Ένα 24ωρο μετά τις υποψηφιότητες των Όσκαρ και η πιο συνηθισμένη κουβέντα είναι για όλους εκείνους που δεν πήραν υποψηφιότητα και αν αυτό έγινε στο πλαίσιο κάποιου ρατσισμού, σεξισμού ή ήταν απλώς κάτι που συνέβη.
Δεν ξέρω για τα δύο πρώτα, αλλά το τρίτο δεν ισχύει σίγουρα. Υπάρχει στην πραγματικότητα και μια τέταρτη επιλογή που δεν ανάγεται σε πολιτικούς χρωματισμούς και ατζέντα ανισότητας και φυλετικών διακρίσεων. Είναι πολύ πιο απλό το θέμα, είναι ζήτημα μαθηματικών.
Σε μια χρονιά που έχουν υπάρχει πολλές υπέροχες ανδρικές ερμηνείες, πώς να χωρέσεις μόνο 5; Είναι αδύνατον. Κι όμως η Ακαδημία το αποτόλμησε, γιατί σίγουρα δεν πρόκειται περί τόλμης. Πρόκειται περί κατάφωρης αδικίας, όχι ως προς αυτούς που είναι υποψήφιοι, αλλά ως προς αυτούς που δεν είναι.
Στην κατηγορία του Ά Ανδρικού, οι 5 υποψήφιοι δεν γινόταν να μην είναι. Ποιον να αφήσεις απ΄έξω; Τον ΝτιΚάπριο; Όχι δα. Τον Φοίνιξ; Το κυνήγι του αιώνα θα έπεφτε. Τον Τζόναθαν Πράς από το Two Popes; Ιεροσυλία. Τον Άνταμ Ντράιβερ από το Marriage Story; Με τίποτα. Τον Αντόνιο Μπαντέρας που έκανε την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του στο Pain and Glory του Αλμοδόβαρ; Ας είμαστε λογικοί.
Τι θα έπρεπε να συμβεί; Να υπήρχαν 7 θέσεις τουλάχιστον, αυτό θα έπρεπε. Γιατί μπορούμε να κάνουμε τα στραβά μάτια στην απουσία του ΝτεΝίρο. Άλλωστε έχει χορτάσει από υποψηφιότητες. Μπορούμε να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα για την απουσία του Άνταμ Σάντλερ και του Ντάνιελ Κρεγκ για Uncut Gems και Knives Out αντίστοιχα. Δεχόμαστε εύκολα που δεν είναι ο Τάρον Έτζερτον, κι ας πήρε Χρυσή Σφαίρα – έλεος με τις βιογραφίες μουσικών.
Μια καταπληκτική ανδρική ερμηνεία που μπορεί να μη βρει χώρο στα Όσκαρ
Αλλά το γεγονός πως ο Γούιλεμ Νταφόε και ο Ρόμπερτ Πάτινσον δεν βρήκαν θέση σε καμία από τις φετινές απονομές, είναι ακατανόητο. Η ερμηνεία και των δύο στην ταινία The Lighthouse που κυκλοφορεί στις αίθουσες την Πέμπτη 23/1 είναι τουλάχιστον εφάμιλλη του Χοακίν Φοίνιξ. Οι ρόλοι και η ταινία απαίτησαν απ΄αυτούς μια εκπαραθύρωση της λογικής και μια κατάβαση στο εξωφρενικό, στο απόκοσμο.
Το Lighthouse συνολικά είναι μια ταινιάρα και είναι μη αποδεκτό ως και απαράδεκτο που έχει μόνο μια υποψηφιότητα και δεν είναι στις ταινίες της χρονιάς στη σχετική κατηγορία. Είναι λάθος που δεν βρίσκεται στο Όσκαρ Σκηνοθεσίας ο Ρόμπερτ Έγκερς και είναι ο Τοντ Φίλιπς – unpopular opinion, σχωράτε με παιδιά.
Είναι κακούργημα προς την τέχνη του σινεμά που κανένας εκ των Νταφόε και Πάτινσον δεν βρίσκεται ούτε καν στο Β΄Ανδρικό. Εκεί όπου θα μπορούσε να μην υπήρχε ο Τζο Πέσκι για παράδειγμα. Ή ο Τομ Χανκς κι ας είναι και συντοπίτης μας πια.
Ειδικά ο Νταφόε που θα έπρεπε να θεωρείται το ισοδύναμο μεριλστριπικό τοτέμ των ανδρών ηθοποιών, όπως πέρσι με το At Eternity’s Gate, έτσι και φέτος καταθέτει terrabites ταλέντου. Για μένα είναι ανώτερη η ερμηνεία του κι από του Χοακίν Φοίνιξ, έστω και στις πολύ μικρές λεπτομέρειες.
Αρκεί μόνο να δείτε την ταινία σε λίγες ημέρες στις αίθουσες και θα καταλάβετε προς τι όλη αυτή η εμμονή και η…πιλάλα μου. Όταν είδα την ταινία στις Κάννες τον περασμένο Μάιο, είχα αισθανθεί ένα δέος τρόμου για το πόσο βαθιά μπορεί να κολυμπήσει κανείς στη νόηση του και να αγγίξει, να ξεσκίσει πλευρές του υποσυνειδήτου του. Ο Νταφόε κυρίως, αλλά και ο Πάτινσον το έκαναν.
Ίσως η παρουσία τους να ενίσχυε το πρότυπο του λευκού ανδρός, αλλά τι να κάνουμε ρε παιδιά που διεμβόλισαν τον ουρανό; Να τους βάλουμε να μας ζητήσουν συγγνώμη κι από πάνω;
