Με τα “αν” δεν γράφεται Ιστορία, αλλά ποιος μας εμποδίζει να σκεφτούμε το αγγλιστί “what if”; Ίσα ίσα που έχει τη γλύκα του να οραματίζεται και να υποθέτεις πως θα αντιδρούσες σε μια επιλογή που τελικά δεν έκανες, γιατί τότε νιώθεις πιο σίγουρος για αυτή που έκανες.
Από το ξημέρωμα της Δευτέρας που ο Μπονγκ Τζουν-Χο έγινε ο κινηματογραφικός πλανητάρχης, είναι πολλά τα “αν” που βρέθηκαν στην κούτρα μου. Τι θα γινόταν αν αυτή η ταινία είχε κυκλοφορήσει, όχι πολύ πριν, αλλά μόλις δύο χρόνια πριν; Θα είχε πάρει τότε τα Όσκαρ; Φέτος πάντως είχε πολύ μεγάλο ανταγωνισμό και στην κατηγορία Ξενόγλωσσης και φυσικά στην Καλύτερη Ταινία.
Τι θα είχε συμβεί αν όλες οι φετινές ταινίες είχαν κυκλοφορήσει 3 χρόνια πριν; Τότε που το Netflix δεν είχε θέσει σε εφαρμογή το μεγαλεπήβολο κινηματογραφικό του σχέδιο και πολύ πιθανό το Irishman και το Marriage Story να ήταν πλήρως κινηματογραφικές ταινίες κι όχι 50-50, με το έτερο μισό να αφορά την κυκλοφορία τους στις πλατφόρμες.
Είναι μια πραγματικότητα πως έχασαν πόντους επειδή ακριβώς ως ταινίες Netflix, οι άνθρωποι της Ακαδημίας που ψήφισαν δεν μπόρεσαν να μετρήσουν το πάθος του κοινού γι΄αυτές. Είναι ταινίες που μπορεί ο θεατής να τις διακόψει όποτε θέλει, να τις κάνει fast forward και όλα τα συμπαρομαρτούντα που φέρνει το streaming. Το Irishman ίσως να μην αντιμετωπίστηκε από την μεγαλύτερη μερίδα του κοινού του ως ταινία, αλλά να την είδαν σε μέρη.
Το Parasite βρέθηκε στην κατάλληλη χρονιά και είχε φυσικά όλη τη χειμαρρώδη δύναμη για να κάνει τους κριτικούς και το κοινό να το δουν πιο βαθιά. Κι εδώ έρχεται το τρίτο και πιο ουσιαστικό “αν”: ταινιάρες από τη Νότιο Κορέα του πρόσφατου παρελθόντος γιατί δεν είχαν την ίδια τύχη; Μήπως κι αυτές αν ήταν υποψήφιες φέτος, θα έπαιρναν πάλι το Όσκαρ; Φυσικά απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, αφού και το black humor του Parasite συνετέλεσε στην επιτυχία του.
Σε κάθε περίπτωση οι ακόλουθες ταινίες από τη Νότιο Κορέα έρχονται να σκιαγραφήσουν έναν χάρτη άνθισης για το σινεμά της χώρας. Μια άνθιση που δεν ήρθε τυχαία. Το 2019 ήταν έτος επετηρίδας για το κορεατικό σινεμά, με τη συμπλήρωση 100 ετών από την πρώτη ταινία, που κυκλοφόρησε στις 27 Οκτωβρίου του 1919.
Εκατό χρόνια μετά το κορεάτικο σινεμά (θα το αναφέρουμε έτσι από δω και πέρα, αφού προφανώς σινεμά στη Βόρειο Κορέα δεν υπάρχει) ανοίγει διάπλατα μονοπάτια στην αμερικανική αγορά. Κι αυτό οφείλεται στην εταιρεία παραγωγής CJ ENM, που άνοιξε δίαυλο συνεργασίας με την Universal και τη MGM, ώστε να γίνεται διανομή κορεάτικων ταινιών στην αμερικανική αγορά, αλλά και για κάποιες να γίνεται reboot με αμερικανικά χαρακτηριστικά. Καλή ώρα όπως με τη σειρά Parasite που θα κάνει το HBO.
Επίσης, μικρή παρένθεση αυτό, μη θαρρείτε πως η κινηματογραφική άνοδος είναι άσχετη με την κυριαρχία της K-Pop. Πάμε να δούμε τις ταινίες.
Handmaiden
Όπως θα καταλάβεις όταν θα έχεις φτάσει στο τέλος της ανάγνωσης, θα μπορούσαμε κάλλιστα να έχουμε βάλει τη φιλμογραφία του Παρκ Τσαν-Γουκ και να έχουμε τελειώσει. Δύο από τις έξι ταινίες είναι δικές του. Για το Handmaiden αξίζει να αναφερθεί πως είχε συστηθεί στο ελληνικό κοινό από τις Νύχτες Πρεμιέρας το 2016, ήταν μια από τις πιο συζητημένες ταινίες, όμως δεν ήταν καν πρόταση της Ν. Κορέας για τα Όσκαρ. Τόσο υψηλά βρισκόταν από τότε το σινεμά της χώρας.
Mother
10 χρόνια πριν τα Παράσιτα, ο Μπονγκ Τζουν-Χο έγραφε και σκηνοθετούσε μια πολύ πιο σκοτεινή ταινία, με την απαραίτητη θολούρα της απωανατολίτικης ατμόσφαιρας και με μια ακραιφνώς κινηματογραφική αισθητική.
Burning
Η ταινία του Λι Τσανγκ-Ντονγκ ήταν εκείνη που πιστοποίησε την ραγδαία ανάδυση στην κορυφή του κορεάτικου σινεμά και ήταν απλώς θέμα περιστάσεων που το 2018 δεν πήρε Χρυσό Φοίνικα και δεν βρέθηκε υποψήφια στα Όσκαρ, μιας και πήγε μέχρι την δεκεμβριανή shortlist.
Poetry
Ίδιος σκηνοθέτης με την προηγούμενη, του 2010 ταινία και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερα όνειρα του Αλεχάνδρο Χοδορόφσκι. Ίσως ο Τσανγκ-Ντονγκ να είναι το νοτιοκορεάτικο ισοδύναμο του τεράστιου Χιλιανού.
The Age of Shadows
Από τις λιγότερο προβεβλημένες ταινίες της Νοτίου Κορέας στον υπόλοιπο κόσμο, αν και αποτέλεσε την πρόταση της χώρας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης το 2017. Σχεδόν δυόμιση ώρες στρατιωτικού θρίλερ/περιπέτειας από τον μετρ Κιμ Τζι-Γουν.
I’m a cyborg but that’s ok
Με Παρκ Τσαν-Γουκ ανοίξαμε, με Παρκ Τσαν-Γουκ κλείνουμε. Γυρίζουμε 14 χρόνια πίσω σε ένα από τα καλύτερα rom-com της περασμένης δεκαετίας συνολικά στον πλανήτη Γη. Με έντονο το daft στοιχείο, ο Γουκ, δεν θα ήταν υπερβολή να το πούμε, αποτέλεσε προπομπό του Black Mirror κι ιδίως του επεισοδίου San Junipero.