Έχουν περάσει 4 χρόνια από το H8ful Eight, μια ταινία με την οποία ο Κουέντιν Ταραντίνο δεν μεγάλωσε τον μύθο του. Για πολλούς ήταν η χειρότερη ταινία του. Όχι μια κακή ταινία. Αλλά μια κακή ταινία για Ταραντίνο.
Γι΄αυτό το λόγο το Once Upon A Time In Hollywood είχε αποκτήσει τεράστιο ενδιαφέρον. Γι΄αυτόν και για μια σειρά από άλλους. Γιατί είναι η προτελευταία ταινία του Ταραντίνο. Γιατί έχει ένα καστ ύψιστου επιπέδου με ΝτιΚάπτιο, Πιτ, Ρόμπι, Πατσίνο, Κερτ Ράσελ, Τίμοθι Όλιφαντ, Μάργκαρετ Κουάλι, Σκουτ ΜακΝέρι, Τζέιμς Μάρσντεν, Λένα Ντάναμ, Μπρους Ντερν, Ντέιμιαν Λούις, Μάγια Χοκ και τον αποθανόντα Λουκ Πέρι. Τέλος, γιατί μας μεταφέρει σε μια εποχή του Χόλιγουντ χρυσή, στα τελειώματα της για την ακρίβεια, τότε που έγιναν οι δολοφονίες που οιστρηλάτησε ο Τσαρλς Μάνσον.
Ένα μήνα μετά την κυκλοφορία της ταινίας στην Αμερική, σήμερα κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες και αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι πως η κεντρική τριάδα πρωταγωνιστών δίνει ρεσιτάλ ερμηνειών. Καθαρά και λόγω ρόλων η κλιμάκωση είναι Ρόμπι, Πιτ και ΝτιΚάπριο.
Για τον τελευταίο θα χρειαστεί να αφιερώσουμε αρκετό χώρο στο φινάλε του κειμένου και θα καταλάβετε το γιατί. Αν δεν το πιάσατε ήδη από τον τίτλο. Είναι άλλωστε αρκετά μυστηριώδης (sic).
Το Once Upon A Time In Hollywood επικεντρώνεται στην προσπάθεια δύο ηθοποιών, ενός κανονικού κι ενός stunt double, να διατηρήσουν το υψηλό τους στάτους σε μια εποχή που το Χόλιγουντ αλλάζει.
Ο Ρικ Ντάλτον και ο Κλιφ Μπουθ είναι αχώριστο δίδυμο. Ο Μπουθ είναι για την ακρίβεια ο λακές του Ντάλτον αφού τον μεταφέρει με το αμάξι από το σπίτι στο στούντιο και τούμπαλιν, ενώ φροντίζει για να είναι ήρεμος. Από την δική του κατάσταση εξαρτάται και η επαγγελματική πορεία του Μπουθ.
Ο Ντάλντον περνάει μια φάση κρίσης που αμφιβάλλει για την πορεία του και το ποιόν του. Όλοι του οι ρόλοι τον θέλουν να είναι ο κακός της υπόθεσης και να τρώει ξύλο. Αυτό τον στιγματίζει και του κόβει τον δρόμο από το να γίνει ένας Στιβ ΜακΚουίν ή ένας Γουόρεν Μπίτι ή περισσότερο ένας Μάρλον Μπράντο.
Αυτό τον οδηγεί σε μια εσωστρέφεια κι έναν τρόμο για το τι θα κάνει στη συνέχεια. Εν τέλει βρίσκει έναν ρόλο που θα του δώσει τη δυνατότητα να εντυπωσιάσει τους συναδέλφους του και τον σκηνοθέτη, αλλά κυρίως μια 8χρονη κοπέλα που συμμετέχει στην ταινία. Εκείνη θα του πει ότι έκανε την καλύτερη ερμηνεία που έχει δει στη ζωή της. Είναι μόλις 8 χρονών βέβαια, αλλά συγκινεί βαθύτατα τον Ντάλτον.
Την ίδια στιγμή ο Μπουθ μπλέκει με μια όμορφη νεαρή, η οποία τον οδηγεί σε ένα μεγάλο ράντσο, ένα κοινόβιο για την ακρίβεια, όπου ζουν ο Μάνσον και οι ακόλουθοι του. Εκεί ο Μπουθ θα δημιουργήσει εχθρούς.
Εχθροί που στο τέλος θα κατευθυνθούν προς το σπίτι του Ντάλτον, ένα βράδυ που είναι εκεί ο Μπουθ με τον θηριώδη σκύλο του και γιορτάζουν την επιτυχία τους στο ιταλικό σινεμά, αλλά και το τέλος της κοινής τους πορείας. Εκείνο το βράδυ θα εμφανιστούν στη γειτονιά 4 όψιμοι δολοφόνοι που θέλουν να τιμωρήσουν το Χόλιγουντ δασκαλεμένοι από το δόγμα του Μάνσον. Εκεί ζει και η Σάρον Τέιτ που είναι έγκυος και περνάει το βράδυ με έναν εραστή, εν τη απουσία του Πολάνσκι, και δύο φίλους.
Αυτό που ακολουθεί είναι ανατρεπτικό σε βαθμό που μπορεί να ενοχλήσει αρχικά τον θεατή. Κι αυτό γιατί ο Ταραντίνο ξεφεύγει κατά πολύ από την ιστορική ακρίβεια. Είναι όμως ένα τέλος που μόλις το χωνέψεις, αποδεικνύεται ευφυές και πραγματώνεται με τρόπο εντυπωσιακό. Τρόπο που θυμίζει την ευλάβεια της μάχης στο Kill Bill ή στο Inglourius Basterds.
Περαιτέρω ανάλυση της σκηνοθεσίας δεν χρειάζεται, καθώς στο Once Upon A Time In Hollywood βλέπουμε τον Ταραντίνο να απλώνει όλα του τα χαρτιά, να είναι ατόφιος Ταραντίνο. Με ό,τι σημαίνει αυτό για τον καθένα.
Κάπου εδώ θα έπρεπε να τελειώσει κανονικά το κείμενο. Όμως δε γίνεται. Γιατί σε αυτές τις 2 ώρες και 20 λεπτά βλέπουμε μια τρομακτική ερμηνεία από τον ΝτιΚάπριο. Αυτό που του λέει το κοριτσάκι και αφορά τον Ντάλτον, ισχύει και με το παραπάνω για τον ίδιο. Η σκηνή στο φινάλε είναι απίστευτη όπως θα έλεγε κι ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου, αλλά δεν είναι η καλύτερη του.
Είναι η σκηνή στο trailer όπου προβάρει τα λόγια του και νευριάζει με τον εαυτό του φτάνοντας να κεκεδίσει. Σκηνή άρτιας τεχνικής έχει και ο Μπραντ Πιτ στο σημείο που βρίσκεται στο κοινόβιο, αλλά κι αυτός στο τέλος. Θυμίζει Inglourious Basterds και ολίγη από Fury. Κι η Ρόμπι έχει να διαχειριστεί τη δυσκολία ενός ρόλου με λίγα λόγια, οπότε δούλεψε πολύ στις εκφράσεις και στην μη λεκτική προσέγγιση.
Και πάλι όμως. Η ψυχή δεν με αφήνει να μην κλείσω το κείμενο με Λεονάρντο ΝτιΚάπριο. Υπάρχουν αρκετοί που ερίζουν για το Όσκαρ από τώρα, αλλά, αν με ρωτάτε, που δε με ρωτάτε, του το δίνω από τώρα.