Αν νόμιζες πως το κλάμα είχε τελειώσει για φέτος, σε γελάσανε. Αν πίστεψες ότι το Endgame και το Game of Thrones σε είχαν ξεζουμίσει και δεν είχες άλλο να δώσεις, σε πλάνεψε ο εαυτός σου. Το Stranger Things επέστρεψε με την τρίτη σεζόν κι επέφερε το τελειωτικό χτύπημα στον θεατή.
Γιατί ειλικρινά, πόσο δάκρυ και πόση απώλεια να αντέξει κανείς; Ακούγεται περίεργο που χρησιμοποιούνται βαρύτατες λέξεις για μυθοπλασία, αλλά όλοι μας ζούμε σε αυτή την εποχή που όλα βιώνονται έντονα και κρατάνε λίγο. Σίγουρα θα περάσει η πίκρα για όσα έγιναν σε αυτά τα τρία τεράστια franchises. Στο Endgame ίσως να έχει περάσει ήδη.
Αυτό όμως δε σημαίνει πως τη στιγμή που βιώνονται τα συναισθήματα, δε βιώνονται με όρους πραγματικής ζωής. Μπορεί οι ήρωες της σειράς του Netflix και κάθε σειράς ή ταινίας να είναι πλασματικοί, αλλά έχει υπάρξει μια επένδυση απ΄όλους τους θεατές προς τους χαρακτήρες.
Κι αν με τις δύο πρώτες του σεζόν το Stranger Things ξεχείλωσε την επιμονή στο nostalgia effect απευθυνόμενο στα παιδιά που έχουμε μέσα μας, τώρα στην τρίτη σεζόν δεν διαπραγματεύεται με όρους παιδικότητας και παιχνιδιού. Όχι μόνο ως προς τον θεατή, μα πάνω απ΄όλα ως προς τους βασικούς πρωταγωνιστές του.
Τόσο σε επίπεδο χαρακτήρων όσο και σε επίπεδο των ανθρώπων που τους υποδύονται, η τρίτη σεζόν του Stranger Things εντάσσει στην αφήγηση της όλα όσα ζουν στο πέρασμα τους από την προεφηβεία στην εφηβεία και την ενηλικίωση οι νεαροί ηθοποιοί.
Η Μίλι Μπόμπι Μπράουν, ο Φιν Γούλφχαρντ, ο Μάτεν Γκαταράτσο, ο Νόα Σναπ και οι υπόλοιποι που έκαναν το πρώτο τους βήμα στο Stranger Things, υποδύονται συνομήλικους τους χαρακτήρες. Ξεκίνησαν στα 12-13 τους και 3 χρόνια μετά, στα 15-16 τους προσπαθούν να ταυτίσουν τη φυσιολογική ηλικιακή τους εξέλιξη με την επιταχυνόμενη ωρίμανση που επέφερε η δημοσιότητα της σειράς.
Στην περίπτωση του Stranger Things αυτά τα θεωρητικά εξωγενή χαρακτηριστικά, δεν μπορούν να ενταχθούν πέρα από την ίδια την ιστορία. Είναι κομμάτι της και φαίνεται στο δέσιμο, στη λεγόμενη χημεία που έχουν όλοι μεταξύ τους.
Ας μιλήσουμε όμως και για τα όσα συνέβησαν στα 8 επεισόδια της τρίτης σεζόν. Μιας σεζόν που δεν είναι απόλυτα θετικό ότι δεν θα είναι η τελευταία, αλλά απέχει αρκετά από το να είναι η τελευταία.
Όλα πάντως έδειχναν πως για κει οδεύει το πράγμα. Θα έμοιαζε 99% βέβαιο ότι η μυθολογία του Stranger Things θα έριχνε αυλαία τώρα. Μέχρι που ήρθαν 45 δευτερόλεπτα να αλλάξουν τα πάντα. Ακόμα και τα ζόρικα συναισθήματα που προσέφερε το τελευταίο επεισόδιο.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που η Eleven έκλεισε την πύλη και κράτησε τον Mind Flayer στη δική του διάσταση και μακριά από τον κόσμο τους. Τώρα πια ζει φυσιολογικές μέρες με τον πρώτο της έρωτα, την πρώτη της σχέση. Είναι ζευγάρι με τον Μάικ, ενώ ζευγάρι είναι κι ο Λούκας με την Μαξ. Όπως σχέση έχει και ο Ντάστιν. Σχέση δεν έχει ο Γουίλ και φαίνεται πως η ψυχή του έχει μείνει πίσω εξαιτίας των όσων τράβηξε από τον Ντεμογκόργκον.
