To 2016 έφτασε στην τελευταία του (κινηματογραφική) ανάσα και λίγο πριν έρθουν οι ύστατες κυκλοφορίες την Πέμπτη, ήρθε η ώρα για το πιο κλασσικό άρθρο που γίνεται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Καλύτερες όχι κατά γενική παραδοχή, αλλά κατά την άποψη του γράφοντος και με μια σειρά που σίγουρα εγείρει αντιρρήσεις. Βγήκαν 19, πιθανότατα να υπήρχε χώρος για άλλες δύο. Τα κριτήρια επιλογής είναι αυτές οι ταινίες να κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα στο διάστημα Μάρτιος-Δεκέμβριος 2016, κάτι που σημαίνει ότι αφήνω επί σκοπού όσες προηγήθηκαν της βραδιάς των Όσκαρ, όπως Spotlight, Big Short κτλ.
Η σειρά δεν είναι τυχαία. Είναι από την λιγότερο καλή μεταξύ αυτών των 19 ως την καλύτερη. Let the countdown begin.
Taxi : Ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης της Μέσης Ανατολής (ίσως να είναι ισότιμα με τον Ασγκάρ Φαράντι), ο Τζαφάρ Παναχί σε μια περιπλάνηση στο κέντρο της Τεχεράνης ως undercover – δεν είναι και ιδιαίτερα επιθυμητός στο καθεστώς – ως οδηγός ταξί στήνει τον καμβά της πόλης. Αντιλήψεις, ατομικές ιστορίες, ατυχή περιστατικά, κρατικές αναλγησίες περνάνε από το μικροσκόπιο του.
10 Cloverfield Lane : Μια από τις δύο ταινίες που έδωσαν έντονη υπόσταση στην κατηγορία του θριλεροhorror φέτος (η έτερη ακολουθεί παρακάτω). Μια ιστορία που νιώθεις την ανάγκη να πιστέψεις κάτι αλλά συνεχώς στο ανατρέπει η εξέλιξη, μια ταινία που επιχειρείς διαρκώς υποθέσεις και όσο προχωράει τις βλέπεις να βγαίνουν λάθος.
Dr. Strange : Σίγουρα πολλοί το περίμεναν καλύτερο. Δεν παύει όμως να συγκαταλέγεται στις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς, εν πολλοίς λόγω Κάμπερμπατς και Σουίντον. Εντυπωσιακά εφέ, μεγαλειώδης φαντασία και αποτύπωση ενός κόσμου εύπλαστου.
La tortue Rouge : Ο ανιματέρ Michaël Dudok de Wit έφτασε στα 63 του για να κάνει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων και μπορούμε να πούμε με πάσα βεβαιότητα ότι άξιζε η αναμονή.
Zootopia : Τα κινούμενα φέτος έχουν την τιμητική τους και το Zootopia έχει ένα σημαντικό μερίδιο σε αυτό.
Suntan : Μια ελληνική ταινία για την οποία έγραψαν διθυράμβους στο Indiewire και το Hollywood Reporter, το πόνημα του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου που καθήλωσε το κοινό του Ρότερνταμ στο εκεί Φεστιβάλ.
The Handmaiden : Το ερωτικοψυχολογικό θρίλερ του Park Chan-Wook τα έχει όλα και συμφέρει. Κατάληψη υποσυνείδητου, ψιλοπαράνοια, κορεάτικα ήθη κι έθιμα του 1930, περίεργα ψυχογραφήματα, υποχθόνια σχέδια και πολλά ακόμη.
Captain America: Civil War : Η λέξη «Έπος» είναι η πιο αρμόζουσα. Όλοι οι υπερήρωες της Marvel τίθενται αντιμέτωποι, χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα. Η ονείρωξη κάθε geek.
Sausage Party : Το πιο κυνικό, το πιο χιουμοριστικό, το πιο καμένο και μερικά ακόμα «το πιο» για το Πάρτυ με Λουκάνικα του Σεθ Ρόγκεν.
Elle : Είναι κάποιοι ηθοποιοί που οτιδήποτε κι αν κάνουν δεν μπορείς παρά να τους υποκλιθείς. Αυτό συμβαίνει με την Ιζαμπέλ Ιπέρ. Στο Elle βέβαια αξίζουν τα εύσημα πρώτα στον Πολ Βερχόβεν για την κλιμακωτή ένταση και την ανάδειξη μιας ψυχολογικής συνθήκης που γοητεύει τον ενδότερο εαυτό του θεατή.
