Σε κάποιες ήταν ένας ή δύο χαρακτήρες που χαλούσαν τη συνολική εικόνα. Σε κάποιες η φάση ήταν το Εμείς κι Εμείς σε εκδοχή animation. Κάποιες επίσης δεν ήταν animation, αλλά απευθύνονταν στο ηλικιακό φάσμα μέχρι 10-11 ετών το πολύ.
Ένας σημερινός ενήλικας και πάλαι ποτέ παιδί στα 90’s έχει να λέει διαρκώς ότι πολλά πράγματα στην εποχή του ήταν καλύτερα από αντίστοιχα για τις σημερινές γενιές αυτής της ηλικίας που αφορά η σύγκριση. Έχει να σκέφτεται και να νοσταλγεί πάρα πολλές συνήθειες που ταυτίστηκαν με την πιο αγνή και ανέμελη εποχή της ζωής του.
Αυτό όμως δεν…εξαγνίζει κάθε στοιχείο των αναμνήσεων. Υπήρξαν εν προκειμένω κάμποσες σειρές κινουμένων ή παιδικά που κατάφεραν να μας εισάγουν στην έννοια του εκνευριστικού, του ενοχλητικού σε βαθμό που θες να συμπιέσεις το μυαλό σου και να το κάνεις φλάμπερ. Μας προσέφεραν δηλαδή ένα σημαντικό μάθημα ζωής και είναι ο μόνος λόγος να τις ευγνωμονούμε. Γιατί κατά τ΄άλλα ήταν τόσο ενοχλητικές που το συνειδητοποιούσαμε αυτό σε ηλικία 5-6-7-8 ετών που είχαμε μυαλό αμοιβάδας.
Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια
Κάθε χαρακτήρας αυτής της σειράς ήταν για να βγάλεις τα πιο βίαια ένστικτα σου. Η Ντόρα με τον Μπότα συναγωνίζονταν, αλλά έχουμε την αίσθηση πως ο χάρτης και η αλεπού έβγαιναν πιο πάνω. Ο χάρτης ίσως να κερδίζει στα σημεία. Πραγματικά αν ο χάρτης ήταν άνθρωπος, θα του βάζαμε διαρκώς τρικλοποδιές ή θα τον χτυπούσαμε με κάποιο βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι.
Σαν να μην έφτανε αυτή η ψυχολογική κατάσταση με τη Ντόρα, οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να βγάλουν και εκδοχή με αγοράκι, τον Ντιέγκο, σε μια αντιστροφή της μόδας να αποκτούν αντρικά franchises γυναικεία συνέχεια.
Κι αν νομίζετε ότι το βασανιστήριο τελείωσε εκεί, τότε να πούμε πως βγήκε και μια ταινία πριν ένα χρόνο με ανθρώπους. ΜΗΝ ΤΗ ΔΕΙΤΕ.
https://www.youtube.com/watch?v=yZjMPJ334QQ
Μπάρνι ο Δεινόσαυρος
Ο Μπάρνι είχε κάπως την πλάκα του. Το ίδιο και η πράσινη δεινοσαυρίνα του. Όλοι οι υπόλοιποι, από τα παιδάκια μέχρι τη Χαβανέζα κυρία που έσκαγε κι έλεγε Namaste, ήταν για κουτουλιά στη μύτη. «Μ΄αγαπάς, σ΄αγαπώ, θέλω αλήθεια να στο πω» έλεγε το κλασικό τους τραγούδι στο τέλος, αλλά όλοι μας θέλαμε να του αλλάξουμε κάποιες λέξεις. Μου τη σπάς, σε μισώ, θέλω αλήθεια να στο πω.
Ή το τραγούδι τίτλων που έλεγε ο Μπάρνι είναι φίλος μας κι όλους μας αγαπάει. Ο Μπάρνι είναι ξεκάθαρα αυτός ο θείος που κάθεται με τη νεολαία ή ακόμα χειρότερα ο θείος που σε πιάνει κάπως…περίεργα.
Τελετάμπις
Για τα Τελετάμπις δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα αν ήταν εκνευριστικά ή πατούσαν περισσότερο στην περιοχή του cringe. Είναι τόσο αστείρευτα σάπια σειρά που δεν έχει εγγραφεί καμία ανάμνηση πλοκής στο μυαλό κανενός. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να θυμάται να σου πει τι έγινε σε ένα συγκεκριμένο επεισόδιο. Όλοι έχουν αυτή την εικόνα των 5 Τελετάμπις διαφορετικών μεγεθών και χρωμάτων και αυτό το εργαστήριο στο λιβάδι όπου ζούσαν, μα ως εκεί. Δεν υπήρξε ποτέ κανείς να πει «σε ένα επεισόδιο στην πρώτη σεζόν, θυμάμαι είχε γίνει αυτό».
Powerpuff Girls
Αμφιταλαντευτήκαμε πολύ για να δούμε αν θα βάλουμε αυτή τη σειρά. Τα Powerpuff Girls ήταν και είναι σίγουρα μια κάπως τρομακτική σειρά. Ειδικά κάτι επεισόδια σε εισήγαγαν στην έννοια της Κόλασης και κάποιες εικόνες ήταν αρκετά hardcore για παιδιά 10 ετών.
Οι τρεις ηρωίδες ήταν μια χαρά. Σχεδόν. Ο χαρακτήρας που μας έφτανε στα όρια ήταν ο καθηγητής Ουτόνιουμ και σε δεύτερο στάδιο ο δήμαρχος. Από κοντά και ο Μότζο Τζότζο.
Rugrats
Στις ηλικίες των 8-10 ετών βλέπαμε Σούπερμαν και Μπάτμαν και θέλαμε να πάμε να πετάξουμε από το μπαλκόνι. Υποκινούμενοι από κάτι τέτοια, οι άνθρωποι που έφτιαξαν το Rugrats είχαν σκοπό να δείξουν στα μικρά παιδιά ότι μπορείς να είσαι ήρωας μπουσουλώντας και με την πάνα…Δεν είπε ποτέ κανείς.
Το Nickelodeon κανονικά θα έπρεπε να έχει μια ξεχωριστή θέση για όλα τα παιδικά που έχει βγάλει. Μόνο ο Μπομπ Σφουγγαράκης του ξέφυγε κάπως. Το Rugrats πάντως ήταν η επιτομή της εκνευριστικής σειράς. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε και η ελληνική μεταγλώττιση.
Πέππα το γουρουνάκι
Η Πέππα είναι μια κατηγορία μόνη της. Προφανώς όλοι ξέρουμε πως αποτελεί τον εφιάλτη για κάθε γονιό. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς παίζει με αυτό το γουρουνάκι. Είναι σαν εκείνους τους μύθους που λέγαμε μικρά ότι αν παίζεις πολύ playstation θα πάθεις επιληψία και θα βγάζεις αφρούς. Ο μύθος για την Πέππα είναι πως όποιο παιδί δει ένα επεισόδιο, εκπέμπεται μια οσμή από την τηλεόραση και το παραλύει σαν άλλη Poison Ivy. Είναι τόσο παραλήρημα κάθε επεισόδιο που ακόμα και φανατικοί vegan γονείς θα ήθελαν να δουν την Πέππα να γίνεται μπέικον.