Το περιμέναμε δύο χρόνια σχεδόν και τώρα που ήρθε, δεν ξέρουμε αν άξιζε να το περιμένουμε. Τα πάντα βρίσκονται πια πίσω μας και θα πάρει καιρό σε όλους να αποφασίσουν αν το τέλος θα μπορούσε να γραφτεί διαφορετικά.
Θα πάρει καιρό να βρούμε λογική πίσω από τις αποφάσεις που πήραν οι Μπενιόφ και Βάις όταν έγραφαν το σενάριο του 6ου επεισοδίου. Σε μια κατά τ΄άλλα αρκετά καλή σεζόν, το φινάλε δεν ήταν αυτό που θα άρμοζε σε όσα μας έχει προσφέρει το Game of Thrones σε αυτές τις 8 σεζόν. Ήταν 8, αλλά όπως αποδείχτηκε, έπρεπε να ήταν 9. Ή έστω να έχουν από 10 επεισόδια η 7η κι η 8η, όπως οι προηγούμενες.
Από δω και πέρα ακολουθούν spoilers γι΄αυτό προφυλάξου αν δεν έχεις δει το τελευταίο και καταληκτικό επεισόδιο του Game of Thrones.
Ας κάνουμε ένα μικρό recap. Στο 5ο επεισόδιο είδαμε την Καλίσι να κατασπαράζει στις φωτιές όλο το King’s Landing και να αφανίζει σχεδόν τον πληθυσμό. Είδαμε να πεθαίνουν δύο βασικοί χαρακτήρες, ο Τζέιμι κι η Σέρσεϊ. Είδαμε τον Τύριον να κοιτάζει αποσβολωμένος τις στάχτες και να σκέφτεται διαρκώς τα λόγια του Βάρυς. Κυρίως, είδαμε τη μεγάλη εσωτερική μάχη του Τζον. Από τη μία η πίστη και η αγάπη του για την Ντάνι, από την άλλη ο όλεθρος που προκάλεσε.
Άφησε με λίγα λόγια το 5ο επεισόδιο ορθάνοιχτες πόρτες σε ψυχισμούς. Πόρτες που παρέμειναν ανοιχτές μετά και το ξεκίνημα του 6ου επεισοδίου. Εκεί όπου ο Τζον και ο Τύριον βλέπουν ότι η βασίλισσα δεν έχει σκοπό να σταματήσει και να εξιλεωθεί έστω και μετά τον ορυμαγδό. Έχει δώσει εντολή στον Γκριζοσκώληκα να σκοτώσει αιχμαλώτους. Ανθρώπους που παραδόθηκαν όταν ήχησαν οι καμπάνες, αναγκάστηκαν να αμυνθούν μετά την εκ νέου επίθεση και που πλέον δεν είχαν σκοπό να αντιταχθούν στην Καλίσι. Κι όμως τους σφάζει.
Στη συνέχεια, βγαίνει να κάνει διάγγελμα στους Ντοθράκι και τους Άσπιλους εξαγγέλλοντας νέες σταυροφορίες για μια κατ΄επίφαση απελευθέρωση των λαών. Με σκοπό να υποταχθούν σε μία βασίλισσα. Μετά απ΄αυτό έχουμε την αιχμαλωσία του Τύριον και τη σκηνή με τον Τζον όπου του λέει ευθαρσώς πως θα τους κάψει όλους για να χτίσει έναν κόσμο από την αρχή. Αισθάνεται Thanos στην τοποθεσία King’s Landing.
Κι ενώ λοιπόν έχουμε όλα αυτά, το επεισόδιο δεν επιχειρεί την παραμικρή εμβάθυνση. Δεν δίνει παρά ελάχιστο χρόνο στον Τύριον για να βασανιστεί από τις τύψεις, δεν προσφέρει μια επένδυση του θεατή προς τον Τζον στην πορεία του από το «Θα είσαι για πάντα η βασίλισσα μου», μέχρι το κάρφωμα της λεπίδας στο στήθος της.
Πώς θα μπορούσε να το κάνει αυτό σε ένα επεισόδιο; Δεν θα μπορούσε. Φαίνεται πια πως τα πράγματα ήθελαν διαφορετικό άπλωμα. Κι ενώ για εμάς τους θεατές αυτό φαντάζει προφανές, οι Μπενιόφ και Βάις είχαν άλλες βλέψεις. Το γιατί το ξέρουν αυτοί. Αν μπορώ να κάνω μια εικασία, νομίζω ότι μια ερμηνεία βρίσκεται στη χρόνια ασθένεια των δημιουργών.
