Όταν είδα αυτό το 7λεπτο standing ovation για το Once Upon A Time In Hollywood του Ταραντίνο στην προβολή του στις Κάννες, δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό που θα συνέβαινε τελικά στο κλείσιμο του φεστιβάλ.
Γιατί το να μην ανακηρυχθεί καλύτερη ταινία και να πάρει τον Χρυσό Φοίνικα, είναι μια κουβέντα απλή. Πολύ πιθανό η επιτροπή να διείδε ότι θα πάρει τις τιμές που πρέπει στα εντός των τειχών βραβεία από τον ερχόμενο Ιανουάριο και μετά.
Αλλά το να μην πάρει ούτε ένα βραβείο στις Κάννες, πάει πέρα από την προσδοκία. Τω όντι, αυτό το 7λεπτο χειροκρότημα έμπλεο πάθους ήταν το μεγαλύτερο βραβείο. Όμως τα φώτα της δόξας τα παίρνουν οι αντικειμενικοί νικητές.
Κι ένας τέτοιος είναι ο Μπονγκ Χο Γιουν ή Μπονγκ Γιουν Χο, ανάλογα τη σειρά που επιθυμεί ο καθείς να βάλει στις λέξεις που αποτελούν το όνομα του. Ο Μπονγκ μας είναι γνωστός από δύο ταινίες του που έγιναν mainstream απροσδόκητα. Κι αν το Okja είχε την τύχη να αγοραστεί από το Netflix το 2017, το Snowpiercer που έκανε πολύ μεγαλύτερο πάταγο το 2013, πορεύτηκε απόλυτα μόνο του.
Ο Μπονγκ βέβαια είχε συστηθεί δειλά δειλά στο ευρωπαϊκό κοινό με τις προηγούμενες του Snowpiercer ταινίες του. Το πιο γνωστό Memories of Murder του 2003 και το αλμοδοβαρικό Mother του 2009. Άλλωστε, ο Μπονγκ έχει συνεργαστεί με τον Πέδρο σε 7 ταινίες προηγουμένως.
Φέτος βρέθηκε στις Κάννες με το Parasite και δεν πήγε ως underdog, αλλά ούτε κι ως μεγάλο φαβορί. Ανέπτυξε τον διασκελισμό της η ταινία σιγά σιγά. Είχε όμως μεγάλο ταβάνι. Προσπάθησα πολύ να ανασύρω τις μνήμες μου εντός αυτής της δεκαετίας και δεν θυμάμαι άλλη νικήτρια ταινία να έχει 9/10 σε φόρα βαθμολόγησης όπως το IMDB. Θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά το προπέρσινο Square που είχε 7.5 λίγο μετά την προβολή του στις Κάννες.
Το Parasite είναι στο 9 και έγραψε ιστορία ως η πρώτη ταινία από τη Νότιο Κορέα που παίρνει Χρυσό Φοίνικα. Κι αν περιμένεις κάποια δεύτερη ανάγνωση πίσω από τον τίτλο της, μην παιδεύεσαι. Είναι αυτό που λέει. Ζωή σαν παράσιτο.
Με μια περίεργη μείξη κινηματογραφικών genres – μαύρο κόμικ, σατιρικό θρίλερ, δράμα – ο Μπονγκ βάζει στο μικροσκόπιο του μια οικογένεια ονόματι – τι άλλο; – Κιμ. Ναι Τσάντλερ Μπονγκ…εεε, Μπινγκ ήθελα να πω, είχες δίκιο να αναρωτιέσαι «Could they be more Kims;».
Οι Κιμ ζουν σε ένα υπόγειο και το μοναδικό τους εισόδημα προέρχεται από την κατασκευή κουτιών για πίτσα. Η ημέρα τους περνάει με τα κινητά ανά χείρας και τα χέρια σε έκταση για να κλέψουν wi-fi από τον από πάνω. «Τεντώστε πιο ψηλά τα χέρια σας» προτρέπει ο πατέρας σε μια σκηνή.
Το γύρισμα του τροχού για τους Κιμ έρχεται όταν ο φίλος του γιου, του Κι-Γου, παρατάει τη θέση του καθηγητή στην κόρη μιας πλούσιας οικογένειας και προτείνει τον Κι-Γου για αντικαταστάτη. Ο Κι-Γου βάζει και την αδερφή του στο κόλπο όταν η οικογένεια των Παρκ του λέει πως ψάχνουν μια δασκάλα τέχνης για τον γιο τους και η ζωή των παράσιτων εδραιώνεται για τα καλά!
Αναλυτικά τα βραβεία στις Κάννες:
Palme d’Or: Parasite (Μπονγκ Γιουν-Χο)
Grand Prix: Atlantique (σκηνοθεσία Ματία Ντιόπ, η πρώτη Αφρικανή σκηνοθέτις που συμμετείχε στο φεστιβάλ και παίρνει βραβείο)
Best director: Αδέρφια Νταρντέν για το Young Ahmed
Best actor: Αντόνιο Μπαντέρας, Pain and Glory
Best actress: Έμιλι Μπίτσαμ, Little Joe
Jury prize: Les Misérables του Λαντάι Λι, Bacurau των Τζουλιάνο Ντορνέλες και Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιο
Best screenplay: Σελίν Σιαμά, Portrait of a Lady on Fire
Special Mention: Ελία Σουλεϊμάν, It Must Be Heaven
Camera d’Or: Our Mothers του Σέζαρ Ντίας