Υπάρχουν πολλά γνωμικά που βγάζουν οι άνθρωποι στην προσπάθεια τους να μειώσουν την απόσταση με το απρόσιτο και να το κάνουν λιγότερο σημαντικό. Η πιο χαρακτηριστική είναι αυτή που λέει «η μαγεία βρίσκεται στο απλό».
Δεν υπάρχει πιο μεγάλη μπαρούφα. Κυριάρχησε όμως γιατί οι άνθρωποι κατάλαβαν βαθιά μέσα τους ότι το σύνθετο δε μπορούν να το αντέξουν. Σε αυτή την ρασιοναλιστική φιλοσοφία που διακατέχει όλους μας, θεωρούμε ότι πρέπει να παίρνουμε μόνο όσα μπορούμε να εξηγήσουμε. Το σύνθετο απαιτεί μόχθο, κόπο, ψυχικό άχθος για να εξηγηθεί. Κι ίσως να μην εξηγηθεί ποτέ. Γι΄αυτό το πετάμε.
Αυτό όμως δε σημαίνει πως το απλό υπερισχύει του σύνθετου. Σημαίνει ότι μας είναι πιο εύκολο να πάμε σε αυτό παρά στο σύνθετο. Είναι σαν να στέκεται μπροστά από δύο παραλίες. Στη μία πας κατεβαίνοντας μια σκάλα. Στην άλλη πας κατεβαίνοντας ένα κακοτράχαλο μονοπατάκι μέσα από δάσος που είναι σε αρκετά σημεία κάπως απότομο κι εσύ είσαι με τη σαγιονάρα.
Όταν φτάσεις στην πρώτη, κάθεσαι, αράζεις μερικά λεπτά και μετά βουτάς. Όταν φτάσεις στη δεύτερη δεν αράζεις. Απολαμβάνεις μέσα σου τον κόπο που κατέβαλλες. Δεν κάθεσαι. Παρατηρείς γύρω σου τα πάντα γιατί θες να κρατήσεις κάθε εικόνα, επειδή την επόμενη φορά δεν θα επιλέξεις πάλι το κακοτράχαλο μονοπάτι. Το σύνθετο δεν είναι για χόρταση. Θα πας μία φορά και θες αυτή η μία να είναι μεγάλη σε διάρκεια και να φορτώσεις τα πάντα στη μνήμη σου.
Όλος αυτός ο μεγάλος πρόλογος, που τείνει να κατασπαράξει το κύριο σώμα του κειμένου, γίνεται για να αναδειχθεί η τέχνη που χρειάστηκε για να γίνει το Anima. Ένα ταινιάκι 15 λεπτών του Πολ Τόμας Άντερσον όπου σκηνοθετεί τον Τομ Γιορκ των Radiohead ως προεξάρχοντα μιας ομάδας ανθρώπων.
Το Anima είναι αυτό το σύνθετο. Δεν το βλέπεις απλά και παθητικά Θέλει να τεντώσεις όσα αισθητήρια όργανα διαθέτεις. Ειδάλλως θα περάσει αλλοιωμένο αισθητά μέσα σου. Θα το αναθυμάσαι σε μια οθόνη κακής ανάλυσης.
Το Anima είναι σαν ένα βίντεο κλιπ. Είναι όμως και ταινία. Είναι κι ένα installation. Σωματικό πάνω απ΄όλα. Με το σώμα των πρωταγωνιστών γίνονται όλα. Από τα κλειστά μάτια στην αρχή, στα κλειστά μάτια στο τέλος. Από ένα μεταφορικό μέσο σε ένα άλλο. Κι όλο το ενδιάμεσο είναι σώμα που τεντώνεται, πιέζει τις απολήξεις του και κάτι αναζητά. Ο Τομ Γιορκ αναζητά μια ξεχασμένη τσάντα. Οι υπόλοιποι κατευθύνονται χωρίς προορισμό κατάληξης.
Κι όλο αυτό δίνεται με την τρομερή σκηνοθετική ματιά του Πολ Τόμας Άντερσον, του οποίου η πορεία ως τώρα διακατέχεται από την απόλυτη ομορφιά του σύνθετου. Η χορογραφία σε συνδυασμό με τη λήψη δίνουν μια διπλή αίσθηση σε ορισμένα σημεία. Κινούνται οι άνθρωποι στα τέσσερα σαν τα ζώα ή σαν τον Spider-Man σε κάποιο κάθετο τοίχο;
Μέσα σε 15 λεπτά λαμβάνει τόσα πολλά το μυαλό και δεν είναι κατασκευασμένο για να τα επεξεργαστεί. Αλλά το Anima είναι σαν αυτό που λέει για την Ουτοπία ο Εδουάρδο Γαλεάνο. Υπάρχει για να μας οδηγεί στο ταξίδι κι ας μην φέρνει λογική, ας μη φέρνει κάποια εξήγηση. Αρκεί που μας διόγκωσε.