Αυτή επιτάσσει την απομυθοποίηση, ώστε να μη γίνει μέγγενη για το μέλλον η ανάμνηση. Αυτή τη στιγμή προκάλεσαν ένα ισχυρό πλήγμα στο Game of Thrones. Η τελευταία γεύση μένει περισσότερο και στην προκειμένη δε μένει σχεδόν καθόλου. Ίσως να μην ήθελαν να στρώσουν με αγκάθια το μονοπάτι της καριέρας τους. Άλλωστε, από το φθινόπωρο θα τους απασχολεί η νέα τριλογία του Star Wars.
Το τελευταίο επεισόδιο δεν είναι κακό. Είναι έκπτωση για τα επίπεδα του Game of Thrones. Γι΄αυτό προσπάθησα να το χωρίσω σε στιγμές που βρήκα ότι του προσέδωσαν αξία και σε αυτές που αλλοίωσαν το Game of Thrones στο ύστατο χαίρε του.
Στιγμές που άρεσαν
- Ο Ντρόγκον καίει τον Σιδηρούν Θρόνο. Έτσι έπρεπε να γίνει. Δεν είναι μόνο ότι συνάδει με αυτό που έλεγε η Καλίσι πριν πεθάνει. Ότι δηλαδή πρέπει να υπάρξει φωτιά για να βγει κάτι καλύτερο από τη στάχτη. Φανατικοί υποστηρικτές Τζήμερου και Δημιουργίας Ξανά Καλίσι και Ντρόγκον. Αλλά είναι κι ένας συμβολισμός. Όσο υπάρχει αυτός ο θρόνος που εξαιτίας του επήλθε τόσος σκοτωμός, θα πλανάται μια σκιά, θα ακούγονται οι φωνές των αδικοχαμένων. Ο νέος βασιλιάς θα κάτσει σε νέο θρόνο. Σε έναν θρόνο που δε θα είναι φτιαγμένος από σπαθιά νεκρών και θα τον θωρεί ο πισινός του βασιλιά με περηφάνια.
- Η εξαφάνιση του Ντρόγκον. Ένας δράκος υπό τις διαταγές κάποιου είναι μια δύναμη που δεν αξίζει και δεν μπορεί να διαχειριστεί κανείς άνθρωπος. Η παρουσία του έκανε την Ντενέρις να αφεθεί στη δική του προστασία. Η ισχύς του την έκανε να ξεπεράσει το όριο του αυτοελέγχου και της συνείδησης.
- Η επιλογή του Μπραν για βασιλιά των 6 βασιλείων. Από την πτώση του ξεκίνησαν όλα. Είναι ωραίο αυτό που εξηγεί ο Τύριον. Οι άνθρωποι ενώνονται από τον μύθο, από τις ιστορίες που τους λένε. Ακούνε μαζί και ομονοούν στην αναγνώριση του άξιου ή του ανάξιου.
- Η κατάληξη των second unit χαρακτήρων και του Τύριον. Ο Τύριον έγινε αρχισύμβουλος του Μπραν, ο Μπρον ο αθεόφοβος παρά τους τόσους νεκρούς δεν ξέχασε την υπόσχεση του Τύριον και του Τζέιμι για το Χαϊγκάρντεν κι έγινε και υπεύθυνος του θησαυροφυλακίου, ο Σαμ έγινε αρχι-Μέεστερ, η Μπρι αρχηγός της φρουράς του Μπραν, ακόμα και ο Πόντρικ έγινε μεταφορέας του αμαξιδίου του βασιλιά.
- Το συνολικό τέλος των Σταρκ. Των τριών εξ ονόματος, αλλά των τεσσάρων στην ψυχή. Ο Μπραν στο θρόνο. Η Σάνσα βασίλισσα του Βορρά χωρίς το bend the knee. Η Άρυα να συνεχίζει το μοναχικό της ταξίδι, αλλά αυτή τη φορά με πλοίο και στόλο και προορισμό τη Δύση. Νέος Μαγγελάνος. Ελπίζω αυτό το storyline να είναι ένα από τα spin off που κοιτάζουν στο HBO. Ο Τζον στη Νυχτερινή Φρουρά κι από κει μαζί με τον Τόρμουντ, τον Ανταρόλυκο και τους Αγρίους πέρα από το Τείχος. Οι επώνυμες μέρες των αξιωμάτων τελείωσαν πια. Τώρα θα ζήσει στην ανωνυμία και την εξαφάνιση από παλιούς φίλους κι από τα αδέρφια του. Όλα όσα τον συνέδεαν με κάτι, έσπασαν μέσα του. Επίσης, τον Ανταρόλυκο τον παρέδωσε, αλλά πάλι σε αυτόν γύρισε.
