Το μοναδικό κριτήριο για να καταλάβεις το μέγεθος μιας ταινίας σε σχέση με την δική σου οπτική ως θεατή, είναι να μετρήσεις το μέσα σου μόλις βγεις από την αίθουσα. Τα μέτρια συναισθήματα δε λένε και δε βοηθούν σε κάτι. Την κάνουν άλλη μια ταινία.
Για μένα ο στόχος είναι να βγαίνω εντελώς στεγνός. Να με ρωτάει η εκάστοτε παρέα μου πως μου φάνηκε και να μην έχω να αρθρώσω λέξεις. Αυτή είναι η καλή πλευρά του στεγνού. Υπάρχει και η λιγότερο καλή. Αυτή που θέλει να είσαι στεγνός όχι επειδή σε στράγγιξε η ταινία, αλλά επειδή δεν σου δημιούργησε υγρασία, ώστε να αναλάβει να σε στεγνώσει.
Το X-Men Dark Phoenix είχε πάρει θέση όλο το προηγούμενο διάστημα για να τοποθετηθεί στην πρώτη κατηγορία στεγνώματος. Έρχεται άλλωστε σε μια περίοδο που πολλά επικά τέλη μαζεύτηκαν σε επίπεδο storytelling, είτε κινηματογραφικό είτε τηλεοπτικό.
Το Avengers Endgame ικανοποίησε στο έπακρο. Το Game of Thrones δέχτηκε τα πυρά, δικαίως ως επί το πλείστον, μα το πρόβλημα ήταν αυτό καθαυτό το τέλος. Κανείς δεν ήθελε να τελειώσει. Στους X-Men δεν είχαμε ένα τόσο σαφές τέλος ως προοικονομία, όπως συνέβη στα προαναφερόμενα. Και η ίδια η ταινία δεν φέρνει την ολοκλήρωση παρά για δύο από τους ρόλους, αλλά ουσιαστικά είναι για έναν, αφού ο έτερος δεν πρόλαβε να μετρήσει χιλιόμετρα στο franchise.
Είναι μια ασάφεια αυτή η ταινία. Παρέλαβε τη σκυτάλη από ένα κάκιστο X-Men Apocalypse, αλλά στο ίδιο διάστημα είχε υπάρξει και ένα Logan. Τα δύο άκρα στη μυθολογία των X-Men. Το Dark Phoenix δεν πήγε εντελώς ούτε προς το ένα ούτε προς το άλλο.
Για μένα η ταινία χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο είναι μέχρι το σημείο που η Τζιν Γκρέι σκοτώνει την Raven και το δεύτερο από εκεί και μετά. Το πρώτο αν δεν υπήρχε, θα αποκτούσε μεγαλύτερη αξία το δεύτερο. Υπάρχει όμως και αποδεικνύεται ότι έχει μεγαλύτερη ελκτική δύναμη σε σχέση με το δεύτερο.
Το Dark Phoenix δεν είναι από τις ταινίες που μετανιώνεις που πλήρωσες για να τις δεις. Όχι. Μιλάμε άλλωστε για μια ταινία με πολλούς υπερήρωες, mutants εν προκειμένω, συγκεντρωμένους. Ακόμα και στα πολύ low της, έχει κάτι να σου δώσει. Πιθανότατα δέκα χρόνια πριν να έμπαινε σε ένα διαφορετικό και πιο ευοίωνο πρίσμα. Δεν μπορεί όμως κανείς να την δει αυτόματα.
Είμαστε όλοι μας θεατές που ρέουν και μαζεύουν στον διάβα τους πολλά ιχνοστοιχεία από το έδαφος σε αυτή τη ροή. Κι αυτό δημιουργεί μνήμη. Κι η μνήμη δεν βολεύει καθόλου το Dark Phoenix.
Μπορεί να μην υπάρχει μετάνοια για την επιλογή, αλλά σου προκαλεί μια σειρά από ερωτήματα. Ερωτήματα όχι για τη συνέχεια των ηρώων, αλλά για τους λόγους που έγινε με αυτόν τον τρόπο αυτή η ταινία. Η πρώτη αίσθηση είναι για κάτι αποφώλιο.
Το Dark Phoenix κερδίζει όσα κερδίζει από την δράση του κι από τα μη διαλογικά του μέρη. Είναι ένα ζήτημα η επιλογή του σκηνοθέτη Σάιμον Κίνμπεργκ γι΄αυτό το franchise. Είναι ουσιαστικά η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά. Μέχρι το Dark Phoenix συμμετείχε στο σενάριο ταινιών της Marvel. Το ρίσκο που πάρθηκε αποδείχτηκε δύσκολο στο να καταταχθεί ως νίκη.
Το σενάριο, αν και δημιουργεί ένα δυναμικό origin στην αρχή του και στήνει μια ερεβώδη ιστορία για την Τζιν, αποτυγχάνει να δέσει σωστά. Φαίνεται αδούλευτο στα διαλογικά του σημεία, οι ηθοποιοί έχουν αφεθεί ο καθένας στην δική του ερμηνευτική ικανότητα, κάτι που δεν πρέπει να συμβαίνει σε τέτοιες ταινίες και στο τέλος, αν έχει μείνει μια καλή ερμηνεία είναι της Τζέσικα Σαστέιν. Ακόμα και ο Φασμπέντερ με τον ΜακΑβόι αδυνατίζουν και χάνονται αρκετά στη μεγάλη εικόνα.
Όλη η ταινία μοιάζει να αρχίσει από τον θάνατο της Raven. Κι αυτό δεν απορροφάται στο έπακρο. Έχει καταναλωθεί τόσος πολύς χρόνος πριν, ώστε δεν υπάρχει πια χρόνος για να φανεί ο πόνος από έναν σημαντικό θάνατο. Στο Dark Phoenix είναι σαν να πέθανε μια περαστική mutant. Ο παραλληλισμός εδώ με τον θάνατο της Black Widow στο Endgame είναι αναπόφευκτος. Όπως κι ο παραλληλισμός της Τζιν Γκρέι με την Captain Marvel.
Πάλι είναι ισχνοί οι διάλογοι και οι μονόλογοι στο δεύτερο μισό, αλλά εκεί υπάρχει μια καλοστημένη δράση που λειαίνει τις γωνίες. Η σκηνή στο τρένο μοιάζει να καθαρίζει σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ ό,τι είχε προηγηθεί. Είναι επίσης θετικό και το κλείσιμο που δεν πήγε σε ένα happily ever after. Αποκαθήλωσε τους ήρωες, τελείωσε την πορεία κάποιων, ήλθε εν πάση περιπτώσει με ένα ψυχικό βάρος.
Το αν αυτά καθίστανται αρκετά για να πάρει θετική χροιά το Dark Phoenix μέσα μας, αυτό επαφίεται στον κάθε θεατή. Σε μένα, έστω και την ύστατη στιγμή πέρασε στο θετικό μονοπάτι. Όχι όμως με στέρεο πάτημα!
Όπως λέω πάντα όμως, καμία ταινία δεν κρίθηκε από τις εντυπώσεις των άλλων. Κάθε ταινία κρίνεται από την δική μας αίσθηση και κριτήριο. Είναι τόσες πολλές οι παράμετροι που διαμορφώνουν το συναίσθημα, πολλές δε εντελώς άσχετες με την κινηματογραφική εμπειρία. Όλα γλυκαίνουν ή πικραίνουν την τελική καταμέτρηση.
* Το X-Men Dark Phoenix κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Odeon από σήμερα 6/6