Όμως τα παιδιά ανήκουν πια στο παρελθόν. Και η παιδική προσέγγιση της σειράς. Τώρα είναι μάχη για τη ζωή τους. Όχι ένα παιχνίδι. Τώρα πρέπει να γίνουν όλοι μεγάλοι. Το Stranger Things και οι αδερφοί Ντάφερς ακολουθούν ένα μοτίβο που προσομοιάζει στο Endgame.
Πολλές διαφορετικές ομάδες που δρουν για να αποκαλύψουν τα όσα κάνουν οι Ρώσοι που έχουν διεισδύσει στο αμερικάνικο έδαφος και πιο συγκεκριμένα στο Χόκινς. Ο Ντάστιν με τον Στιβ, τη Ρόμπιν και τη μικρή αδερφή του Λούκας. Ο Χόπερ με την Τζόις. Μάικ, Eleven, Μαξ, Λούκας και Γουίλ. Νάνσι και Τζόναθαν. Όλοι ξεκινάνε από διαφορετικές αρχές του νήματος, αλλά θα συναντηθούν στο ίδιο τέρμα.
Το εμπορικό κέντρο θα γίνει το τελικό σημείο της πιο μεγάλης μάχης με τον Mind Flayer, το τέρας που τώρα δεν έχει έρθει για να σκοτώσει απλώς ή να στοιχειώσει τον Γουίλ. Έχει έρθει για να μεταλλάξει όλους τους ανθρώπους, να κάνει επίδειξη δύναμης απέναντι στην Eleven και στο τέλος να καταβροχθίσει τους πάντες.
Η κλιμάκωση είναι άψογη από κάθε άποψη. Στα δύο πρώτα επεισόδια δεν διαφαίνεται με τίποτα αυτό το μέγιστο ενδιαφέρον και η ύψιστη αγωνία που έρχονται στο 5ο επεισόδιο και πάνε μέχρι το τέλος. Το σενάριο κοιτάζει να εκμεταλλευτεί με κάθε τρόπο τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που έχει ο κάθε ήρωας. Εξυψώνει για ακόμα μια φορά τους nerds, δίνει υπόσταση και αναδεικνύει ξανά ως δυναμικούς αυτούς που δεν ήθελαν ποτέ να βγουν από την comfort zone τους.
Stranger Kids assemble κατά το Avengers Assemble. Θάνατος Iron Man, θάνατος Τζιμ Χόπερ. Αυτό είναι το στοιχείο που ανεβάζει επίπεδο το Stranger Things. Δεν επιδιώκει ένα συλλήβδην happy end. Αντιλαμβάνεται ότι όλα θα παραχθούν μέσα από την απώλεια.
Ο Μπίλι που καταλήφθηκε από το τέρας και σκότωσε τόσους ανθρώπους, καταφέρνει να επικρατήσει με την καλή του πλευρά στο τέλος και θυσιάζεται για την Eleven. Ο Τζιμ Χόπερ δίνει τη ζωή του για να καταστραφεί μια και καλή η πύλη και να μην υπάρξει άλλη τέτοια καταστροφή.
Θα ήταν η πιο εύκολη επιλογή να πάει το σενάριο στη λογική του να τελειώσουν όλα χωρίς απώλειες ή έστω μόνο του Χόπερ. Να παντρευτεί αυτός και η Τζόις, να ενωθούν οι ζωές τους και να μη φύγει τελικά η Τζόις με τους γιους της από το Χόκινς.
Όλα αποθεώνονται στο κλείσιμο όμως. Η φράση που εξηγεί τα πάντα βγαίνει από το στόμα του Τζόναθαν. Μοιραζόμαστε ένα τραύμα πια. Και τα τραύματα δεν επιτρέπουν στους ανθρώπους να αποχωριστούν ο ένας τον άλλο συναισθηματικά. Οι ψυχές, τα πνεύματα μένουν πάντοτε ενωμένα. Επιτάσσουν όμως τα σώματα να απομακρυνθούν μέχρι να μην κοιτάζονται.
