Αν βρισκόταν κάποιος απέναντι μας και μας ρωτούσε τι το διαφορετικό προσφέρει το Netflix σε μια ταινία και τους ανθρώπους της σε σχέση με το σινεμά, τότε το παράδειγμα του Spenser Confidential θα ήταν το πιο χαρακτηριστικό για να του εξηγήσουμε.
Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ είναι ένας τύπος που αν περίμενε από την ίδια τη βιομηχανία να τον ανταμείψει, θα είχε μείνει στην αφάνεια. Στο παρελθόν έχει κάνει κάποιες ωραίες ταινίες δράσης, αν και δεν θα λέγαμε πως αγγίζει την αρτιότητα του Τομ Κρουζ. Δεν μπορείς όμως με τίποτα να τον ψέξεις, γιατί πάντοτε ήταν ειλικρινής και πάντοτε προσέφερε όλο του το είναι στο κοινό. Επίσης, πάντοτε φρόντιζε με κάποιο τρόπο να αποτίει φόρο τιμής στη γενέτειρα του, τη Βοστόνη.
Με το Spenser Confidential θέλησε να αναδείξει τη σκληρή πλευρά της Βοστόνης, αυτή που έζησε ο ίδιος εκ του πολύ κοντόθεν όταν ήταν πιτσιρικάς, μιας και ήταν σε συμμορία, μπήκε φυλακή, βγήκε και από τότε και μετά ξεκίνησε την πορεία προς τη δόξα.
Το Spenser Confidential πάντως δεν είναι μια από τις καλές ταινίες του Γουόλμπεργκ. Το γεγονός ότι βρέθηκε πρώτη στα trends του Netflix σε πάρα πολλές αγορές, δε λέει τόσα για την ταινία αυτή καθαυτή, αλλά για τις ανάγκες του κοινού στη συγκεκριμένη εποχή. Κι όταν λέμε για εποχή, δεν εννοούμε απαραίτητα κάτι αόριστο και μεγάλο σε διάρκεια. Μπορεί να περιλαμβάνει μόνο τις τελευταίες ημέρες όπου ο κόσμος κινείται στον κυκεώνα του κορονοϊού. Αυτό σημαίνει λιγότερες εξόδους προς το σινεμά, μεταξύ άλλων. Άρα προωθείται ακόμα περισσότερο η διαμεσολάβηση από πλατφόρμες όπως το Netflix.
Αυτό είναι το πλεονέκτημα ώστε αυτή τη στιγμή το Spenser Confidential να έχει αρκετά υψηλό rating στο IMDB για τα δεδομένα των υλικών του. Κι αυτό είναι το πλεονέκτημα που προσφέρει το Netflix. Η συγκεκριμένη ταινία θα είχε θαφτεί αν προβαλλόταν σε κινηματογράφους και πολύ λιγότερος κόσμος θα έμπαινε στον κόπο να την επιλέξει, ιδίως εκτός ΗΠΑ. Ίσως και να μην είχε βρεθεί ο χρηματοδότης.
Συνολικά είναι μια αξιοπρεπής ταινία δράσης με ένα θέμα που δεν έχει ίχνος μη συνηθισμένου, επομένως το μόνο που περιμένεις είναι να σε ανταμείψουν οι σκηνές μάχης με τον Γουόλμπεργκ. Αυτό που τελικά συμβαίνει είναι μια ανταμοιβή που έρχεται περισσότερο από τον Γουίνστον Ντιουκ, τον παρτενέρ του Γουόλμπεργκ, και λιγότερο από τον Βοστονέζο. Σε αρκετά σημεία, ιδίως αυτά που ακολουθούν σκηνές όπου έχει δεχτεί σκληρό ξύλο, η ταινία κάνει μπαμ πως δεν έχει δουλευτεί ιδιαίτερα.
Και μετά τις πρώτες ημέρες από την κυκλοφορία της, σίγουρα πολλοί απ΄όσους την είδαν, θα διάβασαν τις…καταδικαστικές κριτικές. Δεν τους εμπόδισε όμως αυτό από το να την δουν. Καθώς η κάθε περίοδος πρέπει να επιδέχεται μιας νέας εκτίμησης κι ανάλυσης, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το Spenser Confidential δείχνει πως το κοινό ίσως να κουράστηκε σχετικά γρήγορα από το κυνήγι της ποιότητας που έκανε τα τελευταία 2-3 χρόνια το Netflix και δεν απαιτεί απ΄αυτό οσκαρικές ταινίες. Αναζητά τα κάθε λογής 6 Underground και Spenser Confidential χωρίς να πολυσκέφτεται τι θα μπορούσε να είχε γίνει πιο αληθοφανές.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η απαίτηση πρέπει και να ικανοποιηθεί, μιας και αυτό θα οδηγούσε σε μια οριζοντίωση της κινηματογραφικής παραγωγής του Netflix και κάθε άλλης πλατφόρμας. Και δεν υπάρχει περιθώριο για κάτι τέτοιο σε μια δεκαετία όπου ο κινηματογράφος αναμένεται να οπισθοχωρήσει τρομακτικά. Ιδίως όταν εμφανίζονται και εποχές τέτοιων παγκόσμιων περιστάσεων όπως οι τωρινές.
Για το τέλος, ως προς την ταινία, ο τρόπος που κλείνει δείχνει πως ο Μαρκ Γουόλμπεργκ πάει να κάνει μια βοστονέζικη εκδοχή του Bad Boys των Σμιθ-Λόρενς. Το πρώτο δείγμα δεν είναι ιδιαιτέρως θετικό, καθώς η δική του χημεία με τον Ντιουκ δεν βγάζει αβίαστο χιούμορ, το οποίο είναι πλέον απαραίτητο με τη δράση.
Είναι ίσως από τις περιπτώσεις που αναγνωρίζεις πως περισσότερο δίκιο έχουν οι κριτικοί που βαθμολόγησαν πολύ χαμηλά την ταινία και λιγότερο το κοινό…