Αν κάτι διέκρινε το Casa de Papel στις πρώτες δύο σεζόν του, αυτό ήταν η μέτρια προσέγγιση των χαρακτήρων. Με εξαίρεση τους masterminds Professor και Berlin, όλοι οι υπόλοιποι δεν ξεπερνούσαν τη μετριότητα. Άλλοι δε, ήταν πασιφανώς αδούλευτοι σεναριακά και ερμηνευτικά.
Αυτό στην τρίτη σεζόν άλλαξε. Παρά το γεγονός ότι η σειρά πλέον είναι ένα φαινόμενο ποπ κουλτούρας και διέθετε τουλάχιστον δύο φορές περισσότερο μπάτζετ σε σχέση με πριν, οι χαρακτήρες που ήταν ρηχοί παρέμειναν ρηχοί κι αυτοί που είχαν κρατήσει το επίπεδο σχετικά ψηλά, τραβήχτηκαν το ίδιο προς τα κάτω.
Απ΄όλους τους χαρακτήρες που βλέπουμε στην τρίτη σεζόν, είναι μόλις δύο εκείνοι που σου δίνουν κάτι, που σε γεμίζουν με την ερμηνεία τους. Ο Berlin και η νεοεισερχόμενη παλαβιάρα Σιέρα, η αντικαταστάτρια της Ρακέλ στην ουσία στην πλευρά της αστυνομίας.
Ο Berlin είναι νεκρός, τον βλέπουμε όμως σε σκηνές flashback ως τον κύριο ενορχηστρωτή του σχεδίου ληστείας του χρυσού από την Εθνική Τράπεζα της Ισπανίας στη Μαδρίτη, μαζί με τον Palermo που έρχεται στο παρόν της αφήγησης να αναπληρώσει το κενό του.
Η Σιέρα από την άλλη είναι αδίστακτη, είναι αυτή που βασανίζει τον Rio και ξέρει να παίζει με τα ίδια κόλπα που παίζει ο Professor. Ακόμα και αυτό το στοιχείο της προχωρημένης εγκυμοσύνης της δένει πολύ λογοτεχνικά στην εικόνα της. Παρόλο που από ένα σημείο και μετά φαίνεται να ατονεί κι η δική της θέση, στο τέλος, με αυτό που κάνει, αποδεικνύει ότι έπρεπε να έχει αναλάβει εξ αρχής το επιχειρησιακό κομμάτι.
Η Σιέρα είναι στην ουσία ένας συνδυασμός Professor και Nairobi. Η ευφυΐα του ενός και η τρέλα της έτερης.
Από την άλλη, ο Καθηγητής, αν και έχει ανατεθεί σε έναν από τους ικανούς και ταλαντούχους ηθοποιούς του καστ, δεν έχει εύκολα πατήματα στο σενάριο για να συνεχίσει στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Περισσότερα είναι τα σημεία στην τρίτη σεζόν που «αδυνατίζει» ο χαρακτήρας και ελάχιστα αυτά που ενισχύεται. Τουλάχιστον αυτά που ενισχύεται είναι σε καίριες στιγμές, όπως αυτή στο φινάλε.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι δεν είναι ωραίο που τον βλέπουμε να ηττάται από τα ίδια του τα όπλα, αλλά μόνο έτσι έπρεπε να γίνει. Να βγει νοκ άουτ από τον θηλυκό του καθρέφτη. Η τρίτη σεζόν ξεκινά με τον ίδιο να λέει ότι αυτή τη φορά δεν είναι μια ληστεία, αλλά είναι η Αντίσταση. Το κοινό ξεσηκώνεται και ταυτίζεται μαζί τους. Με αυτό που συμβαίνει στο τέλος όμως σκοπεύει η Σιέρα να τον ξεμπροστιάσει στα μάτια τους. Η Αντίσταση θα φανεί κίβδηλη.
Ο Professor δεν είναι ο ακταίωρος της ελευθερίας και του επαναστατικού πνεύματος απέναντι στο κράτος. Αυτό αφήνεται να υπονοηθεί πως θα συμβεί στην 4η σεζόν που λογικά θα υπάρξει.
Έχει όμως λόγο να υπάρξει; Αν είναι ακόμα πιο μικρή και συμπυκνώσει περισσότερη δράση εστιασμένη σε μια ολική αποκαθήλωση του συμβόλου της μάσκας, άρα και του Καθηγητή, τότε ναι. Αν όχι, αν σκοπεύουν δηλαδή να το τραβήξουν κι άλλο, το Casa de Papel θα ξεφτίσει πολύ γρήγορα.
Θα αναρωτιέται κανείς γιατί εστιάζεται το κείμενο κυρίως στους χαρακτήρες, αφού εξ αρχής το Casa de Papel δεν προσέφερε αυτό, πέρα από τα τσιτάτα που κληροδότησαν στο κοινό κάποιοι χαρακτήρες. Ήταν για έναν συνδυασμό άλλων στοιχείων. Αυτά τα στοιχεία διατηρούνται πολύ καλά στην τρίτη σεζόν, αλλά καλύπτονται απ΄αυτή την έλλειψη χαρακτήρων με κάποιο βάθος.
Μόνο με τη Nairobi πάει να δοθεί μια τέτοια διάσταση στο τελευταίο επεισόδιο. Η Ρακέλ ή Lisbon, η Tokyo, ο Rio, η Monica, ο Denver, ο Arturito αλλοιώνουν με τη neutral παρουσία τους τα καλά χαρακτηριστικά της τρίτης σεζόν, όπως η διαμόρφωση του σχεδίου και το διαρκές μπρος πίσω για να μας εξηγηθεί το παρόν μέσω του παρελθόντος ή η συμμετοχή του Berlin σε όλα σχεδόν τα επεισόδια ή η πολύ καλή μουσική επένδυση και ο συγχρονισμός της με τις σκηνές.
Στην ουσία η τρίτη σεζόν του Casa de Papel ήρθε να επιβεβαιώσει όσους ισχυρίζονταν πως θα έπρεπε να κατεβάσει ρολά στη δεύτερη σεζόν. Ίσως πάλι να είναι από τις περιπτώσεις ηθελημένης κοιλιάς, ώστε να σκάσουν όλα τα πυροτεχνήματα στην 4η σεζόν.