Το φινάλε είναι συγκινητικό, ένα μάθημα ενηλικίωσης και κατανόησης της ζωής. Τα λόγια στο γράμμα του Χόπερ που πέφτουν με voice over ντύνουν με αρμονία τους εναγκαλισμούς αποχαιρετισμού.
«Δεν θέλω να αλλάξει τίποτα. Θέλω να γυρίσουμε στις στιγμές που παίζαμε επιτραπέζια. Αλλά ξέρω πως η ζωή δεν λειτουργεί έτσι. Πρέπει να κάνεις τα λάθη σου, να μάθεις απ΄αυτά και να μεγαλώνεις με τον τρόπο που επιθυμείς» λέει στο γράμμα του ο Χόπερ απευθυνόμενος στην Eleven. Αυτό θα μπορούσε να αποτελεί μάθημα για όλους. Ακόμα και για εκείνον ή την Τζόις.
Κι αφού έχουν συμβεί όλα αυτά τα χειμαρρώδη, έρχεται κάτι ανατρεπτικό στην τελευταία σεκάνς. Κάτι που σε θεωρητική βάση δεν είναι για ενθουσιασμό. Κάπου στη Ρωσία, στην Καμτσάτκα, σε μια υπόγεια φυλακή, υπάρχει ένας Αμερικάνος κρατούμενος. Να είναι τελικά ο Χόπερ; Δεν βλέπουμε άλλωστε πουθενά τα απομεινάρια του σώματος του από την έκρηξη.
Να είναι απλώς ένα παιχνίδι του σεναρίου για να κρατήσει την απορία ως την 4η σεζόν; Πολλές εικασίες μπορούν να γίνουν. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η παρουσία ενός Demodog, σκυλιού όπως αυτά που είδαμε στη δεύτερη σεζόν και σκότωσαν τον Μπομπ, αφήνει υπόνοιες ότι πάλι δεν έχει επέλθει οριστικό ξεμπέρδεμα με τον Ντεμογκόργκον.
Μια σεναριακή στροφή που αν παρθεί από τους Ντάφερ θα χρειαστεί τρομερή δημιουργία για να μην αποδειχθεί λάθος. Αν η θεωρία για τον Χόπερ δεν επιβεβαιωθεί, θα είναι ξεχείλωμα να υπάρξει κι άλλη σεζόν Stranger Things. Ειδικά από τη στιγμή που υπήρξαν τόσοι αποχαιρετισμοί. Αν πάλι η θεωρία γίνει πράξη, ο θεατής θα βιώσει ένα συναισθηματικό πισωγύρισμα που δύσκολα γίνεται διαχειρίσιμο!
Είναι πάντως ακόμα μακρινή σκέψη. Αυτό που αξίζει να κρατήσει κανείς είναι ότι η τρίτη σεζόν έκανε δεδομένα step up και υπήρξε μια δίκαιη και όμορφη μεταχείριση όλων των χαρακτήρων. Μέχρι και η νεοφερμένη Ρόμπιν με την αναβαθμισμένη Έρικα, την αδερφή του Λούκας, εντάσσονται άριστα στη λογική, στο κλίμα της παρέας.
Εκείνοι που ξεχωρίζουν περισσότερο είναι σίγουρα η Μίλι Μπόμπι Μπράουν που αποδίδει πολύ καλύτερα τις τηλεκινητικές της σκηνές και σαφέστατα ο Ντέιβιντ Χάρμπουρ. Ο Τζιμ Χόπερ της καρδιάς μας έχει δώσει ρεσιτάλ σε όλες τις σεζόν. Στην τρίτη όμως τρυπάει τον ουρανό από κάθε άποψη. Σε αυτόν τον βοηθά κι ότι δεν είναι πλέον ένας απλός σερίφης. Έχει δύο δυνατά συναισθήματα. Τον έρωτα για την Τζόις και προπαντός την πατρική προστασία προς την Eleven.
Το Stranger Things επέστρεψε για να δείξει τη μετάλλαξη του σε Normal Things!