Η αγάπη που έχουμε όλοι εμείς στο Menshouse στις ταινίες της Marvel είναι δεδηλωμένη. Το Avengers Endgame το αναμέναμε πως και πως και το είχαμε τοποθετήσει ήδη μέσα μας στην κορυφή με τις καλύτερες ταινίες του 2019.
Μόνο που αλλιώς τα υπολογίζει κανείς κι αλλιώς του τα φέρνει η ζωή. Σε μια στιγμή που είχαμε ξεπεράσει το μεγάλο σοκ του θανάτου του Τόνι Σταρκ και της αποχώρησης του Στιβ Ρότζερς, έρχεται μια άλλη αποχώρηση να συνταράξει τα πάντα εντός μας.
Γιατί αυτή η αποχώρηση δεν έχει παρελθόν 10 ετών μέσα στο κινηματογραφικό κοινό όπως ο Iron Man και ο Captain America. Έχει παρελθόν 28 ετών. Ο υπογράφων φερ΄ειπείν γεννήθηκε ταυτόχρονα με το Toy Story.
Ένα κινηματογραφικό franchise που φτάνει στο 2019 να πετυχαίνει κάτι ακατόρθωτο. Πετυχαίνει να παρουσιάζεται διαρκώς όλο και καλύτερο. Ανταποκρίνεται στο είδος του, ανταποκρίνεται σε πολλά ακόμα είδη, διεισδύει στις πιο μύχιες γωνιές της ψυχής και της μνήμης του κάθε θεατή-συνομιλητή.
Μετά το Toy Story 3 πίσω στο 2010, ήταν μεγάλο το ερωτηματικό. Πώς θα πετύχουν να ξεπεράσουν τη δύναμη εκείνης της ταινίας; Τι πιο δυνατό μπορεί να υπάρξει από τον αποχωρισμό του Γούντι, του Μπαζ και των άλλων παιχνιδιών με τον Άντι, το παιδί που το συντρόφεψαν για όλη την παιδική και εφηβική του ζωή;
Τέτοιες απορίες βέβαια τις κάνουμε εμείς οι θεατές. Οι άνθρωποι της Disney και της Pixar δεν χρειάστηκε να κάνουν τέτοια ερωτήματα, γιατί όταν πήραν την απόφαση να πάνε σε μια 4η ιστορία, είχαν αντιληφθεί τη δυναμική της. Το απορρόφησαν, του έδωσαν χρόνο να πάρει σχήμα και αυτό που εμφανίστηκε ήταν κάτι που αν το αποκαλούσες ανεπανάληπτο, δεν θα σε κατηγορούσε κανείς. Κι ας μην υπάρχει πια τίποτα ανεπανάληπτο στις μέρες μας.
Ε, λοιπόν το Toy Story 4 πετυχαίνει αυτό. Να σπάσει την ειμαρμένη των καιρών μας. Έγινε ανεπανάληπτο. Πήρε ώθηση από τις προηγούμενες τρεις ταινίες και φαίνεται πως φτάνει στο οριστικό του τέλος κατακτώντας την υψηλότερη κορυφή που μπορεί να υπάρξει.
Η ιστορία της τέταρτης ταινίας φέρνει στην επιφάνεια άπειρα ωραία συναισθήματα. Όχι μόνο τα μονής φύσεως, δηλαδή μια ανάμνηση χαράς ή λύπης. Φέρνει και συγκερασμούς συναισθημάτων που ενεπλάκησαν και γράφτηκαν μέσα μας κάποια στιγμή στη ζωή μας.
Έχουμε αφήσει τον Γούντι και την παρέα του στη νέα τους κατοικία, στον νέο τους φίλο τη Μπόνι. Η μικρή Μπόνι ετοιμάζεται να γίνει 5 ετών και να έχει την πρώτη της μέρα στο νηπιαγωγείο. Δεν θέλει να πάει, θέλει να συνεχίσει το παιχνίδι σπίτι της. Ένα παιχνίδι που το τελευταίο διάστημα φαίνεται να μην χωράει πάντοτε τον Γούντι.
