Αφήνοντας απ΄έξω 2020 και 2021 για τις οποίες γράψαμε σε ξεχωριστό θέμα, κάνουμε μια αναδρομή στις ταινίες που είναι κατά την ταπεινή μας άποψη οι καλύτερες της προηγούμενης δεκαετίας. Στόχος ήταν να σταματήσει η καταμέτρηση στις 15. Αλλά ήταν αδύνατο. Φτάσαμε ως το 21 και σίγουρα θα έρθει το βράδυ όπου δε θα μπορώ να κλείσω μάτι γιατί ξέχασα κάποια άλλη ταινία που ίσως μου υπενθυμίσετε εσείς ή την θυμηθώ ετεροχρονισμένα.
Δεν πειράζει όμως. Τα scripta είναι που manent. Πάμε να μετρήσουμε τις 21 καλύτερες…
Toy Story 3
Είμαι animation addicted σε αυτή τη δεκαετία, ίσως γιατί είμαι πια πιο μακριά από τον παιδικό μου εαυτό. Too deep αυτό, αλλά ας μην πιάσουμε τα φροϋδικά. Στη λίστα θα μπορούσε να μπει και το 4ο, αλλά ας όψεται που είναι φετινό. Το τρίτο Toy Story προσέφερε ένα γνώριμο συναίσθημα στην πιο πληθωρική εκδοχή του και μάλιστα σε μια εποχή που το nostalgia effect ήταν ακόμα στα σπάργανα.
Gravity
Ίσως η κορυφαία ταινία που έχει γίνει με θέμα το διάστημα. Με διαφορά η πιο χαρακτηριστική για το μέγεθος του ανθρώπου μπροστά στο απόλυτο χάος και μια αποτύπωση που έπιανε πολύ το συναίσθημα της αίσθησης του διαστήματος κι όχι τα τεχνικά του στοιχεία.
La Grande Bellezza
Αμφιταλαντεύτηκα ανάμεσα σε αυτό και το Youth, αλλά Η Μεγάλη Ομορφιά υπερίσχυσε. Ο Πάολο Σορεντίνο δε μπορούσε να λείπει από τη λίστα με αυτή την διάβαση ενός γλεντζέ μεγαλοαστού που αναζητά την ομορφιά του τοπίου στην υπέροχη Ρώμη.
Brooklyn
Στην περίπτωση της Σίρσα Ρόναν υπήρξε επίσης διχασμός, μιας και το Lady Bird είναι πολύ κοντά στο συναίσθημα που προσφέρει το Boyhood. Ο σκηνοθέτης Τζον Κράουλι στην καλύτερη ταινία της καριέρας του, δομεί έναν ορμητικό συναισθηματισμό με την απότομη πορεία του σεναρίου να είναι το εργαλείο του.
Boyhood
Ταινία που γυρίστηκε μέσα σε 12 χρόνια με στόχο να αποτυπώσει με φυσικό τρόπο το μεγάλωμα των ηθοποιών, δε γίνεται να μην έχει θέση στις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας. Είναι μια ταινία που δεν έχει τέλος, δεν κλείνει κάποιος κύκλος. Βλέπουμε απλώς ένα χωρίο της ζωής. Η ιστορία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, απλώς δεν καταγράφεται από κάμερα. Κι αυτή η σκέψη με την οποία μας αφήνει το Boyhood είναι συγκλονιστική. Σε έναν κόσμο πεπερασμένων πραγμάτων, σε ένα σινεμά που έχει κυκλική αφήγηση, υπάρχει αυτή η ταινία δίχως τέλος.
La La Land
Μια ευλογία, μια ευφημία για το Λος Άντζελες με τρόπο που κανείς άλλος δε μπόρεσε. Ο Ντέιμιαν Σαζέλ κατάφερε να κάνει το μιούζικαλ γοητευτικό ακόμα και σε τύπους που έχουν τα action movies ψηλότερα από κάθε άλλο είδος στη λίστα τους. Και το ότι δεν επέλεξε ένα happy end, έδωσε πολύ μεγάλη ώθηση στην ταινία ώστε να μείνει στο κοινό.
Coco
Ακόμα ένα σπουδαίο animation από τη σύμπραξη Pixar-Disney. Δεν υπάρχουν λόγια. Το κλάμα στο φινάλε αρκεί από μόνο του. Ακόμα κι ένας άνθρωπος κενός, μετατρέπεται σε χείμαρρος από το ξύπνημα της γιαγιάς Κόκο.
Three Billboards Outside Ebbing Missouri
Σαμ Ρόκγουελ, η επιστροφή. Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, η επιστροφή. Γούντι Χάρελσον σε ένα σεμινάριο υποκριτικής για συμπληρωματικό ρόλο. Οι δύο πρώτοι πήραν το Όσκαρ, το άξιζε εξίσου και ο Γούντι. Δεν πειράζει. Επιστροφή ήταν και για τον Μάρτιν ΜακΝτόνα σε σενάριο και σκηνοθεσία.
A Quiet Place
Το Quiet Place έχει το έξτρα αβαντάζ πως ξάφνιασε τον κόσμο. Με αυτά τα υλικά, με αυτούς τους συντελεστές, ελάχιστοι περίμεναν ένα τόσο καλό horror. Όμως ο Κραζίνσκι έχει εξελιχθεί τρομερά, το ίδιο και η Έμιλι Μπλαντ.