Don’t Breathe : Στα 2-3 καλύτερα horror των τελευταίων 5 ετών. Ο Φεντ Αλβάρεζ έχει μεν μια πολύ καλή σκηνοθεσία, αλλά είναι η μετα-παραγωγή που δίνει το κάτι παραπάνω στην ταινία.
Hacksaw Ridge : Ποιος να το περίμενε ότι θα υπήρχε Μελ Γκίμπσον στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και μάλιστα για τη σκηνοθεσία του. Βρίσκεται σε καλή θέση στην κούρσα για τα Όσκαρ και δικαιωματικά αν κρίνουμε κυρίως από την ερμηνεία του Άντριου Γκάρφιλντ.
Kubo and the two strings : Μεγάλες ιδέες, μυσταγωγία, απωανατολίτικη παράδοση, μαγεία, εσωτερική δύναμη μπαίνουν στο μπλέντερ του Τράβις Νάιτ και καταλήγουν σε ένα αποτέλεσμα που σε αιχμαλωτίζει χωρίς καν να θες να αντισταθείς.
Arrival : Ο Ντένις Βιλνέβ σε μια μαεστρική καθοδήγηση, σε μια σκηνοθεσία που κόβει την ανάσα σε πολλές στιγμές. Σε αυτό έχει και ένα από τα ιδανικότερα εργαλεία για να πιάσει υψηλή απόδοση: την Έιμι Άνταμς.
Toni Erdmann : Ένας πατέρας καρικατούρα, ένας κινούμενος πίνακας ζωγραφικής με σουρεαλιστικά στοιχεία, επισκέπτεται την κόρη του που είναι μανιακή καριερίστα και βάζει στόχο να της φτιάξει την διάθεση δίνοντας και ένα στέρεο πάτημα στην εκβαραθρωμένη σχέση τους. Η Μάρεν Άντε δείχνει ότι πρέπει να δοθεί κι άλλος χώρος στις γυναίκες-σκηνοθέτες και όχι να είναι μειοψηφία. Πρέπει και οι ίδιες να διεκδικήσουν περισσότερα.
Captain Fantastic : Ο Βίγκο Μόρτενσεν σε ρόλο χίπι σε πιο uber κατάσταση, μεγαλώνει την οικογένεια Χωραφά σε ένα δάσος, μαθαίνει στα παιδιά να ζουν από τους καρπούς της φύσης, τους μυεί στην ενηλικίωση με το να σκοτώνουν ένα ζώο για το βραδινό και τους μαθαίνει όσα η οργανωμένη κοινωνία μαθαίνει πολύ αργότερα στα παιδιά. Δηλαδή ένα 6χρονο μπορεί να πει για πλάκα τι είναι το First Amendment και να γλεντήσει δύο 14χρονα. Η καλύτερη σκηνή της ταινίας είναι αυτή:
I Daniel Blake : Για την ταινία που πήρε το μεγάλο βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών και τον σπουδαίο Κεν Λόουτς δεν χρειάζονται επιχειρήματα. Είναι στις 5-6 κορυφαίες ταινίες της χρονιάς.
Finding Dory : Όταν μιλάμε για την Dory, το Nemo και τον Marlin δεν είμαι ποτέ αντικειμενικός. Η συγκίνηση, η αδημονία από τον Ιούνιο που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ μέχρι τον Σεπτέμβριο που ήρθε στην Ελλάδα και το τελικό συναίσθημα δεν συγκρίνονται με σχεδόν τίποτα.
La La Land : Ο Νταμιέν Σαζέλ μπαίνει με αυτή την ταινία στην κάστα των σκηνοθετών που περιμένεις άψογες δημιουργίες, που ξέρεις ότι θα ενθουσιαστείς, θα βιώσεις πράγματα. Το La La Land είναι η ταινία που σε κάνει να θες να σκίσεις το πανί και να γίνεις μέρος της. Ρομαντική, αδυσώπητη, χωρίς το κλισέ happy end (το οποίο δεν το αποφεύγει απλά για να το αποφύγει, αλλά για να χτίσει συγκεκριμένες εικόνες όπως αυτή με το πιάνο στο Seb’s) και νοσταλγικά μοντέρνα.