Τον έναν τον βλέπαμε τόσα χρόνια σε κωμικούς ρόλους, μέχρι που έκανε το Ozark και μας έδειξε ότι οι κωμικοί μπορούν πολύ άνετα να γίνουν σκοτεινοί. Τον άλλον τον έχουμε θαυμάσει σε αυτή την ατόφια αποτύπωση των villains σε σειρές και ταινίες.
Τζέισον Μπέιτμαν και Μπεν Μέντελσον είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα δίδυμα που είδαμε στην τηλεόραση και θυμίζουν εντόνως το ντουέτο ΜακΚόναχι-Χάρελσον στο True Detective. Και μετά από τρία επεισόδια της σειράς The Outsider, μπορούμε να πούμε πως μιλάμε για ένα αντίστοιχο καλλιτεχνικό μέγεθος, το οποίο έχει και ορισμένα όμοια χαρακτηριστικά με το storyline του Πιτζολάτο που έγραψε ιστορία.
Εδώ βέβαια έχουμε ένα σενάριο βασισμένο σε βιβλίο του μετρ Στίβεν Κινγκ, που θα πρέπει να έχει κουραστεί να μετράει βιβλία του και ιδέες του να μεταφέρονται σε σινεμά και τηλεόραση τα τελευταία 3 χρόνια, αλλά σίγουρα δεν θα έχει κουραστεί να εισπράτει εκατομμύρια κάθε μήνα.
Στην περίπτωση του The Outsider ήταν εύκολο να πει το Ναι, γιατί με τούτους τους δύο πρωταγωνιστές, δεν υπάρχει ρίσκο. Όλα θα πάνε με τον καλύτερο τρόπο. Όχι τον καλύτερο δυνατό, αλλά καλύτερο κι από το δυνατό, από το εφικτό.
Ο Τζέισον Μπέιτμαν είναι ο Τέρι Μέιτλαντ, σύζυγος και πατέρας, που βρίσκεται κατηγορούμενος για την άγρια δολοφονία ενός νεαρού αγοριού. Ο Ραλφ Άντερσον, φίλος για χρόνια του Τέρι και με την απώλεια του δικού του γιου πριν χρόνια να του διατηρεί μια φλόγα εκδίκησης, συλλαμβάνει τον Τέρι ενώπιον όλων και τον διαπομπεύει ουσιαστικά σε όλη την πόλη χωρίς να είναι σίγουρος ότι το έχει κάνει.
Έχει βέβαια το DNA του στο βανάκι που δολοφονήθηκε ο μικρός Πίτερσον, όμως δεν μπαίνει καν στη λογική να αμφισβητήσει το προφανές, μια από τις βασικές αρχές σε τέτοιες υποθέσεις. Τίποτα δεν είναι ποτέ όπως φαίνεται. Δεν είναι μια απλή δολοφονία για να εξιχνιαστεί τόσο εύκολα. Είναι επίσης μια σειρά, οπότε εκ των πραγμάτων θα ήταν σοκαριστικό να ήταν όντως ο Μέιτλαντ ο δολοφόνος. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι.
Γιατί είναι στιγμές στα πρώτα τρία επεισόδια που κάποια πράγματα δεν μοιάζουν λογικά από τη μεριά του, ούτε ο τρόπος που αντιμετωπίζει την αδικία που υφίσταται. Στο τέλος του τρίτου επεισοδίου βέβαια στήνεται το σκηνικό του whodunnit, αλλά ποιος μπορεί να πει με σιγουριά πως είναι όλα όπως φαίνονται; Ένας βασικός ύποπτος για τον θεατή πάντως δομείται, αλλά συμβαίνουν τόσα άλλα στο ενδιάμεσο που κάπως χάνεσαι.
Όπως για παράδειγμα ότι όλη η οικογένεια του μικρού αγοριού πρακτικά πεθαίνει. Η μάνα από καρδιά, ο γιος γιατί επιτίθεται με όπλο στον Τέρι καθώς τον μεταφέρουν στο δικαστήριο και ο Ραλφ αναγκάζεται να του ρίξει με σφαίρα στο κεφάλι και ο πατέρας γιατί τα έχει χάσει πια όλα και αποφασίζει να αυτοκτονήσει, αλλά καταλήγει σε κώμα.
Προχωράει με άριστη ταχύτητα το The Outsider και αυτό παίρνει feedback κι από τον τρόπο που ερμηνεύουν οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες συν το υπόλοιπο καστ. Ο Μπέιτμαν δεν σβήνει καθόλου με τον τρόπο του την ισορροπία αμφιβολίας του θεατή που δεν μπορεί να κατασταλάξει για την αθωότητα του ως προς το φόνο και περισσότερο για το αν όσα έχει πει είναι αλήθεια ή προσπαθεί να καλύψει κάτι άλλο από τη ζωή του.
Το ίδιο και ο Μέντελσον. Γνωρίζοντας το ιστορικό του, θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι η μανία του να στοχοποιήσει τόσο γρήγορα τον Μπέιτμαν, αφορά σε κάποια δική του εμπλοκή. Όμως τελικά αποκαλύπτεται πως ο ίδιος φέρει ένα τεράστιο τραύμα.
Γενικότερα πρόκειται για μια σειρά που ήρθε για να μείνει, που δεν υπολείπεται σε τίποτα σε επίπεδο αισθητικής, μοτίβων, συνδεσης της μιας σκηνής με την άλλη, στη δημιουργία ενός συγκεκριμένου καμβά και προφανώς σε ερμηνείες με υπόσταση, με τρεις και παραπάνω διαστάσεις.