Το Lost ήταν και παραμένει μια από τις καλύτερες αμερικάνικες σειρές. Για πολλούς η καλύτερη. Δεν τρελαίνομαι να συμφωνήσω, αλλά δεν τρελαίνομαι και να διαφωνήσω. Κάθε επιχείρημα υπέρ και κατά στέκει.
Παραμένει όμως μια από τις καλύτερες. Και μοναδική στο είδος της επίσης. Ιδίως επειδή τόσα χρόνια αιωρούνται πράγματα για το τέλος της, τα οποία επιβεβαιώνονται διά της μη επιβεβαίωσης της τους και απορρίπτονται διά της μη απόρριψής τους. Ούτε εγώ κατάλαβα τι έγραψα τώρα.
Αλλά όσο και να μην κατάλαβα, πότε δεν θα αποκτήσω την ίδια άγνοια με τους ανθρώπους που θεώρησαν ότι το I-Land είναι μια σειρά που έπρεπε να γραφτεί και έπρεπε να μπει στην πλατφόρμα του Netflix.
Πολλοί θα στο περιγράψουν ως νέο Lost. Και δεν είναι κάποιο ψέμα. Αν το Lost είχε φάει πολύ πικάντικο ινδικό και πήγαινε μετά στην τουαλέτα να κάνει καυτερή κατάθεση, θα έβγαζε κάτι που θα ήταν πολύ κοντά στην ποιοτική σχέση της σειράς με το Lost. Σχέση διά της πίσω εκκενωτικής περιοχής.
Για να καταλάβεις για πόσο οικτρή σειρά μιλάμε, μας εξαναγκάζει να την αποκαλέσουμε οικτρή. Κι αυτό είναι κάτι τρομερά ασυνήθιστο για τηλεοπτικό περιεχόμενο στις μέρες μας. Δύσκολα μπορείς να βρεις κάτι πολύ κακό. Πολλώ δε οικτρό. Κι όμως το I-Land το καταφέρνει. Κατ΄αρχάς, από τον τίτλο και μόνο βλέπει κανείς περί τίνος πρόκειται. Λογοπαίγνιο με το “island” και το “i-land”, δηλαδή μια γη που είναι φτιαχτή, τεχνητή. Ούτε σεφερλικό δεν μπορείς να το πεις. Μόνο εγώ που έχω κακό χιούμορ γελάω.
Πάμε όμως και στο διά ταύτα. Είναι μια σειρά που κάνει το Troy, την απαράδεκτη συμπαραγωγή του Netflix με το BBC, να μοιάζει με υποφερτή. Κάθε επεισόδιο θυμίζει κάτι ανάμεσα σε ριάλιτι και κάκιστη απομίμηση του Jaws ή μια από τις χαζοθριλεροταινίες που έχει παίξει ο Μάθιου ΜακΚόναχι, αλλά σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο.
Υποτίθεται ότι η ιστορία αφορά μια ομάδα 10 ατόμων που κάπως, άγνωστο πως μέχρι το τέλος, βρίσκεται απομονωμένη σε ένα νήσι. Κάπου στην πορεία μοιάζει λες και είναι κάτι σαν το Westworld, αλλά με ανθρώπους.
Μετά σκέφτεσαι ότι μπορεί να είναι σαν το Matrix και να πρόκειται για ανθρώπους που έχουν κάνει upload τη συνείδησή τους σε έναν κόσμο φτιαγμένο από κομπιούτερ. Τελικά η σειρά βυθίζεται στα ρήγματα μεταξύ όλων αυτών των σκέψεων και υποθέσεων. Και οι αθεόφοβοι, οι ιερόσυλοι, πήγαν και ονόμασαν το πρώτο επεισόδιο Brave New World. Θα σηκωθεί ο Άλντους Χάξλεϊ από τον τάφο του και θα σας κυνηγάει.
Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Είναι μια σειρά που παρουσιάζεται ως mastermind και υπερκακός αυτός ο τύπος.
Ας το παραδεχτούμε. Ποτέ και πουθενά δεν υπήρξε σειρά ή ταινία με τέτοια φιγούρα που να ήταν καλή. Παραπέμπει σε κακό γαιοκτήμονα σαπουνόπερας. Α, έχει και έναν wannabe Σόγιερ, για να κάνει ξεκάθαρο το πόσο πάει να αντιγράψει το Lost. Δεν είναι τυχαίο πως το I-Land έχει 8% στο Rotten Tomatoes. Ούτε το γνωστό αντεπιχείρημα για τις απόψεις των κριτικών δεν μπορούμε να γράψουμε. Τι να φέρεις ως αντίλογο στο 8%;
Φτάνοντας στο 7ο και καταληκτικό επεισόδιο αυτής της, ευτυχώς, μίνι σειράς, αποκαλύπτεται το τρομερό μυστικό. Όλο αυτό με την απομόνωση στο νησί είναι μια νέα μέθοδος σωφρονισμού που εφαρμόζει ένας σερίφης σε κάποια πολιτεία. Μιλάμε για ιδιοφυή σύλληψη. Οδηγείσαι να σκεφτείς το εξής: η σειρά δικαιολογείται να βρίσκεται στην πλατφόρμα του Netflix μόνον αν είναι δικής του παραγωγής. Αν απλώς την είδε σε κάποιο δίκτυο και αγόρασε τα δικαιώματα, τότε μιλάμε για αυτοχειρία. Ευτυχώς ισχύει το πρώτο.
Αν υποθέσουμε ότι σας αντιπαθώ και θέλω να γελάσω εις βάρος σας, τότε δείτε αυτή την τρομερή σειρά και δεν θα χάσετε. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, δείτε μόνο το πρώτο επεισόδιο, έτσι για να σχηματίσετε και δικό σας κριτήριο. Ήδη σας λυπάται η ψυχούλα μου…
https://www.youtube.com/watch?time_continue=11&v=GxpwiwOdMHk