Παίζει να είναι και το χειρότερο ημερολογιακό έτος για το ελληνικό σινεμά βάσει των ταινιών που έχουν παραχθεί και έχουν κάνει τα εισιτήρια. Κι αν δεν υπήρχε η Ευτυχία, θα μιλούσαμε για το απόλυτο τίποτα του ελληνικού σινεμά.
Πέρσι τον Ιανουάριο κυκλοφορούσε το τρίτο Bachelor. Κατά τον Οκτώβριο είχε βγει στις αίθουσες η ταινία Φαντασία, που είχε καλό καστ, αλλά ως εκεί. Στις αρχές του έτους βγήκε το Για Πάντα, σε σενάριο Τσιμιτσέλη και με πρωταγωνιστή τον ίδιο και την Γερονικολού. Καταλαβαίνουμε όλοι μας περί τίνος πρόκειται. Και τώρα έχουμε το Χαλβάη 5-0 του Μάρκου Σεφερλή, όπου υποδύεται έναν ρόλο ονόματι Μπέκρα. Ο αστυνόμος Μπέκρας. Και πήγε υποδυόμενος τον ρόλο στην πρεμιέρα της ταινίας, αλλά και σε τηλεοπτική εκπομπή.
Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά, θα βρει σε κάποιες απ΄αυτές τις ταινίες έναν συνδετικό κρίκο. Την Village στην παραγωγή. Λίγο να ξέρεις τι συμβαίνει, καταλαβαίνεις κι εδώ.
Η δημοσιογραφική προβολή του Χαλβάη 5-0 ήταν το πρωί της Τρίτης και αμφιβάλλω πάρα πολύ αν πήγαν πάνω από 10 άνθρωποι να τη δουν, κι αυτό γιατί οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι, επειδή οι ιστοσελίδες τους καλύπτουν κάθε ταινία που κυκλοφορεί στις αίθουσες. Οι άνθρωποι βέβαια είχαν μια ιδέα τι θα γράψουν πριν καν δουν την ταινία.
Και το ίδιο ισχύει για τους θεατές. Δεν χρειάζεται να έχεις δει την ταινία για να ξέρεις τι θα δεις. Το trailer ήταν αρκετό. Αλλά κι αυτό να μην είχες δει, πάλι θα μπορούσες να προβλέψεις τι περιλαμβάνει. Μόνο να δει κάποιος το καστ κατανοεί.
Ας μην γελιόμαστε. Είναι παραπάνω από ξεκάθαρο πως πρόκειται για μια ταινία-απομίμηση των θεατρικών παραγωγών του δημιουργού της. Μια χειμερινή παράσταση να δει κανείς στο Περοκέ, θα έχει καλυφθεί και θα είναι σαν να είδε το Χαλβάη 5-0. Και τούμπαλιν. Αυτό το στοιχείο κάνει αυτομάτως την ταινία άνευ λόγου και ουσίας. Όχι μόνο για όσους από εμάς απεχθανόμαστε σφόδρα αυτό που παράγει ο κύριος Σεφερλής – το θέτω όσο πιο λιτά γίνεται γιατί δεν έχω την όρεξη να μπλέκω σε αγωγές και δίκες, επειδή τόλμησα να εκφράσω μια αρνητική κριτική στο σύνολο του έργου του συγκεκριμένου “κωμικού”.
Ακόμα και αυτοί που βρίσκονται στον πυρήνα του κοινού του, δεν έχουν κάτι καινούργιο να πάρουν απ΄αυτή την ταινία. Ας τα δώσουν καλύτερα σε μια από τις παραστάσεις του τα λεφτά, για να μπορεί να βγαίνει στα κανάλια και να επαίρεται περί της εμπορικής του επιτυχίας ή να διατρανώνει το success του λέγοντας πως μόνο αποτυχημένοι τον κριτικάρουν αρνητικά, γιατί ζηλεύουν, ενώ οι επιτυχημένοι του βγάζουν το καπέλο.
