Υπάρχουν διαφορετικά κριτήρια εξαιτίας των οποίων τοποθετείς μια ταινία ψηλά στην ψυχή σου. Είναι κάποια ερμηνεία που σε σημάδεψε. Είναι μια ιστορία που αποτυπώθηκε μέσα σου. Είναι, αν θες, μια υπόθεση που εκείνη τη στιγμή της ζωής σου σου φέρνει απόλυτη ταύτιση.
Όσο κι αν προσπαθήσω να ψάξω, δε νομίζω πως υπάρχουν κριτήρια που να μην στέκονται δίπλα στο Avengers Endgame. Σε βαθμό τέτοιο που έλεγα σε φίλο μου ότι αν ήμουν στην Ακαδημία Κινηματογράφου θα του έδινα υποψηφιότητες για Όσκαρ και στις μεγάλες κατηγορίες. Σίγουρα καλύτερη ταινία της χρονιάς, σίγουρα υποψήφιοι οι δύο σκηνοθέτες και θα τοποθετούσα σε Ά και Β΄Ανδρικό τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και τον Κρις Έβανς αντίστοιχα.
Το αξίζουν πέρα ως πέρα. Και γιατί όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε αυτούς τους δύο, αλλά γιατί κατάφεραν να διαγράψουν μια για πάντα κάθε προηγούμενο και κάθε επόμενο που μπορεί να κάνει τον ρόλο τους. Ακόμα κι αν περάσουν δέκα χρόνια χωρίς στη γνώριμη στολή τους, αυτή η γενιά σημαδεύτηκε μια για πάντα απ΄αυτούς τους δύο.
Και με την προσωπικότητα τους έξω από τον ρόλο και γι΄αυτό που προίκισαν τον χαρακτήρα τους. Σεβασμός, ευγένεια, καλοσύνη, αυτοθυσία. Όχι, δεν σου κάνω κάποιο σπόιλερ. Αυτοί οι δύο έχουν γνωστοποιήσει καιρό την πρόθεση τους να μη συνεχίσουν σε αυτό το μονοπάτι. Όπως θα προσπαθήσω να μη σου κάνω πολλά σπόιλερ για την ταινία από δω και πέρα.
Θα μιλήσω περισσότερο για συναισθήματα, παρά για αυτό που βλέπει το μάτι. Γιατί το μάτι είναι αντικειμενικό στα εισερχόμενα, αλλά αποτελεί ένα κεκτημένο του καθενός μας στα εξερχόμενα. Μια τέτοια προσπάθεια μου είναι κι αυτό το κείμενο. Ούτε να προτρέψω ούτε να αποτρέψω κανέναν. Άλλωστε, αυτή η ταινία, το Avengers Endgame, δεν είχε και δεν θα έχει ανάγκη από κανέναν να το προμοτάρει.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση υπερηρώων σε ταινία. Υπερβαίνει ακόμα και το Infinity War. Είναι η μεγαλύτερη συνάθροιση πρωτοκλασάτων ηθοποιών που συνέβη ποτέ στο παγκόσμιο σινεμά. Είναι μια ταινία που τιμά με κάθε τρόπο τις καταβολές και κάθε μέλος της. Συνδέεται άρρηκτα με το παρελθόν κι από κει μεταβαίνει σε ένα νέο μέλλον.
Ένα μέλλον που θα είναι δύσκολο χωρίς τους δύο ηγέτες, μα τοποθετείται σε πάρα πολύ καλά χέρια. Του Dr. Strange, του Spider-Man, του Falcon, πάνω απ΄όλα της Captain Marvel που αποδεικνύεται μέσα από αυτή την ταινία ως η ιδανικότερη προσθήκη ρόλου και ηθοποιού για το σύμπαν της Marvel.
