Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε ότι πιστεύαμε πως το Καφέ της Χαράς θα επιβεβαιώσει το ρητό του ξαναζεσταμένου φαγητού. Δεν είναι καν παράλογο που το πιστεύαμε. Εδώ έχει συμβεί σε σειρές στην Αμερική που τα μεγέθη είναι άλλα.
Συνέβη ξεκάθαρα στο Σ΄Αγαπώ Μ΄Αγαπάς που κανείς δεν θυμάται ότι πριν ένα χρόνο παιζόταν νέα σεζόν 4λεπτων επεισοδίων. Συνέβη έτι περισσότερο στο Λόγω Τιμής που χτίστηκε πάνω σε όρους νοσταλγίας και ήταν πολύ πιθανό από το πρώτο επεισόδιο πως δεν θα κρατηθεί σε ενδεχόμενη παλίρροια.
Η αλήθεια είναι πως τα social media πολλές φορές παγιδεύουν, γιατί θεωρείς ότι ο κύκλος των ανθρώπων που έχεις εκεί, είναι ενδεικτικός, ενώ στην πράξη απλώς έχεις επιλέξει να έχεις έναν κύκλο που να σε ευχαριστεί.
Είναι σαν τον Μάρκο Σεφερλή που νομίζει ότι είναι ελάχιστοι και αποτυχημένοι όσοι δεν έλκονται από τις δουλειές του. Το πιστεύει γιατί σβήνει από τον χάρτη την αρνητική κριτική. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και με το Καφέ της Χαράς. Το τεράστιο ενδιαφέρον που έδειχναν οι εκπομπές για να μάθουν τι θα συμβεί στο νέο κύκλο και με ποια πρόσωπα, θα μπορούσε να τυφλώσει το δίδυμο των Ρώμα και Χατζησοφιά και να επαναπαυτούν στο σενάριο τους, κάτι που θα οδηγούσε σε κάτι με πολύ μικρή διάρκεια ουσιαστικής ύπαρξης.
Το αποτέλεσμα δείχνει πως δεν τυφλώθηκαν και στάθηκαν τυχεροί, όπως έχει πει επανειλημμένως ο κύριος Ρώμας, επειδή έμαθαν από το πάθημα του Λόγω Τιμής.
Το Καφέ της Χαράς δεν είχε τη νοσταλγία ως μοναδική βάση. Ούτε επιχείρησε να το παίξει κάτι διαφορετικό απ΄αυτό που είναι. Προσαρμόστηκε με σταδιακό τρόπο στο σήμερα και δεν υπήρξε υπερβολική πίεση σε κάποιο από τα χαρακτηριστικά του. Δεν είναι μόνο η ανανέωση μέσω των προσώπων που οδήγησε και στο ωραίο δίδυμο του Πόποτα με τον Μιχαήλ. Είναι και η φρεσκάδα που αποπνέει σε στοιχεία εικόνας, είναι και η προσαρμογή των ίδιων των ηθοποιών στην ηλικία τους, είναι το σενάριο εν τέλει.
Περισσότερο από τον ίδιο τον ΑΝΤ1 που εμπιστεύτηκε με κλειστά μάτια τον Χάρη Ρώμα, οι έπαινοι αξίζουν στους δύο σεναριογράφους που είδαν αυτό που εμείς τώρα κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Είδαν και έθεσαν μέσα τους τον απαράβατο όρο ότι αυτό θα γίνει μόνο αν τους βγάλει κάτι που να έχει αξία, όχι να είναι ένα μνημόσυνο της τότε σειράς, αλλά μια γέννα νέου. Και ήταν. Είναι. Αυτό δεν είναι δίκαιο να κριθεί μόνο από την τρομερή τηλεθέαση, αλλά στο κάτω κάτω της γραφής ποιος μπορεί να αγνοήσει το αισθητήριο του κοινού; Όσο κι αν επιλέγεις να το αγνοείς, στο τέλος αυτό επικρατεί.
Στην περίπτωση του Καφέ της Χαράς έχουμε ένα από τα σπάνια φαινόμενα να ταυτίζεται η επιλογή του κοινού και με τηλεοπτικά κριτήρια, με κριτήρια ποιότητας αν θέλετε να τα πούμε έτσι. Μια ποιότητα που αποτυπώνεται και παραδίδεται από τους ηθοποιούς όπως τη Λουιζίδου και τον Σκιαδαρέση που ξεχωρίζουν περισσότερο απ΄όλους.
Δεν είναι επίσης αμελητέο πως η σειρά προσέγγισε και μια γενιά που δεν ήταν το τηλεοπτικό της κοινό το 2006. Τα τότε 5χρονα, 6χρονα και μέχρι 8 ετών δεν δέθηκαν τόσο τότε με τη σειρά, αλλά σήμερα στα 20 τους αποτελούν έναν πυρήνα κοινού που “αγκάλιασε” θερμά το Καφέ της Χαράς.
Μετά από 4 επεισόδια μπορούμε να μιλήσουμε για μια επιστροφή σειράς που θα μπορούσε να αποτελέσει έναν τυφλοσούρτη για ενδεχόμενα άλλα reboot.
Κάποιος θα μπορούσε να μας χαρακτηρίσει υπερβολικούς ή πως το υπεραναλύουμε. Μπορεί να ισχύει το δεύτερο. Αλλά ξέρετε, δεν χρειάζεται πάντα να ρίχνουμε ανάθεμα στην τηλεόραση. Οφείλουμε να έχουμε κι έναν ρεαλισμό στις απαιτήσεις μας. Και αυτό που έφτιαξαν ο Ρώμας και η Χατζησοφιά πιάνει το υψηλότερο σημείο αυτού του ρεαλισμού.