Mad Max Fury Road
Ο σκηνοθέτης Τζορτζ Μίλερ έδωσε στο franchise ένα φιλή ζωής που μπορεί να το διατηρήσει ζωντανό για χρόνια. Από τις περιπτώσεις που μια ταινία περιπέτειας πετυχαίνει τέτοιο βαθμό καλλιτεχνικής υψηλότητας. Μια ταινία συνόλου, μια ταινία όπου δεν ξεχωρίζει κανείς και ξεχωρίζουν όλοι μαζί ταυτόχρονα.
Paterson
Ο Τζιμ Τζάρμους είναι από τους αγαπημένους μας σκηνοθέτες εδώ στο Menshouse και το 2016 πέτυχε τον Άνταμ Ντράιβερ σε μια πολύ ανοδική πορεία στην καριέρα του και τον τοποθέτησε σε αυτό το μελαγχολικό τοπίο μιας άλλης Νέας Υόρκης. Αυτή που δεν έχει φώτα, δεν έχει πολυκοσμία. Είναι προαστιακή και διαμορφώνει αλλιώς το νιώσιμο των ονείρων και της ύπαρξης και του έρωτα.
Grand Budapest Hotel
Ο Γουές Άντερσον επανακαθόρισε το τι σήμαινει κωμωδία με αυτή την ταινία και εξέδωσε όλες τις χάρες του καταπληκτικού ανσάμπλ ηθοποιών που είχε στα χέρια του.
Infinity War
Να μας συγχωρεί ο κύριος Σκορτσέζε, αλλά το Infinity War έχει θέση και μάλιστα υψηλή σε αυτή τη δεκαετία. Έπρεπε να υπάρχει μια ταινία του κυρίαρχου είδους στο παγκόσμιο σινεμά, αλλά το Infinity War το αξίζει κιόλας. Κυρίως γιατί ήταν η ταινία που πιστοποίησε την ανέλιξη πολλών ηθοποιών, ιδίως του Χέμσγουορθ και του Κρις Έβανς.
Call me By Your Name
Είναι τέτοιος ο τρόπος του Λούκα Γκουαντανίνο που μιλάει γι΄αυτή τη σχέση ενηλικίωσης που πιστεύω ότι ακόμα και σκληρό ομοφοβικό θα τον μαλάκωνε. Και το μέγεθος των ταινιών πρέπει να κρίνεται κι από τις διακλαδώσεις τους στη συνείδηση της κάθε κοινωνίας.
The Handmaiden
Το απωανατολίτικο σινεμά δεν είναι εύκολο. Το Parasites είναι μια εξαίρεση στον κανόνα. Παρόλα αυτά έχει γεφυρώσει τρομερά την απόσταση από τη Δύση σε αυτή τη δεκαετία με ταινίες βαριές όπως το Assassin, το Elephant Sitting Still, το Shoplifters και το Handmaiden. Ο Παρκ Τσαν-Γουκ είναι ένας μεγάλος auteur το δίχως άλλο.
Inside Out
Αν κάναμε μια λίστα με τα καλύτερα animation της δεκαετίας, τούτο θα ήταν πρώτο. Είναι μονόδρομος. Μια ταινία που πιάνει όλο το ηλικιακό φάσμα, μια ταινία που μπορεί να λειτουργήσει παιδαγωγικά και να προσφέρει με την αλήθεια της μια υγεία στο παιδικό μυαλό, αλλά και στο ενήλικο.
Amour
Συνταρακτικά αληθινός και ανθρώπινος Χάνεκε που μας σπρώχνει προς έναν ταραγμένο αναστοχασμό για την τρίτη ηλικία με δύο άψογους ερμηνευτές στους κεντρικούς ρόλους.
The Salt of the Earth
Το ντοκιμαντέρ του Βιμ Βέντερς δεν έχει θέση στη λίστα επειδή είναι ντοκιμαντέρ. Κι αφού μπαίνει αυτό θα έπρεπε να μπουν κι άλλα. Όμως κάνω μια εξαίρεση για χάρη του, μιας και είναι απίστευτο το στήσιμο της ταινίας, οι εναλλαγές των σκηνών, όλα. Και η κατανόηση του τίτλου μέσα από τα δρώμενά της είναι μια πτυχή του σινεμά που δεν την κοινωνούμε συχνά.
Son of Saul
Η ταινία του Ούγγρου Λάζλο Νέμες έχει το πλεονέκτημα πως καταπιάνεται με ένα θέμα που πονάει τη συλλογική μνήμη της Ευρώπης και όλης της ανθρωπότητας. Και συνδυάζει τη δύναμη της ιστορίας με την σκηνοθετική καλλιέπεια, ιδίως γιατί τα πλάνα είναι στο 95% από το στέρνο και πάνω, επικεντρωμένα στον πρωταγωνιστή.
Inception
Αιώνια πιστός, δε γίνεται αλλιώς 10 χρόνια ο Νόλαν ο Θεός. Σόρι για την παράφραση του συνθήματος φίλοι Παναθηναϊκοί, μα το Inception είναι…είναι…Αυτό ακριβώς. Στερεύει τις λέξεις και σε αναγκάζει σε κοινοτοπίες. Πάντοτε θα υπάρξουν διαφωνίες για την καλύτερη ταινία της δεκαετίας, αλλά στην περίπτωση του Inception θα είναι πολύ λιγότερες και στη χαμηλότερη δυνατή ένταση. Κι αυτό τα λέει όλα.