Όσο κι αν θα υπάρχουν πάντοτε αυτοί που θα τα βάζουν με το Netflix για τον τρόπο που μετέβαλλε τις συνθήκες της παγκόσμιας παραγωγής θεάματος, υπάρχει μια πλευρά που αναδεικνύει συνέχεια την θετική του επίδραση.
Κι αυτή η πλευρά αφορά σε σειρές ή ταινίες που, αν και δεν είναι δικής του παραγωγής, βρίσκουν μέσα από το Netflix την ευκαιρία να αλλάξουν την τύχη τους. Συνέβη με το Casa de Papel, έχει συμβεί και με αρκετά άλλα.
Κάτι αντίστοιχο πάει να γίνει και με το Happy. Ή τουλάχιστον εμείς κάνουμε την αρχή για να γίνει. Πρόκειται για μια σειρά του δικτύου SyFy από το 2018, με πρωταγωνιστή τον Κρις Μελόνι, όπου ένας πρώην αστυνομικός έχει μετατραπεί σε “χαμένο κορμί με φωνάζουν κι αλήτη” κι έχει γίνει κυνηγός επικηρυγμένων. Κοινώς, σκοτώνει κοσμάκη έναντι αδράς αμοιβής. Αν και μέσα στην κατάχρηση του αλκοόλ και με οργανισμό που άλλος θα είχε καταρρεύσει, ο Νικ Σαξ, ο ήρωας του Happy, έχει τον απέθαντο.
Τρώει σφαίρες, μαχαιριές, παθαίνει καρδιακά, μέχρι και σoδομισμό του κάνουν κι όμως αποτελεί έναν από τους πιο badass τύπους που έχουμε δει. Αυτό το στοιχείο εμφανίζεται σε μια υπερβολική εκδοχή και αν έστεκε έτσι μόνο του, τότε δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχει η σειρά. Έρχεται όμως να συνδεθεί με το ακριβώς αντίθετο, το οποίο δεν μπορεί να περιγραφεί με μια λέξη, αφού αφορά σε έναν φανταστικό μονόκερο που μόνο ο ίδιος βλέπει κι ακούει.
Αυτός είναι ο Happy. Ο φανταστικός φίλος μιας κοπελίτσας που βρίσκει τον Σαξ γιατί θέλει να σώσει την μικρή που τον δημιούργησε με τη φαντασία της. Η μικρή έχει απαχθεί από έναν Άγιο Βασίλη, που απαγάγει παιδιά για να μη μεγαλώσουν ποτέ και να πιστεύουν πάντα στον άγιο.
Ο μονόκερος σπεύδει να βρει τον Σαξ, ο οποίος σύμφωνα με τη μικρή είναι ο μπαμπάς της. Τον βρίσκει λοιπόν και γίνονται ένα δίδυμο ισάξιο του Rush Hours, με τη σύζευξή τους να αποτελεί τον πυρήνα του χιούμορ που έχει το σενάριο, χωρίς ποτέ να γίνεται υπερβολικό, τραβηγμένο ή να δείχνει αδούλευτο. Ο Σαξ μπορεί να δείρει ολόκληρες συμμορίες, αλλά τις τρώει από έναν ευτραφή Άγιο Βασίλη και ηττάται συναισθηματικά από ένα αποκύημα της φαντασίας που του γεννά συναισθήματα και του δημιουργεί κίνητρο πέρα από το χρήμα.
Κι ενώ η σειρά σε πηγαίνει σε ένα μοτίβο ανάμειξης δράσης με χιούμορ, εμφανίζεται ένα επεισόδιο στην πρώτη σεζόν όπου ο Νικ Σαξ δεν είναι η καρικατούρα του τύπου που είναι τύφλα στο μεθύσι από το πρωί και κάνει ένα σωρό παρανομίες ή σκοτώνει αφειδώς. Είναι ένας πρώην αστυνομικός που έζησε ένα συγκεκριμένο περιστατικό που τον ξεπάστρεψε για πολύ καιρό. Γι΄αυτό κιόλας παράτησε τη γυναίκα που θα γεννούσε το παιδί του και δεν ασχολήθηκε ποτέ μέχρι αυτό το σημείο μαζί της.
Με λίγα λόγια το Happy έχει ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο από τους Γκραντ Μόρισον και Ντάρικ Ρόμπερτσον, καταφέρνει να το πράξει, να το μετατρέψει σε τηλεοπτικό προϊόν με ιδανικό τρόπο, έχει 3-4 genres να συγχέονται και να διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς να καταλήγουν να φαίνονται σαν ένα παρδαλό κεφάλι με 4 διαφορετικά χρώματα, αλλά σαν κάτι ομοιογενές και με συνάφεια, συνοχή, έχει και μια αθωότητα που πηγάζει από τον μονόκερο και φτάνει στο σημείο να σε βάλει σε σκέψεις μήπως τελικά η φάση με την απαγωγή και τον μονόκερο ήταν ένα μονοπάτι για την ένωση ενός πατέρα με την κόρη του.
Είναι επίσης από τις σειρές που πριν ξεκινήσεις να τις δεις, δεν σου γεμίζουν το μάτι και γι΄αυτό το πιο δύσκολο βήμα είναι να την ξεκινήσεις. Αν το κάνεις αυτό, μετά οι δύο σεζόν της θα περάσουν αστραπιαία μπροστά από τα μάτια σου και δεν θα πάρεις χαμπάρι πότε τελείωσε.