Οι αδερφοί Σαφντί είναι από τα πιο εξέχοντα σκηνοθετικά τέκνα της underground σκηνής της Νέας Υόρκης. Προσφέρουν ένα τρομερό δέλεαρ στους ηθοποιούς που επιλέγουν για τις ταινίες τους, ώστε το οικονομικό να έρχεται δεύτερο, αν όχι έσχατο.
Τα τελευταία χρόνια ο Άνταμ Σάντλερ προσπαθούσε πολύ να δείξει πως δεν είναι μόνο ο τύπος του Grown Ups πλέον. Έκανε το Meyerowitz Stories, έκανε το Cobbler που απέτυχε να δώσει αυτό που ήθελε, έκανε ακόμα και το Murder Mystery, μια καθαρά σαντλερική ταινία, αλλά με συγκεκριμένους προσανατολισμούς, ώστε να ξεφύγει από το μοτίβο του.
Η ευκαιρία που του πρόσφεραν οι Σαφντί με το Uncut Gems φάνταζε και αποδείχτηκε τεράστια. Όχι μόνο γιατί ο Άνταμ Σάντλερ έδωσε μια υπέροχη ερμηνεία που θα μπορούσε σίγουρα να του φέρει μια υποψηφιότητα στα Όσκαρ, ή έστω στις Χρυσές Σφαίρες. Ήταν μεγάλη ευκαιρία γιατί του επέτρεψε να ανακαλύψει και πράγματα που είτε δεν γνώριζε ότι έχει είτε τα είχε ξεχάσει.
Στο Uncut Gems υποδύεται έναν ιδιοκτήτη χρυσοχοείου, αλλά και εν γένει προϊόντων επενδεδυμένα με διαμάντια. Ζει όμως στη Νέα Υόρκη, σε έναν δρόμο γεμάτο με χρυσοχοεία και έχει κάνει λάθος επιλογές, ώστε να βρίσκεται να χρωστάει σε έναν Αρνό. Στην πορεία αποδεικνύεται πως ο Αρνό είναι συγγενής του, αλλά δεν τον εμποδίζει αυτή η σχέση να στείλει μπράβους.
Για 17 μήνες ο Χάουαρντ (ο ρόλος του Σάντλερ) αναζητούσε ένα συγκεκριμένο οπάλιο που όταν το κοιτάς νιώθεις σαν να βλέπεις την Ιστορία της διαστημικής ύπαρξης. Είναι ένα πολύτιμο αντικείμενο στο οποίο προσβλέπει για να ξοφλήσει τα επικίνδυνα χρέη του. Οι αναποδιές που του τυχαίνουν και οι λάθος χειρισμοί είναι πολλοί. Κι όλοι προέρχονται από το πάθος του για το τζογάρισμα. Όταν εμφανιστεί στο μαγαζί του ο Κέβιν Γκαρνέτ και του δηλώσει την ανάγκη του να πάρει το οπάλιο, τα πράγματα θα χειροτερέψουν.
Κι ενώ κάθε του εκτίμηση έχει προσαυξήσει παρά εξαφανίσει τα προβλήματά του, στο τέλος το Uncut Gems φαντάζει πως θα ακολουθήσει μια λογική happy end, που δεν θα χαλούσε την ταινία και τον θεατή, αλλά σίγουρα δεν θα της έδινε την παραπάνω ώθηση που απέκτησε.
Μιλάμε για μια γρήγορη και όχι βιαστική μετάβαση από τη μια σκηνή στην άλλη, οι σκηνοθέτες θέλουν να αποτυπώσουν τη Νέα Υόρκη με έναν τρόπο που οι ίδιοι γνωρίζουν και καταθέτουν. Είναι μια πόλη που δεν έχει ποτέ ησυχία. Είναι μια πόλη που όλοι μιλάνε για να μιλήσουν κι όχι για να ακουστούν και σίγουρα δεν σκοπεύουν να ακούσουν. Είναι μια πόλη που κάθε δευτερόλεπτο πρέπει να απεικονίζεται σε κέρδος οικονομικό. Όλα αυτά τα στοιχεία αποτυπώνονται στον λωποδύτη Χάουαρντ, που όμως δεν είναι ένας κακός άνθρωπος, ούτε αποδέχεται τον κόσμο της νύχτας με τον οποίο τον έμπλεξε ο Αρνό. Είναι απλώς τυφλωμένος από τη στόχευσή του στο χρήμα.
Έρχεται λοιπόν το φινάλε για να αλλάξει όσα είχαμε προετοιμαστεί να αναμένουμε στη διάρκεια που ο Χάουαρντ περίμενε τι θα κάνει ο Γκαρνέτ στο ματς όπου είχε ποντάρει 165 χιλιάρικα. Αυτό που συμβαίνει σε αφήνει αποσβολωμένο για λίγα δευτερόλεπτα και σκέφτεσαι ότι θα γίνει μακελειό. Τελικά δεν γίνεται ούτε αυτή η επιλογή σεναριακά.
Δεν κερδίζουν μόνο οι κακοί ή μόνο οι καλοί. Όλοι κερδίζουν κι όλοι χάνουν από κάτι. Η ταινία μένει πρακτικά και επί τούτου δίχως τέλος, δεν κλείνει ένας κύκλος. Η τελευταία μας εικόνα είναι η ευτυχισμένη άγνοια της Τζούλια και το ματωμένο χαμόγελο ικανοποίησης του Χάουαρντ. Ένα χαμόγελο γιατί η τελευταία του ζαριά στη ζωή ήταν λυτρωτική, εξάγνισε μέσα του όλα του τα λάθη που τον είχαν φέρει προηγούμενως σε απελπισία. Οπότε, ίσως απ΄αυτή τη λογική να δίνεται ένα ολοκληρωμένο στόρι.
Όλα τα στοιχεία του Uncut Gems έχουν στηθεί χωρίς υπερβολές, δεν έχουν προσαρμοστεί, αλλά χωράνε τέλεια στο σχήμα τους και η ταινία έχει τη σφραγίδα των σκηνοθετών της σε χρώματα, εικόνες, κυνισμό, ταχύτητα.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος μοιάζει να ταιριάζει στον Σάντλερ επειδή παίρνει τα καλύτερα του στοιχεία και τα μεγεθύνει, ώστε καλύπτονται όλα τα υπόλοιπα. Είναι ένας μετρημένος Άνταμ Σάντλερ που δεν αποκλείει το ύφος του. Απλώς αναστοχάζεται πάνω σε αυτό.
Κι είναι τόσο κρίμα που έπεσε στη φετινή χρονιά με τους τόσο δυνατούς ανδρικούς ρόλους και δεν έχει χώρο στα Όσκαρ, ως μια επιβράβευση, που ποιος ξέρει πότε θα του παρουσιαστεί ξανά…