Για κάποιο λόγο που μπορεί και να έχει εξηγηθεί αρκετές φορές στο παρελθόν, οι περισσότερες ερμηνείες που μένουν στο μυαλό του θεατή, είτε του σινεμά είτε της τηλεόρασης, είναι αυτές των κακών της υπόθεσης. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι ο ρόλος αναγκάζει τους ηθοποιούς να επιχειρήσουν την απελευθέρωση πραγμάτων που αιώνες κοινωνιών έχουν μάθει στους ανθρώπους να τα καταπνίγουν σε βαθμό που να μην γνωρίζουν καν ότι βρίσκονται μέσα τους. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Βλέποντας το Rillington Place, τη μίνι σειρά του BBC για έναν θρυλικό δρόμο στο Notting Hill, έπιασα τον εαυτό μου να έχει μείνει ενεός με τον Τιμ Ροθ.
Κάτι που είμαι πεισμένος ότι θα συμβεί σε όποιον από εσάς που θα διαβάσετε το παρόν κείμενο και θα το αναζητήσετε. Το Rillington Place καταπιάνεται με μια ιστορία που σόκαρε τη βρετανική κοινωνία στα μέσα του 1950, η οποία εξακολουθεί να απασχολεί την δικαιοσύνη ως και σήμερα. Ο Τζον Ρέτζιναλντ Κρίστι ήταν ένας απόμαχος, βετεράνος που είχε παρασημοφορηθεί για την συμβολή του στα βρετανικά στρατεύματα. Όμως ο πόλεμος τον γέμισε με κουσούρια και συμπλέγματα κατωτερότητας, ώστε οδηγήθηκε στο έγκλημα για να δώσει μια ψευδεπίγραφη επιβολή της φύσης του έναντι των άλλων.
Οι δύο επιθέσεις αερίων τον οδήγησαν σε τύφλωση για 3 μήνες, σε αδυναμία ομιλίας για 3.5 χρόνια και σε ανικανότητα να τεκνοποιήσει. Όταν επέστρεψε η ομιλία του δε μπορούσε να μιλήσει ποτέ δυνατά. Μόνο ψιθύριζε. Η αίσθηση ότι η κοινωνική του αποδοχή και η υπεροχή του έναντι των άλλων που δεν είχαν να δείξουν τα δικά του ανδραγαθήματα στρέβλωσε την λογική και το μυαλό του. Όχι, δεν τον έκανε τρελό. Δεν είναι μόνο οι τρελοί που υπερβαίνουν τις κοινωνικές συμφωνίες αιώνων. Ο Τζον Κρίστι ήταν ένας απίστευτα κακός άνθρωπος που ο πόλεμος έφερε στην επιφάνεια όλα τα συμπαρομαρτούντα της κίβδηλης προσωπικότητας του.
Μέσα σε μία δεκαετία σχεδόν, δολοφόνησε 8 γυναίκες – ανάμεσα τους και η σύζυγος του Έθελ – τις οποίες ξέκανε συνήθως με αέριο (όπως ακριβώς την είχε πάθει και ο ίδιος) και μετά βίαζε τα νεκρά σώματα, θέλοντας να τιμωρήσει τρόπον τινά τον υπαίτιο της ανικανότητας του. Τα θύματα του δεν φαίνονταν να έχουν κάτι κοινό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Κρίστι είχε μια εγκληματική διορατικότητα. Αντιλαμβανόταν πολύ γρήγορα ότι οι γυναίκες ένιωθαν καταπιεσμένες ή παραμελημένες από τους συζύγους και είχαν ανάγκη έναν καλοσυνάτο άνθρωπο για να τους απαλύνει. Ο Κρίστι ενδυόταν με άνεση αυτό το προσωπείο και τους γινόταν τόσο οικείος, ώστε να μην έχουν αντιστάσεις. Σε εκείνο το σημείο έκανε την επίθεση του. Ένας από τους άντρες των θυμάτων, ο Τίμοθι Έβανς, κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία της γυναίκας του Μπέριλ και της κόρης τους Τζεραλντίν, ενώ στην πράξη ο Κρίστι τις είχε σκοτώσει. Ο Έβανς κρεμάστηκε και μερικά χρόνια αργότερα συνέβη το ίδιο και για τον Κρίστι.
Το BBC έκανε τηλεοπτικό αφήγημα τα γεγονότα της Rillington Place όχι μόνο γιατί είδε ότι μπορούσε να προσφέρει ένα άρτιο προϊόν, αλλά και για να πρεσάρει τη βρετανική δικαιοσύνη που ακόμα δεν έχει άρει τη νομική υπαιτιότητα του Τίμοθι Έβανς.
Προφανώς χρειάζεται μια ξεχωριστή αναφορά στον σπουδαίο Τιμ Ροθ που μέσα στα 3 επεισόδια του Rillington Place κατάφερε να μπει απόλυτα στο πετσί του ρόλου και να δώσει τα σχήματα και τις διαστάσεις του δικού του potential στο πρόσωπο του Τζον Κρίστι. Μειλίχιος, σιγανός, ψιθυριστός, υποκριτικά νομοταγής και καλόψυχος, με την απαραίτητη δόση αυστηρότητας για να μην δώσει λαβές ή να κινήσει υποψίες, μια κοινωνική κατασκευή ευταξίας, ευγένειας και ευπείθειας. Ο Κρίστι προίκισε την δημόσια εικόνα του με όλα εκείνα τα στοιχεία που δημιουργούν έναν αξιοσέβαστο άνθρωπο, τόσο που θα μπορούσες να πεις ότι ακόμα και η στράτευση του ήταν ένα μέρος του σχεδίου του. Ο Τιμ Ροθ είναι υπερβατικός, ένας ενορχηστρωτής της προσωπικότητας, ένας ελεγκτής της έκτασης των εκφράσεων.