Αν βρεθεί άνθρωπος να πει ότι το Casa De Papel είναι μια κακή σειρά φωτιά θα πέσει να τον κάψει.
Αν όμως βρεθεί άνθρωπος να πει ότι το Casa De Papel δεν έχει ξεχειλώσει πιο πολύ και από πουλόβερ που φόραγες πριν 16 χρόνια στην έκτη δημοτικού, τότε θα καταδικαστεί από τον Θεό των σειρών σε αιώνια θέαση του «Κακού Βεζύρη» του Χάρη Ρώμα.
Η σειρά που αγαπήσαμε αρχίζει να θυμίζει πλέον ποδοσφαιριστή που έχει κατακτήσει τα πάντα, βρίσκεται στην ιδανική ηλικία για να κρεμάσει τα παπούτσια του και όμως αυτός θέλει λίγο ακόμα. Και λίγο ακόμα. Και λίγο ακόμα. Ε, πόσο ακόμα ρε χρυσέ μου άνθρωπε;
Γιατί θέλεις σώνει και ντε να καταστρέψεις τον μύθο και την υστεροφημία σου; Χτυπάμε το σαμάρι για να το ακούσουν τα γαϊδούρια του Netflix. Το καταλάβαμε κύριοι ότι έχετε στα χέρια σας ένας πραγματικό χρυσορυχείο που πουλάει πιο πολύ και απ’ τον Γιώργο Λεμπέση όταν έβγαλε το «Ελιξίριο», αλλά εμείς τι φταίμε;
Γιατί πρέπει να βλέπουμε τη σειρά που αγαπήσαμε να κατρακυλάει από την κορυφή με σπασμένα φρένα; Φταίνε οι σεναριογράφοι; Όχι. Οι άνθρωποι έγραψαν μια σειρά για τη ληστεία του αιώνα. Την είδαμε τη ληστεία, την απολαύσαμε, την εμπεδώσαμε, κολλήσαμε, φτάνει πια.
Σε λίγο για να γεμίσει το σενάριο και να βγάλουμε μια σεζόν ακόμα, θα αρχίσουμε να βλέπουμε τον Προφέσορ να ρωτάει 17 φορές τη Βίρνα “Tokyo” τι εννοεί όταν λέει ότι η αστυνομία παρακολουθεί την Τζάιαντ. Αυτό το Casa de Papel θέλουμε; Μια σειρά που θα πηγαίνει με τις αναθυμιάσεις των πρώτων σεζόν επειδή της τελείωσε η βενζίνη;
Τώρα κλείστε τα μάτια και στεφτείτε αυτό. Τέλος δεύτερης σεζόν. Καμία συνέχεια. Όταν λέμε τέλος ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΤΈΛΟΣ. Όχι το τέλος των Πυξ Λάξ…
Δεν θα σας είχε μείνει η γεύση μιας τρομερής σειράς που ολοκληρώθηκε στην κορύφωσή της; Δεν θα την μνημονεύσατε για χρόνια; Δεν θα προτρέπατε τον κολλητό σας να τη δει ΧΘΕΣ κιόλας;
Ξέρουμε ότι δεν γίνεται. Ξέρουμε ότι δεν θα αντέξεις, αλλά πίστεψέ μας. Αν είχες το κουράγιο εσύ που δεν έχεις ξεκινήσει ακόμα να δεις τη σειρά, να την παρακολουθήσεις μέχρι και τη δεύτερη σεζόν και μετά να της δώσεις τον τελευταίο ασπασμό και να την αποχαιρετίσεις, θα ζούσες το απόλυτο όνειρο. Αλλά δεν θα τα καταφέρεις.
Θα πιείς το πικρό ποτήρι των επόμενων σεζόν μέχρι την τελευταία σταγόνα και στο τέλος θα αναφωνήσεις και εσύ: «Ρε μλκ τι φινάλε ήταν αυτό; Αλήθεια τώρα; Αλήθεια;;;;;;».