Είναι πλέον το σινεμά μια τόσο μελετημένη τέχνη, μια τέχνη που βασίζεται στα μαθηματικά του μάρκετινγκ και τα χρησιμοποιεί για να πετύχει; Όχι, δεν είναι φιλοσοφικά ερωτήματα, αλλά καθόλα πρακτικά.
Κι αυτό γιατί τον τελευταίο καιρό έχουν πληθυνεί οι ταινίες που βλέπουμε το trailer τους και φτάνουν οι προσδοκίες στο ταβάνι και πιο πάνω, αλλά όταν έρχεται το κανονικό διαγώνισμα κι όχι το απροειδοποίητο τεστ, κόβονται. Κόβονται και μάλιστα με απόσταση από τη βάση.
Το Earthquake Bird μοιάζει να είναι αυτό ακριβώς. Μια ταινία που βάσει trailer είναι ταινιάρα και το πιο πιθανό είναι η ολόκληρη εκδοχή της να μας απογοητεύσει.
Πάρα πολλά στοιχεία οδηγούν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Το Netflix μας το έχει κάνει αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Αλίσια Βικάντερ που μετά το Ex Machina δεν μας έδωσε και πάρα πολλούς λόγους να πιστοποιήσουμε το πρώτο ενθουσιώδες δείγμα.
Επίσης, ο σκηνοθέτης Γουός Γουέστμορλαντ έχει μεν ένα καλό βιογραφικό με το Still Alice και το Collete, αλλά δεν είναι κι αυτό που θα θαμπώσει. Μια ουδετερότητα και ένα μη στίγμα. Δεν είναι σκηνοθέτης που τον αναγνωρίζεις μέσα από τα μοτίβα του. Τέλος, στην παραγωγή είναι ο Ρίντλεϊ Σκοτ που μας έχει προσφέρει πολλούς λόγους να τον σιχτιρίζουμε τα τελευταία χρόνια.
Τότε τι καθόμαστε και συζητάμε γι΄αυτή την ταινία; Μα για την ελπίδα φυσικά. Γι΄αυτή τη χαραμάδα. Για το ότι εκτός από τις λεγόμενες πατάτες, το Netflix μας έχει δώσει πριν ένα χρόνο το Bird Box. Επίσης, η πλατφόρμα επένδυσε φέτος πολλά περισσότερα χρήματα σε ιδέες, συντελεστές, τα πάντα. Και θέλει να μπει με πολλά όπλα στην διαδρομή για τα Όσκαρ.
Το Earthquake Bird είναι πιθανό να μην συμπεριλαμβάνεται σε αυτή τη φαρέτρα. Αλλά αυτό δεν του αφαιρεί την πιθανότητα να είναι το θρίλερ της χρονιάς, ή έστω ένα από τα 2-3 καλύτερα.
Με το πρώτο trailer που κυκλοφόρησε χθες, η σκέψη δε μπορεί να απομακρυνθεί απ΄αυτό το ενδεχόμενο. Είναι τόσο καλό το μοντάζ, τόσο καλές οι επιλογές σκηνών και το δέσιμο τους με τον ήχο, ώστε αντιλαμβάνεται κανείς πλήρως την αύρα της ιστορίας, την αισθητική που ακολουθεί.
Στο Earthquake Bird βλέπουμε μια Αμερικανίδα στο Τόκιο. Όχι κατά το βλαχοπουλικό Μια Ελληνίδα Στο Χαρέμι. Αλλά κατά το πολύ σκοτεινό neon που βγάζει αυτή η μητρόπολη του κόσμου.
Κάτι νέο έχουμε κι εδώ. Νεο…νουάρ. Η Βικάντερ υποδύεται την Λούσι, η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο ενός ερωτικού τριγώνου. Ένα τρίγωνο που σταδιακά θα γίνει δίγωνο, με την Λούσι και τη Λίλι να ερωτεύονται παράφορα. Στο trailer βλέπουμε την πλευρά της Λούσι και τη δική της συναισθηματική κατάσταση.
Όμως μια μέρα η Λίλι αγνοείται. Μια μέρα είναι θεωρητικά νεκρή. Κι η Λούσι βρίσκεται ξανά σε ένα επίκεντρο, χωρίς άλλους συνεργούς. Είναι η βασική ύποπτη για ό,τι συνέβη στην Λίλι. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει κι αυτό το τρίτο πρόσωπο. Αυτός ο Γιαπωνέζος φωτογράφος που προσεγγίζει πολύ υποχθόνια τη Λούσι και τη σαγηνεύει μαζί με την Λίλι. Η Λούσι αρχίζει να γίνεται ψυχωτική κι εμμονική με την Λίλι, η οποία φλερτάρει με τον Τέιγι.
Έχοντας ως δεδομένα και κάποια πράγματα από τις κριτικές της ταινίας που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, το χρονικό μπρος-πίσω πάνω στο οποίο εκτυλίσσεται η ψύχωση της Λούσι ίσως δημιουργήσουν στον θεατή μια προδιάθεση τόσο ισχυρή, που η ανατροπή της θα εγγράψει με μεγαλύτερη ένταση την ταινία. Αν κάτι τέτοιο συμβεί, τότε το Earthquake Bird θα έχει πετύχει.
Αν κάτι τέτοιο συμβεί…θα το ξέρουμε το Νοέμβριο, όταν και θα βγει στην πλατφόρμα του Netflix η ταινία.