Θα μπορούσες να πεις ότι είναι η πιο απάτη ταινία της χρονιάς και μέσα στις πιο απάτες της δεκαετίας. Δεν πρέπει να έχει υπάρξει τόσο κραυγαλέα πτώση των προσδοκιών από το Earthquake Bird με την Αλίσια Βικάντερ.
Το trailer που είχε κυκλοφορήσει πριν κανένα μήνα περίπου, ήταν ό,τι πιο υποσχόμενο. Το καστ το ίδιο. Η πλοκή το ίδιο. Ο τόπος και ο χρόνος που θα εξελισσόταν η ιστορία, ιδανικά. Κι όμως, η ταινία κατάφερε να μην εκμεταλλευτεί τίποτα απολύτως. Αυτοτοποθετείται στην κατηγορία “θρίλερ-μυστηρίου”, την τοποθετούν εκεί οι ειδικοί και οι κριτικοί σινεμά, αλλά ακόμα κι αυτό είναι ένας ευφημισμός ή ένας ευσεβής πόθος.
Όσο θρίλερ κι όσο μυστήριο έχει το Earthquake Bird, άλλο τόσο έχει και το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι.Και τώρα που το σκέφτομαι, το μικρό σπίτι στο λιβάδι μπορεί να έχει και ένα κάποιο σασπένς. Η ταινία του Γουός Γουεστμορλάντ δε μπόρεσε να οικοδομήσει ούτε αυτό. Στη μία και μοναδική ευκαιρία που παρουσιάζεται στην ταινία, δεν βλέπουμε καμία κλιμάκωση, κάτι τέλος πάντων που να πιαστούμε και να πούμε ότι κάπως δικαιολογείται το είδος της.
Να τα δούμε με τη σειρά λοιπόν. Η πλοκή. Πρωταγωνίστρια είναι η Αλίσια Βικάντερ στο ρόλο της Λούσι Φλάι. Η Βικάντερ έχει μια εκ προοιμίου φάτσα για βαρβάτο θρίλερ. Ο χαρακτήρας της είναι μια Αμερικανίδα που ξέμεινε μετά τον πόλεμο στην Ιαπωνία και ζει πλέον εκεί, με την αμερικανική παροικία να αυξάνεται με την εμφάνιση της Λίλι Μπρίτζις. Στο εν τω μεταξύ, η Λούσι ερωτεύεται το Τέιτζι, έναν φωτογράφο που κρύβει πολλά κάτω από τη σιωπή του και τις λίγες λέξεις. Ίσως και να είναι το μόνο μυστήριο της ταινίας αυτός ο μυστηριώδης τύπος. Στο ρόλο της Λίλι είναι η επίσης γεννημένη για θρίλερ Ράιλι Κίο.
Κάποια στιγμή η Λίλι αρχίζει να γίνεται τρίτο μέλος μιας τριάδας κι όχι απλώς η φίλη της Λούσι. Διεισδύει σε κατι που ανήκε στη Λούσι και ήταν το μοναδικό που είχε βρει να θέλει να της ανήκει από τότε που ήταν μικρό παιδί. Η κτητικότητα μεγαλώνει μέσα της, μα μη θεωρήσεις πως αυτό έχει κάποια χρησιμότητα που το αναγνωρίζουμε. Δεν το συναντάμε πρακτικά πουθενά στην ταινία.
Με κάποιον τρόπο η Λίλι αρχίζει να αγνοείται και η αστυνομία βρίσκει ένα πτώμα που τελικά δεν είναι δικό της. Η Λούσι για άγνωστο λόγο παραδέχεται ότι τη σκότωσε, χωρίς να την έχει σκοτώσει και μετά από μιάμιση ώρα ευθείας γραμμής νεκρού καρδιογραφήματος, μαθαίνουμε την αλήθεια που είναι τόσο προφανής, ώστε καταντά μη αναμενόμενη. Λες “δε μπορεί να είναι τόσο απλό”. Κι όμως είναι αυτό το τόσο απλό που θα σκεφτείς.
Τα 110 λεπτά της ταινίας είναι υπερβολικά πολλά. Θα μπορούσε να διαρκέσει 30 λεπτά και πολλά της είναι. Ίσως ούτε τόσα. Το trailer τα λέει όλα και εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να περιμένει κανείς από την ταινία σε σχέση με το trailer.
Δεν είναι καν από εκείνες τις ταινίες που έχουν έστω ένα δεκάλεπτο που θα σε κάνει να πεις ότι άξιζε τον κόπο να δεις όλο το αδιάφορο που προηγήθηκε. Είναι όλα αδιάφορα. Τίποτα δεν σε κάνει να πεις ότι είναι καλό ούτε ότι είναι άθλιο. Σε παίρνει ο ύπνος και ψάχνεις να βρεις τι φταίει που κοιμήθηκες. Το Earthquake Bird φταίει, μην το πολυψάχνεις.
Φτάνοντας εδώ, θα ήθελα πολύ να μην μπω στη διαδικασία να το προτείνω για θέαση. Όμως κάπου σκέφτομαι μήπως είμαι υπερ-υπερβολικός. Μήπως αγνοήθηκε σε κάποιο σημείο μια τεχνοτροπία, κάτι που να αποδεικνύει ότι αυτή η ταινία είχε λόγο ύπαρξης, είχε ενεργητικό σκηνοθέτη και δεν αφέθηκε εξ ολοκλήρου στο τυχάρπαστο; Μακάρι κάποιος από εσάς να μπορέσει να δώσει θετική απάντηση σε αυτό το μήπως.
Μοιάζει δραματικό και σπαρακτικό το κείμενο, αλλά είναι πραγματικά σοκαριστικό να συνειδητοποιείς στο τέλος του πως ένας σίγουρα όχι κακός σκηνοθέτης κι ένα σίγουρα όχι κακό καστ, πέτυχαν μια σίγουρα τόσο κακή ταινία…