«Το CSI και άλλες αντίστοιχες σειρές έχουν μάθει στον κόσμο πολλά αστυνομικά κόλπα» λέει στο 5ο επεισόδιο ο αρχηγός του κεντρικού αστυνομικού τμήματος στο Κολοράντο που διεξάγει την έρευνα για την αναζήτηση του κατά συρροήν και καθ΄έξιν βιαστή.
Κι είναι μια πραγματικότητα. Εσχάτως, βλεπουμε μια πολύ πιο άρτια προσέγγιση στην αστυνομική τακτική γύρω από την ανάλυση ενός εγκλήματος και την αναζήτηση του εγκληματία. Όλη η διαδικασία του brainstorming περνά στον σκληρό μας δίσκο. Δεν είναι μόνο το υπέροχο Mindhunter. Δεν είναι το Criminal που θα κυκλοφορήσει το Netflix την Παρασκευή.
Είναι και το Unbelievable, μια μίνι σειρά που σε πρώτο επίπεδο σε βάζει σε μια εγκληματολογική οπτική, αλλά δεν είναι καθόλου αυτός ο αντικειμενικός της σκοπός. Είναι το προπέτασμα. Η ουσία βρίσκεται κάτω από το αστυνομικό δαιμόνιο και την προσωπική ανάγκη του αστυνομικού να βγει νικητής απέναντι στο έγκλημα.
Βρίσκεται στα θύματα. Σε αυτά που υφίστανται κάτι αναπόδραστο και η ζωή τους δύσκολα μπορεί να βρει τη λύτρωση, την κάθαρση. Τέτοιες περιπτώσεις είναι τα θύματα του βιασμού. Κι είναι στιγμές που οι ενδείξεις τοποθετούν σε ακόμα μεγαλύτερη ατραπό ένα θύμα.
Έτσι καταδικάζεται ψυχικά η Μαρί Άντλερ, η ουσιαστική πρωταγωνίστρια της σειράς. Ναι, η Γκρέις Ράσμουσεν και η Κάρεν Ντουβάλ είναι αυτές που προσφέρουν με την έρευνα και την επιμονή τους την ηθική γαλήνη στις γυναίκες που υπέστησαν τους βασανιστικούς βιασμούς, σε αντίθεση με τον άντρα ντετέκτιβ που ανέλαβε την υπόθεση της Μαρί και κατέληξε να της σπείρει αμφιβολία για το βίωμά της.
Κι αυτό είναι ένας δεύτερος, απανωτός βιασμός. Ίδιας σημασίας. Η Μαρία αμφισβητεί τον εαυτό της. Ως θύμα έχει την ολόδική της εμπειρία και αυτή της την παίρνουν. Το μοναδικό πράγμα που έχει εκείνη τη στιγμή είναι αυτό που έζησε και της το αφαιρούν. Και γι΄αυτό μένει κενή. Να κοιτάζει, αλλά να λειτουργεί παθητικά κάθε της αίσθηση.
Γι΄αυτό η Μαρί Άντλερ και το παράλληλο storyline της είναι αυτό που μένει θέλοντας και μη στο τέλος. Η αστυνομική έρευνα πάει κατ΄ευχήν, οι δύο επικεφαλής ικανοποιούνται που μπορούν να κοιτάζουν τα θύματα χωρίς ενοχές, χωρίς ντροπή, αλλά η κηλίδα μένει. Και στην Μαρί μένει πολύ περισσότερο, αφού στο διάστημα της αμφισβήτησης, γίνεται περίγελος και στοχοποιείται ως μια ψεύτρα που καπηλεύεται τον πόνο πραγματικών θυμάτων.
Δεν έχει κάτι υπέρτατο σε ερμηνείες ή σκηνοθεσία το Unbelievable. Έχει μια τρομερά δυνατή ιστορία. Και ορισμένες φορές αυτό είναι υπέραρκετο για να σε κάνει να απομυζήσεις μια τηλεοπτική σειρά ή ένα οποιοδήποτε περιεχόμενο.
Απηχεί σε σκουριασμένες κλειδώσεις της αμερικάνικης κοινωνίας το Unbelievable. Όχι μόνο γιατί πρόκειται για αληθινά γεγονότα, αλλά και γιατί οι κοινωνίες αυτές δείχνουν να μη μαθαίνουν από τα λάθη τους. Λειτουργούν ξανά με τον ίδιο τρόπο.
Αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα του Unbelievable. Εκεί που έχεις πειστεί ότι το ενδιαφέρον σου είναι καθαρά εγκληματολογικό και ενθουσιάζεσαι στις σκηνές εξεύρεσης των στοιχείων, στο τέλος, χάρη και στην σχετική ευκολία με την οποία βρίσκεται ο υπαίτιος, αναρωτιέται για την Μαρί Άντλερ πώς συνεχίζει. Βλέπεις ένα υφιστάμενο πρόβλημα που ταλανίζει μια τεράστια χώρα.
Σου βάζει και τις μικρές σπίθες για να αναστοχαστείς, όπως η φράση με την οποία ξεκίνησε αυτό το κείμενο. Μήπως σειρές τύπου CSI και NCIS μετασχημάτισαν όλους τους παράγοντες σε ένα έγκλημα;