Όταν σου λένε ότι ο Γουίλ Φέρελ βρίσκεται στην παραγωγή μιας σειράς, ξέρεις πάνω κάτω τι να περιμένεις. Αν όμως στην εξίσωση προστεθεί και ο Άνταμ ΜακΚέι, ένας σκηνοθέτης των μεγάλων αντιθέσεων, τότε δημιουργείται μια τεράστια ίντριγκα γύρω από το τελικό αποτέλεσμα.
Στην περίπτωση του Dead to Me, της σειράς που κυκλοφόρησε στο Netflix την προηγούμενη Παρασκευή, στοιχειοθετήθηκαν κάποια δεδομένα που δεν μπορούσαν να οδηγήσουν σε ασφαλή συμπεράσματα. Πήγαινε play by play.
Εκτός από τον Φέρελ με τον ΜακΚέι, υπάρχει το όνομα της Λιζ Φέλντμαν που υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία. Μια νεαρή κωμικός μόλις στην δεύτερη δουλειά της στην τηλεόραση. Στην κορυφή του παγόβουνου, η Φέλντμαν είχε να διαχειριστεί και δύο γυναίκες που ήταν σε όλη τους την καριέρα supporting cast και έκαναν ελάχιστα πράγματα της προκοπής μετά από μια επιτυχία.
Η Κριστίνα Απλγκέιτ έχει να επιδείξει ένα πέρασμα από τα Φιλαράκια και το Anchorman μετά το Παντρεμένοι Με Παιδιά. Η Λίντα Καρντελίνι σε πολλούς δεν ήταν γνωστή με το όνομα της μέχρι πρότινος. Για εκείνη τα πράγματα βέβαια πήγαν πολύ καλύτερα τα τελευταία 3-4 χρόνια. Μετά τον Scooby Doo ακολούθησε ένα διάστημα αφάνειας. Μέχρι που ήρθε το Bloodline, επίσης στο Netflix.
Οι τελευταίοι μήνες είναι οι καλύτεροι της καριέρας της με διαφορά. Ρόλος στο Green Book που πήρε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μεταξύ άλλων, συμμετοχή στο Avengers Endgame στο ρόλο της γυναίκας του Hawkeye, κάτι που είχε συμβεί και στο Age of Ultron, και τώρα το Dead to Me.
Με αυτές τις συνθήκες η σειρά αποδείχθηκε από το πρώτο της λεπτό μέχρι το τελευταίο μια απόλυτα πετυχημένη ένωση ανθρώπων και δικαίωσε τους πάντες. Είναι γρήγορη αλλά όχι βιαστική, κωμική σε σωστό μέτρο χωρίς να ξεπατώνεται στις μανιέρες του Γουίλ Φέρελ, φτιαγμένη ώστε να αναδείξει το βάθος και την ικανότητα των δύο πρωταγωνιστριών.
Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη σειρά που να έκατσε τόσο άρτια η συνταγή με δύο γυναίκες στα ηνία μπροστά από την κάμερα. Συν άλλη μία στα υπόλοιπα.
Το Dead to Me είναι μια ιστορία φιλίας και αγάπης που όμως στερεώνεται στα πιο απίθανα και σφόδρα ετερόκλητα στοιχεία. Δηλαδή η Απλγκέιτ ως Τζεν και η Τζούντι Χέιλ έρχονται κοντά μετά τον θάνατο των συζύγων τους σε μια ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης. Μόνο που τελικά ο άντρας της Τζούντι ζει και είναι οι δυο τους που σκότωσαν με το αμάξι κατά λάθος τον άντρα της Τζεν.
Η Τζούντι πνίγεται από ενοχές και προσπαθεί να επανορθώσει εισβάλλοντας όμως στη ζωή της Τζεν. Στοχεύει στο να της δημιουργήσει τέτοιο συναισθηματικό παλμό, ώστε όταν της αποκαλύψει την αλήθεια να μη θέλει να την καταγγείλει, αλλά να μείνουν φίλες. Κάτι που στο άκουσμα φαίνεται ως και άρρωστο και θα τοποθετούσε την Τζούντι στην κατηγορία «κοινωνιοπαθής/σχιζοφρενής», πραγματώνεται με τρόπο που δεν ξενίζει.
Πώς σε πάρα πολλές ταινίες και σειρές νιώθουμε μια ταύτιση με τον κακό της υπόθεσης; Έτσι κι εδώ. Κι αυτό γιατί η Τζούντι δεν είναι ο κακός της υπόθεσης. Είναι η χαμένη ψυχολογικά. Το όνειρο της μητρότητας δεν ήρθε ποτέ, πέρασε 5 αποβολές στην εγκυμοσύνη και βρήκε το αποκούμπι της στην οικογενειακή ζωή της Τζεν.
Η Τζεν από την άλλη έχασε έναν άντρα που στην πραγματικότητα τον είχε χάσει πολύ πριν. Δεν ήταν άντρας της πολύ πριν πεθάνει. Οι δυο τους συνέρχονται σε μια άφατη συμφωνία φέροντας δύο τεράστια κενά στη ζωή τους. Κι αυτά τα κενά καλύπτονται από την έτερη της σχέσης.
Δέκα επεισόδια ενός κλασικού sitcom είναι αρκετά για να δημιουργήσουν το λεγόμενο κόλλημα και ειλικρινά όλοι μου έλεγαν πριν το δω ότι θα το «ρουφήξω» μέσα σε μια μέρα. Ήμουν θετικά διακείμενος λόγω του πρωταγωνιστικού διδύμου, ειδικά της Καρντελίνι που μου βγάζει κάτι πολύ όμορφο, και συνέβη όπως μου τα προλόγισαν. Κι έτσι θα συμβεί και σε σας.
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω πιο λιτά το Dead to Me, θα έλεγα ότι είναι ένα κάπως πιο μαύρο καθρέφτισμα του Cominsky Method. Και πιο νέο σε ηλικία. Αλλά η ουσία προς τον θεατή δεν αλλάζει. Λογικά θα υπάρξει και δεύτερη σεζόν, οπότε αξίζει να μπεις στην διαδικασία να πιαστείς από τις ελαττωματικές πλευρές δύο γυναικών που είναι όπως όλοι οι άνθρωποι. Μαχητές.
Ειδικά αν είσαι γυναίκα, θα το καταλάβεις ακόμα καλύτερα αυτό, αφού ένας άντρας μόνο ως θεωρία μπορεί να καταλάβει τις ψυχολογικές προεκτάσεις βιολογικών και κοινωνικών ζητημάτων που αντιμετωπίζουν.