Όσα δεν άρεσαν
- ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΟΣΟΙ ΝΤΟΘΡΑΚΙ; Δεν τους είδαμε όλους σχεδόν να εξαφανίζονται στη μάχη με τους White Walkers; Πότε πρόλαβαν και αυξήθηκαν σε τόσο μεγάλο αριθμό; Το ίδιο ισχύει και για τους Άσπιλους που σε δύο μάχες αυτοί δεν πρέπει να μειώθηκαν ούτε κατά έναν, αν κρίνουμε από την εικόνα τους στην ομιλία της Ντάνι.
- Η Άρυα με άλογο και η Άρυα χωρίς άλογο. Πώς βρέθηκε ξανά στην πύλη του King’s Landing ενώ την είδαμε να καβαλάει το λευκό άλογο και να φεύγει, ΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΠΡΙΝ; Και δεν είχε και στάχτες στο πρόσωπο της. Ήταν λες και είχε κάνει μπάνιο κι είχε αλλάξει και ρούχα. Αυτό είναι δείγμα μιας κάποιας προχειρότητας.
- Η καταγωγή του Τζον δεν άλλαξε τίποτα στη μοίρα του. Από το τέλος της 5ης σεζόν μέχρι την αρχή της 7ης περιμέναμε να επιβεβαιωθεί η καταγωγή του από τους Ταργκάρυεν, αυτό έγινε και η μόνη παρουσία της στη σειρά ήταν ότι απλώς το συζητούσαν μεταξύ τους. Άντε κι ότι καβάλησε τον Ντρόγκον. Επίσης, αφού ο Γκριζοσκώληκας και οι Άσπιλοι έπλευσαν κατά Νάαθ μεριά, ποιος θα ελέγχει αν τηρήσει την τιμωρία του; Την οποία είδαμε ότι έσπασε με το που έφτασε στη Νυχτερινή Φρουρά.
- Η απότομη μετάβαση από τον θάνατο της Καλίσι στο συμβούλιο των Οίκων των 7 Βασιλείων. Αυτό έρχεται να προστεθεί στην έλλειψη βάθους που αναφέρθηκε παραπάνω. Εδώ υπάρχει και κενό πλοκής. Πώς δεν σκότωσαν κατευθείαν οι Άσπιλοι τον Τζον; Γιατί τον κράτησαν αιχμάλωτο και τον άφησαν να ζήσει ώσπου να έρθουν οι ενισχύσεις;
- Ότι τελικά το σενάριο δεν τράβηξε κανένα από τα νήματα που υπήρχαν γύρω από τον Μπραν. Πήγε σε μια επιλογή που στερείται πλαισίωσης. Προτάθηκε, συμφωνήθηκε, ανακηρύχθηκε βασιλιάς, πάπαλα. Εκεί που απάντησε ο Μπραν «γιατί νομίζεις ότι είμαι εδώ;», πίστεψα ότι θα έρθει έστω μια ανατροπή του στυλ «εγώ είμαι ο Night King».
Ωθούμενος από μια ρασιοναλιστική προσέγγιση, φτάνω στο συμπέρασμα ότι όλα καλώς ήρθαν έτσι. Γιατί οριστική τελεία στη μυθολογία του Game of Thrones δε μπήκε. Ποιος ξέρει; Μπορεί μετά από 10 χρόνια που τα sequels θα είναι στη μόδα, να δούμε κάποιον να προσπαθεί να καλύψει τα κενά. Μπορεί και όχι. Ευσεβείς πόθοι.
Ας είναι. Το Game of Thrones ήταν ένας σπόρος που μεγέθυνε πολλά μέσα στον κάθε θεατή, ήταν μια σχέση ζωής και δεν είναι τυχαίο πως έδωσε υπόσταση σε πολλές σκονισμένες θεωρίες των κοινωνικών επιστημών. Καθόρισε συναισθήματα και μας προχώρησε σε μια ακατεύναστη μαγεία. Εις το επανιδείν…