Μέχρι το 5ο επεισόδιο της 4ης σεζόν που κυκλοφόρησε χθες στο Netflix, το Casa de Papel βάδιζε ολοταχώς για να χτυπήσει σε τοίχο και να δείξει πως πραγματικά δεν υπάρχει καμία ελπίδα να γίνει μια σειρά που να θυμίζει την ποιότητα της πρώτης σεζόν.
Όχι ότι το Casa de Papel της 1η σεζόν ήταν κανένα μνημείο για το είδος του. Αλλά σίγουρα σε κρατούσε και αποτελούσε κάτι που έβαζε το μυαλό σου να δουλέψει, ενώ το συνολικό καστ μπορούσε να καλύπτει ο ένας τις αδυναμίες του άλλου. Πιθανώς επειδή μιλούσαν αρκετά μόνο όσοι έπρεπε ή ίσως επειδή δεν τους γνωρίζαμε μέχρι την πρώτη σεζόν.
Ακολούθησε μια δεύτερη σεζόν με φθίνουσα πορεία και ήρθε μια τρίτη όπου τα ελάχιστα καλά στοιχεία της σειράς χάλασαν, με πιο ενδεικτικό την οξυδέρκεια του Καθηγητή και την απίστευτη προσαρμοστικότητα του σε τυχόν παρεκκλίσεις του σχεδίου.
Στην 4η σεζόν υπήρχε η αναμονή για έναν και μόνο λόγο: το Casa de Papel είχε τελειώσει με την πρώτη μεγάλη ήττα του Καθηγητή, από την Αλίσια Σιέρα, που τον έκανε να πιστέψει ότι σκότωσε τη Ρακέλ και τον οδήγησε στο να επιτεθεί σε αστυνομικούς, στο να σκοτώσει και να χάσει την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης.
Όλα κυλούσαν με μια παράξενη αδιαφορία μέχρι τη στιγμή που η Τόκιο, προς έκπληξη όλων μας, είπε κάτι έξυπνο και κινητοποίησε ξανά τον σχεδόν αδρανή καθηγητή που έδειχνε να έχει χάσει όλα του τα ερείσματα. Η υπόνοια πως η Σιέρα έπαιξε βρώμικο παιχνίδι, έκανε τον Σέρχιο να πάρει μπρος και να επανέλθει στις ρίζες του σχεδίου.
Από το 5ο επεισόδιο και μετά ξεκινάει μια δράση με τέτοια ένταση που δεν θυμόμαστε να έχουμε δει καθόλου στις προηγούμενες τρεις σεζόν. Δεν είναι μόνο ότι μπήκαν κι άλλα πιόνια στη σκακιέρα.
Είναι ότι εμφανίστηκε κι ένας ακόμα δυνατός αντίπαλος για τη συμμορία, είναι κι ότι ο Αρτουρίτο πήρε μια ακόμα πιο άθλια πορεία ως χαρακτήρας και μας έκανε να τον αντιπαθήσουμε περισσότερο, είναι που πλέον έκανε την εμφάνιση του το αρραγές δέσιμο μεταξύ της ομάδας, είναι τα εσωτερικά τραύματα του Ρίο και του Ντένβερ που δίνουν μια κάποια υπόσταση στις κατά τ΄άλλα υποτονικές ερμηνείες-παρουσίες τους και πάνω απ΄όλα είναι η πολύ μεγαλύτερη προσοχή και πολυπλοκότητα του σεναρίου.
Ναι, και στις προηγούμενες σεζόν είχαμε τα flashbacks κάθε φορά που βλέπαμε τη νέα φάση του σχεδίου και την δράση ή αντίδραση της συμμορίας, αλλά τώρα έγινε με έναν πολύ πιο συμπαγή τρόπο και ξεδίπλωσε σε ακόμα μεγαλύτερο εύρος και δόξα την ευφυία που έχουν ο Καθηγητής και ο Μπερλίν φυσικά.
Τα τρία τελευταία επεισόδια της 4ης σεζόν τα έχουν πραγματικά όλα. Σε κρατούν σε αγωνία, έχουν πολλά επίπεδα δράσης, έχουν μια σοκαριστική σκηνή, το σοκ της οποίας επιτείνεται ακριβώς επειδή ανετράπη το φινάλε της 3ης σεζόν στο ξεκίνημα της 4ης, αλλά ακολούθησε ένα σκωτσέζικο ντους που έχει παραλυτικές επιδράσεις στο δέσιμο του θεατή με το Casa de Papel.
Παράλληλα, ήρθε και η τελευταία σκηνή που αφήνει ένα ορθάνοιχτο παράθυρο για την 5η σεζόν που δεν μπορούμε να δούμε πως δεν θα είναι η τελευταία, παρόλο που ήρθε αυτή η ευχάριστη έκπληξη με όσα συνέβησαν στον τέταρτο κύκλο.
Συνολικά όπου ήταν εφικτό, οι χαρακτήρες απέκτησαν μια διαφορετική διάσταση, και έδειξαν μια άλλη πτυχή τους, με εξαίρεση την Τόκιο φυσικά που ούτως ή άλλως έχει ταβανιάσει από τη δεύτερη σεζόν και φαντάζει ως η πιο αχρείαστη πέραν της αφήγησης, όπως το ίδιο ισχύει και για τον Συνταγματάρχη Ταμάγιο που υποδαυλίζει τον καλογραμμένο χαρακτήρα της Σιέρα.
Αν μέχρι τώρα δεν έχετε πειστεί, σκεφτείτε ότι αυτά γράφονται από εμάς που είχαμε απογοητευτεί σφόδρα με την τρίτη σεζόν και θεωρούσαμε πως έπρεπε να λήξει εκεί το παιχνίδι.
Υ.Γ. Εννοείται πως η κορυφαία στιγμή της σεζόν είναι το νέο τραγούδι του Μπερλίν, που μετά το Bella Ciao θα μας κάνει να κολλήσουμε με το Ti Amo.