Εκ των προτέρων φάνταζε πολύ δύσκολο να χαμηλώσει τον πήχη της μιας τέτοια ταινία. Αυτό που ετίθετο υπό αμφιβολία ήταν αν θα μπορέσει να πάει πιο πέρα τον θεατή σε σχέση με το Infinity War. Αν θα μπορέσει να διευρύνει τους συναισθηματικούς του ορίζοντες. Κρίνοντας από εμένα, συνέβη σε βαθμό που μόνο μια φορά το έχω νιώσει στο παρελθόν. Με τον Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή του Βασιλιά.
Κι αν το Endgame πήγαινε στις 4 ώρες αντί για τις 3 που είναι η διάρκεια του, πάλι δεν θα κούραζε και θεωρώ θα υπερέβαινε αυτό το μέτρο σύγκρισης.
Είναι συγκινητική αυτή η ένωση των ιδρυτικών Avengers για μια τελευταία φορά. Για την ύστατη και υπέρτατη μάχη όλης τους της ζωής. Δεσμοί φιλίας αγγίζουν την ουτοπία τους και χάνονται οριστικά στο σύμπαν. Στη θέση τους ορθώνονται νέοι, που έχουν για πρότυπο τους παλιούς.
Είναι ένας όμορφος πόνος το μάθημα ότι κάποια πράγματα μπορούν να ανατραπούν, να επανέλθουν, όμως κάποια άλλα γράφτηκαν και δεν ξεγράφονται. Κι ο άνθρωπος οφείλει να μην ηττάται απ΄αυτό. Όλοι μας στεκόμαστε ανισόρροπα μπροστά σε αυτό το βίωμα, αλλά με το χρόνο τοκίζονται οι άμυνες μας και χαλυβδώνουμε κάθε μας ικμάδα.
Είναι με όλα τα γράμματα κεφαλαία ένα ΕΠΟΣ. Για τη σεκάνς της τελικής μάχης και όσα συμβαίνουν, για τη σεκάνς που κλείνει το Endgame και διαχωρίζει το μέλλον του MCU από μερικά storylines που έχουν πάνω τους χαραγμένα τα συναισθήματα μας. Το σινεμά είναι πάντα ζωντανό, οι ιστορίες αυτές θα υπάρχουν, όμως θα εγκατασταθούν στη σφαίρα της αναπόλησης, της συντήρησης μιας μνήμης. Όχι στο χτίσιμο νέων αναμνήσεων. Κι αυτό πονάει επίσης.
Τέλος, είναι ένα σκηνοθετικό αμάλγαμα όλων των ωραίων της κινηματογραφικής μας ζωής. Οι αδερφοί Ρουσό μπαίνουν στη χορεία των μεγάλων παραμυθάδων. Γιατί αυτό είναι το Avengers. Από την πρώτη του ταινία μέχρι σήμερα. Ένα παραμύθι που θα δίναμε και την ψυχή μας για να το ζήσουμε.
Κι όπως όλες οι αυτόνομες ιστορίες περπάτησαν σε έναν δρόμο που θα τους έφερνε όλους μαζί, έτσι μετά από το πέρας της αποστολής, οι δρόμοι χωρίζονται και πάλι. Η μοίρα επιτάσσει να αναζητήσουν ξεχωριστά μέλλοντα. Γιατί οι ζωές αλλάζουν και αποφασίζουν για πόσο θα πορεύεσαι με έναν άνθρωπο. Όχι, τα αισθήματα δεν θα παύσουν. Θα τρίβονται όμως με άλλον τρόπο.
Το Avengers Endgame παραδίδει άπειρα μαθήματα ζωής, αφαιρεί και δίνει δύναμη, παράγει κρατήρες στην ψυχή που περιμένουν κάτι να τους ερεθίσει για να εκραγούν!
Ήταν όλοι τους υπέροχοι και θα είναι κι οι επόμενοι υπέροχοι. Όμως κανείς δεν ξέφυγε από τον κανόνα. Σαν την πρώτη φορά, δεν υπάρχει ποτέ και τίποτα…