Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς καταφέρνουν στην αμερικάνικη τηλεόραση και εν γένει μυθοπλασία να ξαναζεστάνουν χθεσινό φαγητό και να είναι το ίδιο νόστιμο. Ιδίως γι΄αυτούς που έφαγαν και χθες κι όχι τόσο γι΄αυτούς που τρώνε το φαγητό στη δεύτερη μέρα του.
Το είδαμε με το X-Files που επέστρεψε πρόπερσι, κοντά στα 18 χρόνια μετά το φινάλε κι ήταν μια πάρα πολύ καλή σειρά. Το είδαμε στο Breaking Bad που αναρωτιόμασταν τι θα σκαρφιστούν για να αναιρέσουν τον φαινομενικό θάνατο του Σκόφιλντ. Σε αυτή την περίπτωση ικανοποιήθηκε κι ένα κοινό που ελάχιστη συναισθηματική σχέση είχε με το franchise, μιας και δεν το είχε δει εκείνα τα βράδια του καλοκαιριού που ξεκίνησε στον ΑΝΤ1. Μιλάμε βέβαια για το ελληνικό κοινό εδώ, που είναι μια άλλη κατάσταση.
Κι αν κάποιος δεν ξαφνιάστηκε που τα δύο αυτά παραδείγματα είχαν προετοιμαστεί σωστά στην επιστροφή τους, για να μην έχει κανείς να τους προσάψει κάτι, δεν ήταν ίδιες οι συνθήκες για το Beverly Hills 90210 ή, όπως το μάθαμε εμείς, Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς.
Με εξαίρεση τη Σάνεν Ντόχερτι και τον Λουκ Πέρι λίγο πριν πεθάνει, κανείς άλλος δεν είχε να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο στην καριέρα του. Κι ο Πέρι πριν το Riverdale έτσι ήταν. Το highlight του ήρθε μετά θάνατον, με το Once Upon A Time In Hollywood του Ταραντίνο.
Επιπρόσθετα, την παραγωγή της σειράς, της νέας σεζόν δηλαδή, έκαναν η Τόρι Σπέλινγκ κι η Τζένι Γκαρθ. Μόνο και μόνο που η πρώτη έχει απασχολήσει όλα αυτά τα χρόνια με τις πλαστικές της και με τα συζυγικά προβλήματα, δημιουργεί μια προδιάθεση για το τι να περιμένουμε. Κι αυτό γιατί η ζωή με την καλλιτεχνική υπόσταση συμβαδίζουν. Στην περίπτωση του Beverly Hills αλληλοαντιγράφονται κι αλληλοκαταπίνονται.
Οι δύο κυρίες επέλεξαν να ανασυστήσουν τη σειρά εισάγοντας πάρα πολλά στοιχεία της ζωής του κάθε πρωταγωνιστή, επιλέγοντας μια έκδηλη αυτοαναφορικότητα. Το Beverly Hills είναι ίσως το αμερικάνικο Λόγω Τιμής.
Κι αυτό γιατί πέραν της ποσοτικής αντιστοιχίας, το sequel δε μοιάζει τόσο με sequel. Γίνεται μια σαπουνοπερίστικη προσέγγιση. Οι ηθοποιοί επίσης παίζουν περισσότερο τους εαυτούς τους και λιγότερο μπαίνουν σε μια άλλη υπόσταση που είναι ο συγκερασμός τους με τον ρόλο.
Το σενάριο φαίνεται να έχει μια δυνατή βάση, απόλυτα δοσμένη υπό το πρίσμα της νοσταλγίας, αλλά όλο το υπόλοιπο είναι ακόμα αδούλευτο. Είναι ένα work in progress ή θα συνεχίσει έτσι; Αυτή η απάντηση θα έρχεται επεισόδιο το επεισόδιο. Και για τις δύο σειρές. Το Beverly Hills και την έντεχνη ελληνική εκδοχή του.
Ας μείνουμε όμως στο αμερικάνικο. Το Beverly Hills δεν επιχειρεί να απευθυνθεί σε ένα άλλο κοινό, στο κοινό αυτής της εποχής. Απευθύνεται στο τότε κοινό όπως έχει διαμορφωθεί στο πέρασμα των ετών ως το σήμερα. Και δεν κρύβεται πίσω από ψεύτικες «υποσχέσεις».
Διαβάζοντας όσα έχουν γραφτεί παραπάνω, δίνεται η αίσθηση πως είναι κάποια τρομερή εκδοχή του Beverly Hills το sequel. Όχι. Είναι μια μετριότητα στην καλύτερη. Αλλά μια καλή μετριότητα. Και στις μέρες μας οι μετριότητες σπανίζουν, γι΄αυτό γίνονται πιο ελκυστικές. Χωρίς τις μετριότητες δε γίνεται να διακριθεί το παραπάνω από μέτριο. Ο περφεξιονισμός σκοτώνει το τέλειο. Η μετριότητα του δίνει το φιλί της ζωής. Κι ως τέτοιο λειτουργεί το Beverly Hills στην αμερικάνικη κουλτούρα. Όχι μόνο τώρα, μα και τότε.
Τώρα βέβαια σατιρίζει το Χόλιγουντ ως τόπο. Είναι ένα reunion. Σε κάθε επίπεδο. Σαν παλιούς συμμαθητές που βρίσκονται μετά από χρόνια κι εμείς είμαστε παρατηρητές της επανασύνδεσής τους. Σαν ένα ριάλιτι παλιών γνωστών που κλείνονται σε ένα σπίτι. Αυτό ταιριάζει περισσότερο απ΄όλα στην περίπτωση του νεοπαλιού Beverly Hills.
«Δεν θα είμαστε εδώ πέρα για πάντα, αλλά φτιάξαμε κάτι που θα είναι» λέει η Τόρι Σπέλινγκ σε μια σκηνή του πρώτου επεισοδίου. Κι είναι μια πραγματικότητα και μια ειλικρινής αποδοχή από μέρους τους ότι θα πατάνε πάντοτε πάνω σε αυτή την επιτυχία. Θα την εκμεταλλεύονται όσο προσφέρει περιθώρια εκμετάλλευσης.