Χωρίς να αμφισβητώ πως είμαι ένας αποτυχημένος, μπορώ, θαρρώ, να έχω μια άποψη για κάτι που είδα και εν προκειμένω για κάτι που δεν μπήκαν καν στον κόπο να δω ολόκληρο. Εμπιστεύομαι τις κρίσεις συναδέλφων και σίγουρα δεν τίθεται κανένα ζήτημα πολέμου προς το πρόσωπο του συγκεκριμένου κυρίου. Από τη στιγμή που όλοι μας εκτιθέμεθα, αυτό που προσφέρουμε θα κριθεί. Και το παρόν κείμενο μπορεί να θεωρηθεί από τους φανατικούς του κ. Σεφερλή ως μια ακατάσχετη μπούρδα. Δεκτό. Υπάρχει βέβαια μια ειδοποιός διαφορά.
Οι επικριτές του συγκεκριμένου δεν πρόκειται να αποκαλέσουν αποτυχημένους όσους τον στηρίζουν και βλέπουν τα έργα του. Ούτε θα προσπαθήσουν να τους επιβάλλουν τη γνώμη τους, ούτε, πολύ περισσότερο, θα τους στέλνουν ψόφους και καρκίνους στα social media.
Δεν είμαι ανώτερος από κάποιον που βλέπει τον κ. Σεφερλή, ούτε φυσικά αυτός είναι ανώτερος από εμένα. Ο καθείς έχει το γούστο του κι εγώ έχω την τύχη να εκφράζω το δικό μου μέσα από μια τίμια ιστοσελίδα όπως η παρούσα. Αν και πλέον, έχω τρομερούς ενδοιασμούς για το αν όσα παράγονται από τον συγκεκριμένο κωμικό εμπίπτουν έστω στην κατηγορία του κιτς ή του κακού γούστου. Η επαναληπτικότητα στο χιούμορ του ίσως να τον κατατάσσει στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας.
Βάσει αυτών λοιπόν, το Χαλβάη 5-0 είναι μια κινηματογραφική απόπειρα αυτοαποθέωσης της κωμικότητας του πρωταγωνιστή του. Σε βαθμό που αν βλέπαμε την αμοντάριστη εκδοχή, ο πρωταγωνιστής θα έβγαζε πάλι εκτός σεναρίου και ατάκας τον εκάστοτε συμπρωταγωνιστή στη σκηνή αναδεικνύοντας την αδυναμία του να μείνει εντός ρόλου και να μην σπάσει αυτόν τον ιερό τοίχο.
Ο Γιάννης Καπετάνιος κάνει κατά 99% ό,τι κάνει και στις παραστάσεις. Η Έλενα Τσαβαλιά επίσης. Έχουμε επίσης μια παρέλαση από αποδεδειγμένα ταλαντούχους, από μη αποδεδειγμένα ταλαντούχους κι από αποδεδειγμένα μη ταλαντούχους.
Για κάποιους είναι εμφανές πως η συμμετοχή τους γίνεται γιατί είναι εύκολο έσοδο. Για άλλους μια ευκαιρία να αποκτήσουν ένα άλλο κοινό για άλλες δουλειές τους, όπως το influencing, ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αμφιβάλλω αν πάνω από το 10% του καστ προσδοκά κι ελπίζει σε κάτι από την ταινία αυτή καθαυτή.
Εν πάση περιπτώσει, ο καθένας έχει το μαχαίρι και το καρπούζι του γούστου του, της τσέπης του, των αναγκών του και πράττει αναλόγως. Η δική μου τοποθέτηση γίνεται στη βάση του τι είναι πια εμπορικό στο ελληνικό σινεμά και πώς γίνεται να χαντακώνονται κάποιες πολύ όμορφες ταινίες, αλλά να κάνουν 200 και 300.000 εισιτήρια ταινίες όπως το Χαλβάη 5-0 που το μόνο τους πλεονέκτημα είναι πως το καστ διαθέτει τρομερή επιρροή στα social media και εκμεταλλεύεται πως υπάρχει κοινό που θα κάνει story με την ατάκα “Η ταινία της χρονιάς” ή “η καλύτερη ταινία εδώ και πολύ καιρό” και θα πάρει μια δόξα με το να γίνει restory αυτή η ανάρτηση.
O tempora o mores που έλεγε κι ο παππούς μου…
ΥΓ1: Τι φάση με αυτό το ανεκδιήγητο πλάνο;
