Είναι πάρα πολύ ελπιδοφόρο ότι μετά την ισοπέδωση που έφερε το πρώτο Survivor, ήρθε η ευτυχής πανωλεθρία της τρίτης εκδοχής του για να δείξει στα κανάλια ότι πρέπει να επενδύουν στην ποιότητα. Ακόμα κι αν αυτή δε φαίνεται από την πρώτη στιγμή.
Ο ΣΚΑΪ, ο ΑΝΤ1 κι ο ALPHA είναι τρία κανάλια που επένδυσαν φέτος περισσότερο από άλλες χρονιές. Ιδίως τα δύο πρώτα. Ιδίως το δεύτερο.
Ο ΑΝΤ1 έχει μια σειρά με τεράστιο μπάτζετ που φιλοδοξεί να την κάνει το δικό του Νησί. Ο παραλληλισμός δεν αφορά μόνο στο εμπορικό μέγεθος, αλλά και στις λεπτομέρειες που ομοιάζουν, όπως η αισθητική, η εποχή της ιστορίας, τα ονόματα στο καστ.
Οι Άγριες Μέλισσες συνάρπασσαν με πολύ ικανοποιητικό τρόπο το κοινό, αν κρίνει κανείς από τις πολλές αναρτήσεις στα social media. Το ερώτημα είναι αν ο ενθουσιασμός είναι απόρροια του υψηλού επιπέδου της σειράς ή της έξης του ελληνικού κοινού σε παραγωγές χαμηλότερου επιπέδου.
Βλέποντας το πρώτο επεισόδιο, αυτό που μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά είναι πως η σειρά έχει καλή μουσική επένδυση, καλά σκηνικά και κοστούμια, μια πολύ καλή μαγιά αφήγησης και πάρα πολλούς σημαντικούς ηθοποιούς. Οι περισσότεροι έχουν κινηθεί κυρίως θεατρικά στην καριέρα τους κι αυτό φαίνεται στο παίξιμό τους. Είναι όμως άλλο μέσο η τηλεόραση κι άλλο το θέατρο. Η προσαρμογή τους σε αυτή τη διαφορετικότητα δεν έχει πετύχει στο απόλυτο, ή χάνεται εξαιτίας ορισμένων μειονεκτημάτων που εντοπίζονται εύκολα στο πρώτο επεισόδιο.
Να ξεκαθαριστεί σε αυτό το σημείο ότι είναι προφανώς μεγάλης σημασίας η επένδυση του ΑΝΤ1 και η παρουσία αυτής της μορφής μυθοπλασίας στην ελληνική τηλεόραση. Ειδικά στην εποχή μας που το κοινό σπανίως καλύπτει τις ανάγκες του για μυθοπλασία στην ελληνική παραγωγή. Αυτό όμως δεν αποτελεί ελαφρυντικό στην κρίση του καθενός. Κρίνεται για τα πάντα της και σε μεγαλύτερο βαθμό λόγω του ότι η παραγωγή φτάνει το ύψος των 6 εκατομμυρίων.
Δεν κρίνεται βέβαια κακοπροαίρετα. Κι απόδειξη αυτού είναι πως πιστεύω ότι δεν είναι ζήτημα μη ικανότητας κι ότι το ταβάνι είναι χαμηλό. Το πρόβλημα είναι επιλύσιμο και με σύμμαχο το χρόνο. Αρκεί να εντοπιστεί.
Σκηνοθετικά και πολύ περισσότερο σε επίπεδο μοντάζ, η σειρά θέλει περισσότερη δουλειά. Αυτό φαίνεται πολύ έντονα στην τελευταία σκηνή του επεισοδίου, που είναι θεωρητικά η πιο σημαντική, αφού απ΄αυτήν ξετυλίγεται ο μίτος των επόμενων επεισοδίων. Αυτό είναι το γεγονός που ξεκλειδώνει τα μελλούμενα.
