Τα πρόσωπά τους είναι κάτι παραπάνω από οικεία. Σου έχουν προσφέρει αξέχαστες τηλεοπτικές στιγμές.
Συμβαίνει όμως κάτι περίεργο:
Ενώ ξέρεις απέξω ρόλους και ατάκες τους, δεν ξέρεις (ή τελοσπάντων δεν θυμάσαι) το όνομά τους!
Εφόσον είσαι λοιπόν πάνω από 30, έχεις σίγουρα μεγαλώσει με ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Κι έχουν υπάρξει σίγουρα αρκετές φορές που -βλέποντας κάποιους από τους αγαπημένους δεύτερους ρόλους- έχεις αναρωτηθεί «μα πως τον έλεγαν εκείνον, μωρέ;;;»
Όπως, για παράδειγμα, με περιπτώσεις σαν αυτές…
Αντώνης Παπαδόπουλος
Από τις πιο χαρακτηριστικές φάτσες του ελληνικού κινηματογράφου. Απ’ αυτές που ο… κάτοχός τους δεν χρειαζόταν καν να μιλήσει για να σε κάνει να γελάσεις. Αν και όταν το έκανε (με την αξέχαστα ζορισμένη φωνή του), τότε ήταν που δεν μπορούσες να κρατηθείς. Έπαιξε με επιτυχία δεύτερους ρόλους (με καλύτερο τον βοηθό του Βέγγου στον «Θου Βου») κι έγραψε ιστορία με την ταλαιπωρία μέχρι να… εκτοξευτεί από το στόμα του η λέξη «πυ-πυ-πύραυλος»!
Γιώργος Τσιτσόπουλος
Ένας από τους κυριότερους «γνωστούς-άγνωστους». Ο άρχοντας των υποστηρικτικών ρόλων. «Ο μεγάλος δεύτερος», όπως είχε παραδεχθεί (χωρίς υποψία κόμπλεξ) ο ίδιος! Ταλαντούχος και εμφανίσιμος, ήταν συχνά στο βασικό καστ, αλλά ποτέ η πρώτη φίρμα (τουλάχιστον στην τηλεόραση). Και λόγω της καλοβαλμένης και κυριλέ φυσιογνωμίας του, ενσάρκωνε συχνά το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο το οποίο προξένευαν με το ζόρι οι γονείς στην πρωταγωνίστρια.
Μαίρη Μεταξά
Ο ορισμός της ελληνίδας μάνας. Η εικόνα και (κυρίως) η συμπεριφορά που έχει οικεία στο μυαλό του κάθε κακομαθημένος κανακάρης αυτής της χώρας. Με το τροφαντό κορμί, το επικό μπράτσο-ζελεδάκι και πάνω απ’ όλα την αξέχαστη πολίτικη προφορά της (απόρροια της καταγωγής της από την Κωνσταντινούπολη) καθιερώθηκε ως η υπερ-προστατευτική μανούλα του Κώστα Βουτσά. Και ήταν πάντα επιφυλακτική απέναντι στις πονηρές νύφες που επεδίωκαν να τον τυλίξουν.
Μάκης Δεμίρης
Δεκάδες ρόλοι, αλλά ένα (αξέχαστο) πρόσωπο! Παρόλο που έπαιξε σε πάμπολλες ταινίες και υποδύθηκε πληθώρα διαφορετικών χαρακτήρων, δεν ταυτίστηκε ποτέ με κανέναν. Κι αυτό -αν το καλοσκεφτείς- αποδεικνύει πόσο εξαιρετικός ηθοποιός ήταν. Είτε ως γκαρσόνι (στο «Καλώς ήρθε το δολάριο»), είτε ως χίπις (στο «Θου Βου φαλακρός πράκτωρ»), είτε ως αθυρόστομος καθηγητής θρησκευτικών (στο «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα») που μονολογούσε «καθίκια του κερατά».
Μήτση Κωνσταντάρα
Έπαιζε πάντοτε στο πλευρό του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Πόσοι ξέρουν όμως ότι (πέρα από συνάδελφος) ήταν και αδερφή του; Αν και μικρότερη ηλικιακά από τον ίδιο, ενσάρκωνε κατά κύριο λόγο τη μεγαλύτερή του. Αποτελούσε πότε την γκρινιάρα γραμματέα, πότε την ιδιόρρυθμη συγγενή, πότε την πολυλογού υπηρέτρια. Ως τέτοια εξάλλου έγραψε ιστορία με την ατάκα «κύριε Πετροχείλο, κάποτε ήμουνα πουλί και μ’ αγαπούσανε πολύ».