Είναι Σεπτέμβριος του 2019. Ο προγραμματισμός λέει πως η ταινία θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες στις 27 Σεπτεμβρίου, ίδια εβδομάδα με το Joker. Δύο ταινίες με ένα κοινό χαρακτηριστικό: τα όπλα και τους πυροβολισμούς.
Ήταν τότε μια περίοδος που υπήρχαν έντονες μνήμες από περιστατικά πυροβολισμών, ήταν μια περίοδος που σημειώνονταν στις ΗΠΑ μεγάλης ή μικρής κλίμακας υποθέσεις. Κι ενώ το Joker λόγω της φήμης του που προηγείτο μπορούσε να αντέξει στο κλίμα που θα ακολουθούσε, ενώ ήταν επίσης και μια ιστορία βγαλμένη από κόμικς, όσο κι αν την έφερε όσο πιο κοντά γίνεται στην πραγματικότητα ο Φοίνιξ, το The Hunt δε θα μπορούσε να αντέξει.
Ο περασμένος Σεπτέμβριος και το διάστημα μετά ήταν και μια περίοδος για την αμερικανική πολιτική σκηνή που σήμανε μέγιστη πόλωση για Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους χάρη στην υπόθεση του περίφημου Impeachment και γενικώς το timing δε βόλευε. Κατόπιν και της κριτικής που υπήρξε στο άκουσμα της πλοκής, οι παραγωγοί της Blumhouse αποφάσισαν να αναστείλουν την κυκλοφορία μέχρι νεωτέρας.
Στις αρχές Μαρτίου η ταινία κυκλοφόρησε στις αίθουσες, όμως και πάλι το timing δεν την ευνόησε. Μια εβδομάδα μετά όλος ο κόσμος έμπαινε σε καραντίνα λόγω του ιού, οι αίθουσες έκλειναν και έμπαινε μια παύση στο κινηματογραφικό της ταξίδι.
Δεν ξέρουμε πως είχαμε προλάβει, αλλά μπορέσαμε να την δούμε σε μια από τις προβολές. Και πάλι η ταινία δεν ευνοήθηκε από τις περιστάσεις για να γράψουμε νωρίτερα γι΄αυτήν. Πέσαμε όλοι με τα μούτρα στην ειδησεογραφία για τον κορωνοϊό και κάπου ξεχάστηκε.
Τρεις εβδομάδες μετά το ξεκίνημα της καραντίνας, μπορούμε να μιλήσουμε για πράγματα πέραν του ιού, μπορούμε έστω και κλεισμένοι να μιλήσουμε για πράγματα που μας βγάζουν για λίγο από την κλεισούρα.
Το The Hunt είναι μια ταινία που αν πάτε τώρα στο IMDB θα δείτε συνολική βαθμολογία 6.4. Το είδος της ούτως ή άλλως δεν έχει υψηλότερο ταβάνι. Στην περίπτωση της βέβαια το πρόβλημα είναι η εποχή. Στις ΗΠΑ πάλι υπάρχει πόλωση των δύο κομμάτων για τους χειρισμούς της κύβερνησης και επειδή η ταινία αποτυπώνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο την αντιπαράθεση αυτών των δύο ιδεολογιών, πολλοί, ρεπουμπλικανικής φιλοσοφίας κυρίως, δεν αντιλήφθηκαν τι θέλει να πει. Όπως άλλωστε χρόνια τώρα δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα με την οπλοκατοχή.
Στο The Hunt βλέπουμε μια ομάδα από Liberals, φιλελεύθερους, να απαγάγουν μια ομάδα ατόμων βαθιά συντηρητικής ιδεολογίας και να τους αμολάνε σε ένα χωράφι δίνοντας τους όπλα. Οι ίδιοι βρίσκονται σε ένα καταφύγιο και τους σημαδεύουν με όπλα από μακριά. Κάπου εκεί ξεκινάει το κυνήγι. Πριν προλάβουν να ζεσταθούν οι κάνες, οι μισοί έχουν πέσει νεκροί.
Οι αιχμάλωτοι δεν γνωρίζουν που βρίσκονται, δεν ξέρουν ποιον να εμπιστευτούν και κάθε τους βήμα μπορεί να είναι το τελευταίο. Ανάμεσα τους βέβαια βρίσκεται και μια τύπισσα που έχει θητεύσει στον στρατό και έχει γνώσεις για να επιβιώσει. Έχει επίσης το μυαλό για να καταλάβει ποιος την παραμυθιάζει και ποιος όχι, ώστε να μην βρεθεί προ απροόπτου.
Μέσα σε μιάμιση ώρα η ταινία έχει θίξει όχι μόνο την ρεπουμπλικανική αντίληψη περί οπλοκατοχής, αλλά και μια πλειάδα από ζητήματα σαθρής πεποίθησής των, όπως το μεταναστευτικό-προσφυγικό, η ευπάθεια στις ψευδείς ειδήσεις και η αιμοδιψής συμπεριφορά τους στα social media. Δεν αμελεί η ταινία πάντως να θίξει και ενδημικά προβλήματα της δημοκρατικής μεριάς.
Όλα ξεκίνησαν από μια συζήτηση που διακωμωδούσε το κυνήγι ανθρώπων. Η συζήτηση αυτή πήρε δημόσια έκταση και παρόλο που όσοι συμμετείχαν σε αυτή, τόνιζαν πως επρόκειτο για πλάκα, αυτοί που ήθελαν να πιστέψουν, που ήθελαν να τους καταδικάσουν, που ήθελαν να κατασκευάσουν την αλήθεια, έσβησαν τον ισχυρισμό τους. Γι΄αυτό και ήρθε η εκδίκηση με την πραγμάτωση εν τέλει της για πλάκα κουβέντας.
Στο τέλος μένουν δύο γυναίκες από κάθε πλευρά, όμως δεν έχει την κατάληξη μιας κλασικής one man standing ταινίες. Πέραν του ότι εδώ έχουμε one woman standing, εμφανίζεται στο σενάριο και ένα ανατρεπτικό στοιχείο που έρχεται να τοποθετηθεί στο κέντρο των δύο ιδεολογιών που στηλιτεύονται με αυτή την αλληγορία.
Ας ελπίσουμε όταν τελειώσει όλο αυτό, η ταινία να συνεχίσει την διαδρομή της στις αίθουσες και να κριθεί έξω από τα σημερινά πλαίσια, γιατί δεν είναι με τίποτα ταινία-κόπια, ταινία μιμητική. Έχει κάτι να πει. Σίγουρα τα πάντα έχουν ειπωθεί για τα πάντα. Με αυτόν τον τρόπο που το λέει ο σκηνοθέτης του Z For Zachariah, Γκρεγκ Ζόμπελ, και ιδίως ο ταλαντούχος σεναριογράφος Ντέιμον Λίντελοφ (Lost, The Leftovers, Watchmen) όμως, σίγουρα όχι.