρίς να νιώθεις ακατάλληλος για όλο αυτό.
Το After Life είναι στην ουσία γραμμένο με λάθος σειρά. Ο σωστός τίτλος είναι Life After. Η ζωή μετά την πρώτη μεγάλη απώλεια σου. Η ζωή μετά την απώλεια του ανθρώπου σου και δη σε ένα σημείο που δεν έχετε φτάσει μαζί παρά μόνο στα μισά της κοινής σας διαδρομής. «Εγώ δεν τα είχα αυτά» αποκρίνεται ο Τόνι σε μια χήρα στον διπλανό τάφο της γυναίκας του και αναφέρεται στα χρόνια που ήλπιζε ότι θα περνούσαν μαζί.
Είναι από τις πολύ σπάνιες φορές που ο Ρίκι Ζερβέ δεν αποπνέει την αίσθηση ενός τύπου που ακόμα και καλημέρα να του πεις, θα γυρίσει να σε κοιτάξει με τέτοιο τρόπο σα να σε βρίζει από μέσα του. Παντρεύει με μαεστρία σε αυτή την κωμωδία τύπου Kominsky Method τον πραγματικό του εαυτό με κάτι πιο στρογγυλοποιημένο, με κάτι που έχει λιγότερες γωνίες.
Ο Ρίκι Ζερβέ καλουπώνεται στο After Life κι αυτό του βγαίνει σε πολύ καλό. Και σε αυτόν και στον θεατή, αφού κάθε σκηνή βγαίνει αβίαστα, ό,τι στόχο κι αν έχει.