Είναι ένα επεισόδιο στα Φιλαράκια, στην 7η σεζόν, το 21ο, όπου ο Τζόι παίρνει το ρόλο σε μια ταινία για τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί πρωταγωνιστεί ένας ηθοποιός που ο Τριμπιάνι θαυμάζει πολύ, ο Ρίτσαρντ Κρόσμπι, αν δε με λαθευεί η μνήμη μου.
Όταν το είχα πρωτοδεί, νόμιζα ότι ήταν όντως αυτό το όνομά του και έψαχνα για καιρό να βρω ποιος είναι. Μέχρι που ήρθε ο Χάρι Πότερ για να μου μάθει για τα καλά τον τρομερό Γκάρι Όλντμαν. Κι όχι μόνο σε μένα.
Ακόμα όμως κι εκεί, παρόλο που έδειχνε τα ψήγματα του ταλέντου του, δεν μπορούσε ο απλός θεατής σαν εμένα και σένα, φίλε αναγνώστη, να αντιληφθεί το μέγεθος του. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ήταν μια άλλη ταινία κοντά στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο που θα απέδιδε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι στον…Ρίτσαρντ.
Ο λόγος για το Darkest Hour, όπου ο Γκάρι Όλντμαν υποδύθηκε τον Γουίνστον Τσόρτσιλ. Εκεί, πέρα από την ερμηνεία του και την επαφή του με τον χαρακτήρα αυτού του αξιομνημόνευτου πολιτικού, βοηθήθηκε κι από το κουστούμι και το μακιγιάζ. Πήρε παρόλα αυτά το Όσκαρ και ξεχρέωσε με αυτόν τον λογαριασμό.
Τη φετινή χρονιά, στον δρόμο για τα Όσκαρ, το πιο πιθανό απ΄όλα είναι ότι δεν θα ακούσεις το όνομα του Γκάρι Όλντμαν. Σε μια χρονιά που υπάρχει ο Φοίνιξ, ο ΝτιΚάπριο μετά από 4 χρόνια, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο για το Irishman, ο Νταφόε για το Lighthouse, ο Όλντμαν ίσως να μην έχε χώρο. Δεν είναι όμως μόνο η υπεραριθμία στις κατηγορίες πρώτου και δεύτερου αντρικού. Είναι κι ότι η καταπληκτική του ερμηνεία χάνεται μέσα σε μια ταινία που δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.
Το The Laundromat που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στο Netflix δεν είναι κακή ταινία. Δεν υπερβαίνει όμως ούτε και το «καλή ταινία». Το ακουμπάει με αρκετή πίεση και ώθηση. Δεν θα μπορούσε να πάει και πολύ παραπάνω άλλωστε. Πραγματέυεται μια ιστορία πολύ κοντινή χρονικά, τα Panama Papers που διέρρευσαν το 2016. Δεν έχει προλάβει να κάτσει η σκόνη.
Απλώς το Laundromat του Στίβεν Σόντεμπεργκ μας περιγράφει τα πράγματα από την άλλη πλευρά. Δείχνει πως σκέφτονται οι πλούσιοι και ο τρόπος τους δεν μας φαίνεται το ίδιο ενοχλητικός με πριν που απλώς τους εγγράφαμε στο μυαλό μας ως φορο…αποφεύγοντες.
Σε αυτή την περιγραφή ο Όλντμαν είναι ο ένας από τους δύο operators που αναλαμβάνουν να στήσουν την επιχείρηση-κέλυφος, την offshore με λίγα λόγια, για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους ανά τον κόσμο. Με επιχειρησιακό κέντρο τον Παναμά, αυτός και ο Μπαντέρας είναι δύο λωποδύτες της μπουρζουαζικής εκδοχής.
Ο Όλντμαν παίρνει μεγαλύτερο credit γιατί είναι ένας Γερμανός που ξέμεινε στην Καραϊβική από τον Β΄Παγκόσμιο. Ο πατέρας του δηλαδή ξέμεινε εκεί και τον γέννησε εκεί. Ο Όλντμαν καλείται να μιλήσει αμερικάνικα με γερμανική προφορά και αυτό είναι από μόνο του κάτι αστείο. Απλώς ο μίστερ Γκάρι το πηγαίνει ακόμα πιο πέρα με το δικό του χιούμορ, τον δικό του τρόπο. Ειδικά οι στιγμές που χάνει την ψυχραιμία του, είναι όλα τα λεφτά. Ακόμα και τα λεφτά των αόρατων υπεράκτιων εταιρειών.
Ίσως να μην έχει αξία πια η αναγνώριση του μέσω της Ακαδημίας, ιδίως φέτος που υπάρχουν οι προαναφερθέντες, αλλά έχει αξία να αναφερθεί ότι σε μια μετρίως καλή ταινία, καταφέρνει να ξεχωρίσει τόσο. Εδώ η Μέριλ Στριπ δεν το πετυχαίνει τόσο, έχοντας έναν ρόλο που δεν προσφέρεται γι΄αυτό.
Για να μην λέμε βέβαια μόνο αρνητικά, το Laundromat έχει καλό χιούμορ, άψογο στήσιμο για να δομήσει την ιστορία μιας πραγματικής περιόδου κι έχει και την ανατροπή ολκής στο φινάλε.