Όταν προβλήθηκε η παράσταση στην Αγγλία, πήρε 5 αστέρια από τη Guardian. Όταν προβλήθηκε στη Νέα Υόρκη, οι Times την χαρακτήρισαν την καλύτερη της δεκαετίας σε επίπεδο ιστορίας και διαχείρισης του σοβαρού ζητήματος με το οποίο καταπιάνεται.
Το Le Pere ή αγγλιστί The Father είναι ένα έργο που εξ αρχής είχε τα φόντα να σταθεί στο σινεμά, πέραν του θεάτρου. Άλλωστε, φέτος είδαμε δύο έργα που γράφτηκαν με τα πιο απλά μέσα και είχαν θεατρικότητα και κατάφεραν να εντυπωσιάσουν. Ο λόγος για το Two Popes και το The Lighthouse, που σε πολλά στοιχεία έχουν το ίδιο καλούπι με το The Father.
Οι σκηνοθέτες τους είναι σχετικά πρωτόβγαλτοι, Ο Μεϊρέλες του Popes έχει μεν πιο μεγάλη εμπειρία, αλλά στο αμερικάνικο σινεμά αυτή δεν μετρούσε σε τέτοιο βαθμό. Δεν θα μετρούσε για την ακρίβεια αν είχε μια άλλη ιστορία. Εν προκειμένω βοηθήθηκε από το story και δεν χρειάστηκε να βγει από το μονοπάτι του. Ο Έγκερς του Φάρου έκανε μόλις την δεύτερη ταινία του.
Στο The Father έχουμε την πρώτη κινηματογραφική δουλειά του σεναριογράφου της παράστασης Φλόριαν Ζέλερ, που προσαρμόζει το σενάριο και θα σκηνοθετήσει κιόλας μια από τις πιο αναμενόμενες ταινίες του 2020 που φαντάζει απίθανο να μην έχει τρεις-τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ το 2021.
Μία για πρωτότυπο σενάριο, μία για ταινία της χρονιάς και δύο για τις πρωταγωνιστικές ερμηνείες, όπου βρίσκεται και όλη η επιτυχία της ταινίας. Γιατί ενδεχόμενο μη επιτυχίας δεν υπάρχει. Άντονι Χόπκινς και Ολίβια Κόλμαν είναι ένα ντουέτο που δε σου δίνει την επιλογή να το αγνοήσεις και αποκτά ακόμα μεγαλύτερη επιβλητικότητα μέσα από την πλοκή.
Στο The Father έχουμε την κάπως ταραγμένη και σίγουρα ραγισμένη σχέση ανάμεσα σε μια κόρη κι έναν πατέρα. Ο πατέρας μαθαίνει ότι πάσχει από γεροντική άνοια και σιγά σιγά θα αρχίσει να ξεχνάει πολλά. Γι΄αυτό η κόρη του επιστρέφει στο πατρικό της για να περάσει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί μαζί του με τη μνήμη του σε καλή κατάσταση και να επιλύσουν όλα τα ζητήματα που οδηγήσαν τη σχέση τους σε μαρασμό. Φυσικά ο περήφανος μπαμπάς αρνείται οποιαδήποτε βοήθεια και όσο υποτάσσεται στην εκτόπιση της μνήμης, αμφισβητεί τα πάντα γύρω του.
Η ταινία θίγει ένα ζήτημα που σίγουρα αγγίζει πολλούς και είναι βέβαιο πως ο Χόπκινς με την Κόλμαν το έχουν προσεγγίζει με τέτοια φροντίδα και σεβασμό που θα πετύχουν το ίδιο βάθος με την θεατρική παράσταση.
Αξίζει να αναφερθεί πως μετά την προβολή της ταινίας στο Sundance στα τέλη Ιανουαρίου, υπήρξε μια εντυπωσιακή υποδοχή από κοινό και κριτικούς και είναι ενδεικτικό πως έχει ένα 1005 στο Rotten Tomatoes και 92% στο IMDB. Πλήρης σύμπλευση δηλαδή, αν και το δείγμα είναι σαφώς πολύ μικρό. Και πάλι όμως, δεν συμβαίνει συχνά.
Είναι όμως από εκείνο το είδος κινηματογράφου που όλη η δύναμη είναι στις ερμηνείες. Τίποτα δεν μπορεί να τις επισκιάσει αν είναι καλές και τίποτα να τις καλύψει αν δεν ανταποκριθούν.
Ορισμένη ημερομηνία για την κυκλοφορία της ταινίας εκτός Αμερικής δεν υπάρχει ακόμα, αλλά φαντάζει δύσκολο να την δούμε πριν το επόμενο φθινόπωρο.