Οι γονείς της της εξηγούν ότι θα πάει σχολείο. Ζητάει τουλάχιστον να πάρει ένα παιχνίδι μαζί της. Της το αρνούνται. Ο Γούντι όμως, αυτός ο πιστός στρατιώτης, μπαίνει κρυφά στην τσάντα της για να σιγουρευτεί πως θα επιβιώσει στην πρώτη της μέρα η Μπόνι. Γιατί αυτό είναι ο Γούντι. Ένα παιχνίδι που αντιλαμβάνεται ως χρέος του την ευτυχία του παιδιού και αυτοδιατίθεται πάντοτε με αυτή τη μορφή.
Όταν επιστρέφουν από το σχολείο, ο Γούντι παρουσιάζει σε όλους τον Σπόρκι, το παιχνίδι που έφτιαξε η Μπόνι. Αυτό το παιχνίδι είναι το πιο σημαντικό γιατί θα αποτελεί το σημείο αναφοράς της ηρεμίας της. Στην πρώτη του μέρα στη ζωή ο Σπόρκι δεν έχει ιδέα τι να κάνει. Παλεύει διαρκώς να φύγει και να γυρίσει στα σκουπίδια γιατί ως πρώην κουτάλι εκεί είναι η κατάληξη του.
Ο Γούντι όμως δεν έχει σκοπό να τον αφήσει να φύγει. Τα πράγματα έρχονται έτσι και ο Γούντι μπλέκεται με τον Σπόρκι σε μια περιπέτεια. Μια περιπέτεια που δεν ξεκινά με στόχο τη διάσωση του Σπόρκι, αλλά την εύρεση μιας παλιάς γνώριμης. Η Μπο Μπιπ είναι και πάλι παρούσα μετά από 7 χρόνια στη μέτρηση της ιστορίας.
Όλα τα παιχνίδια θα βρεθούν αντιμέτωπα με μια φαινομενικά κακιά κούκλα, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια κούκλα που ψάχνει στη ζωή της αυτό που έχουν απολαύσει ο Γούντι και οι άλλοι ως τώρα. Μια ζωή στην αγκαλιά ενός παιδιού.
Στο τέλος του το Toy Story 4 είναι μια ταινία γεμάτη αλληγορίες τόσο διδακτικές που παράγουν ωκεανούς μέσα στον θεατή.
Υπάρχουν άπειρα παιδιά που αναζητούν ένα παιχνίδι για να μοιραστούν αναμνήσεις. Υπάρχουν όμως και παιχνίδια που πρέπει να πάρουν κάποια στιγμή την απόφαση ότι ο καιρός τους μέσα σε δωμάτια και σε παιδικές ντουλάπες έχει αποπερατωθεί. Είναι καιρός να αποκτήσουν αυτόνομες αναμνήσεις, να ζήσουν τη δική τους ζωή. Κι η ζωή του Γούντι, σε αυτή τη στροφή, είναι στο πλάι της Μπο. Όχι της Μπόνι, όχι του Μπαζ.
Η εξέλιξη της ιστορίας δείχνει να φτάνει και στο δικό της τέλος. Το Toy Story ήταν ο δικός μας Γούντι, αλλά σε όλα αυτά τα χρόνια δημιουργήσαμε όλοι μας νέα παιχνίδια και δεν είχαμε πια χώρο για τον Γούντι. Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί ήδη ο Γούντι καταλαμβάνει τεράστιο χώρο μέσα μας.
Αυτό ισχύει με το Toy Story 4. Μας υπενθυμίζει πόσο χώρο κρατήσαμε για όλο το Toy Story στις αναμνήσεις μας. Τις ξεσηκώνει όλες σαν μια τεράστια δίνη, μια ανεμοθύελλα της ερήμου. Αυτή η έρημος φαίνεται πως ολοκληρώθηκε.
Ολοκληρώθηκε όμως με απόγειο. Με πολύ γέλιο, με εισαγωγή νέων χαρακτήρων, με τα διδάγματα που αναφέρθηκαν, με την επανένωση, με την πλήρωση της μοίρας που ορίζει την καρδιά, με όλους να κλείνουν τα…λογιστικά τους βιβλία και να παίρνουν το μερίδιο της ευτυχίας που τους ανήκει…
* Το Toy Story 4 κυκλοφορεί στις αίθουσες από σήμερα σε διανομή της Feelgood Entertainment.