Ο γιος του Δούκα συγκρατείται από τις δύο αδελφές την ώρα που η τρίτη τον χτυπάει με μια πέτρα στο κεφάλι. Ο πολύ καλός ηθοποιός Ανδρέας Κωνσταντίνου πέφτει στο έδαφος και είναι σαν να μην έφαγε αυτό το χτύπημα. Σαν να φύτρωσε το αίμα στο κεφάλι του. Έρχεται το δεύτερο χτύπημα και η αντίδραση είναι πάλι η ίδια. Μετά ακολουθούν δύο χτυπήματα που δεν βλέπουμε την κατάληξή τους. Η σκηνή διακόπτεται για 1-2 δευτερόλεπτα και βλέπουμε μετά τις 3 αδελφές γεμάτες αίματα να ουρλιάζουν σιγά που τον δολοφόνησαν.
Αυτή η σκηνή θα μπορούσε να βγει πολύ μεγαλειώδης και να προσφέρει μια τρομερή κορύφωση από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Και μουσικά η επένδυση δεν συνέβαλλε ως προς αυτό.
Γενικώς, υπήρξαν στιγμές που η σειρά ήταν μια μίξη μεξικάνικης σαπουνόπερας με Τρίτο Στεφάνι και Η Αγάπη Ήρθε Από Μακριά.
Τα παραπάνω δεν συνιστούν μομφές, είναι απλώς παρατηρήσεις που δεν διεκδικούν καμία αντικειμενικότητα. Είναι η δική μου αίσθηση και μόνο. Κι αναμφίβολα, οι προσλαμβάνουσες που έχουμε πλέον από τις ξένες σειρές, σκληραίνουν το κριτήριο μας και μας καταρτίζουν ως ένα βαθμό για να έχουμε πιο βαθιές κρίσεις.
Επίσης, η κρίση του κάθε θεατή δεν έρχεται έχοντας το πλήρες πακέτο δεδομένων. Εμείς κρίνουμε μόνο απ΄αυτό που βλέπουμε, χωρίς να γνωρίζουμε τι πίεση είχαν από πάνω τους σκηνοθέτης και μοντέρ. Χωρίς να ξέρουμε τι χρόνος διατέθηκε για να φτιαχτεί το επεισόδιο. Θεωρώ κιόλας πως μια τέτοια σειρά θα «χαθεί» αν προορίζεται για την κλασσική ελληνική συνταγή των 30 και βάλε επεισοδίων.
Εν πάση περιπτώσει, αν δουλευτούν κι άλλο αυτά τα στοιχεία, τότε δεν υπάρχει λόγος να μη γίνει μια από τις καλύτερες σειρές αυτής της δεκαετίας και, λογικά, συνολικά του 21ου αιώνα. Άλλωστε, δεν βλέπουμε συχνά τόσα καλά ονόματα του χώρου.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία σειράς: Λευτέρης Χαρίτος
Σκηνοθέτες: Σπύρος Μιχαλόπουλος, Σταμάτης Πατρώνης
Σενάριο: Μελίνα Τσαμπάνη
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βαγγέλης Κατριτζιδάκης
Σκηνογράφος: Αντώνης Χαλκιάς
Ενδυματολόγος: Γιούλα Ζωϊοπούλου
Εκτέλεση Παραγωγής: JK Productions
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Κίτσου, Έλλη Τρίγγου, Κατερίνα Διδασκάλου, Γιάννης Στάνκογλου, Λεωνίδας Κακούρης, Γιώργος Γάλλος, Παύλος Ορκόπουλος, Δανάη Μιχαλάκη, Θεοφανία Παπαθωμά, Γιώργος Σουξές, Αλίκη Αλεξανδράκη, Γιώργος Μακρής, Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, Δημήτρης Γκοτσόπουλος, Αναστάσης Ροϊλός, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Γιάννης Κουκουράκης, Χρήστος Πλαΐνης, Κωνσταντίνος Δανίκας, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Γιώργος Γεροντιδάκης, Μαρία Πετεβή, Θανάσης Κουρλαμπάς, Αμαλία Καβάλη, Κωστής Σαββιδάκης, Βαγγέλης Αλεξανδρής, Δανάη Λουκάκη, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Μαρία Αντουλινάκη, Ελένη Καρακάση, Γιώργος Ηλιόπουλος, Γρηγόρης Γιαννόπουλος.
Στο ρόλο της Ανέτ Ρουσσώ η Κάτια Δανδουλάκη