Είσαι από τα υπεύθυνα παιδιά. Από αυτά που έκαναν πράξη το #menoumespiti και τα μαλακά τους μόρια έχουν αποτυπωθεί πλήρως στον καναπέ του σπιτιού τους, την στιγμή που η τηλεόραση δεν κλείνει ποτέ και με τίποτα, επιδεικνύοντας πρωτοφανή υπευθυνότητα.
Πριν βιαστείς να πάρεις όλα τα εύσημα πάνω σου και το βραβείο του νο1 Έλληνα πολίτη όσον αφορά την τήρηση των μέτρων, να σε ενημερώσουμε πως υπάρχουν πολλοί εκεί… μέσα σαν εσένα που, πράττοντας ορθότατα, έχουν «γράψει» αδιανόητες ώρες βλέποντας σειρές κατά τη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας.
Και μπορεί τα νέα σήριαλ να συζητούνται εντόνως, όμως υπάρχουν 3 σχετικά παλιά που τα έχουμε λιώσει βλέποντάς στα σε επανάληψη. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η 2η φορά είναι πιο γλυκιά…
Τι λέτε, πάμε να δούμε τη λίστα;
Prison Break
Αν εντάσσεστε στη νεότερη γενιά που τρέφει αυταπάτες πως το Casa de Papel είναι εθιστικό και μπορεί να δει κανείς μονοκοπανιά 9-10 επεισόδια, τότε μάλλον δεν έχετε πέσει ποτέ στα θελκτικά δίχτυα του Prison Break.
Η φάση με την ιστορία του Μάικλ Σκόφιλντ που μπήκε οικειοθελώς στη φυλακή προκειμένου να σώσει τον αδερφό του σε κάνει να κολλάς σε βαθμό τηλεοπτικού κακουργήματος, με τους δύο πρώτους κύκλους να βλέπονται πραγματικά απνευστί- μέσα σ’ ένα ΣΚ, αν, πχ, δεν έχεις καθόλου κοινωνική ζωή (σας θυμίζει τίποτα; ΕΕΕ;)
Ναι, σύμφωνοι: από τα μέσα τους 3ου κύκλου και την απεργία των σεναριογράφων που έκανε στην άκρη το δημιουργό του άρχισε η κατρακύλα, με αποκορύφωμα τον 4ο που ήταν μια ατελείωτη πατάτα, όμως το Final Break και ο συμπαθέστατος 5ος κύκλος κλείνουν αρκετά καλά μία από τις πρώτες σειρές που άνοιξαν τον δρόμο για την απογείωση της μικρής οθόνης.
Έτσι δεν είναι;
Spartacus
Το βλέπουμε στο μάτι σου, είσαι έτοιμος να μας πατάξεις. Πρώτα, ωστόσο, άκουσέ μας- ή, καλύτερα, διάβασέ μας: ναι, το ξέρουμε πως το Spartacus (που αργότερα, λόγω του άδικου χαμού του πρωταγωνιστή του, μετατράπηκε σε Gods of the Arena και στη συνέχεια σε Blood and Sand) δεν πρόκειται ν’ αλλάξει προς το καλύτερο την ζωή αυτού που θα το δει ούτε διεκδικεί δάφνες πρωτοφανούς τηλεοπτικής ποιότητας, αλλά…
Αλλά μιλάμε για την επιτομή της ένοχης απόλαυσης: αίμα, αχαλίνωτο πάθος ανά 3 καρέ με όλους και με όλα, σκοτωμοί σε κυριολεκτικό και μεταφορικό επίπεδο, όλο το τρας και το καμπ της γης συγκεντρωμένο 40κάτι λεπτά που διαρκούσε κάθε επεισόδιο και τα πατατάκια να κατεβαίνουν με ρυθμό πολυβόλου.
Δύσκολα θα δει κανείς τον Σπάρτακο στα διάφορα top-10, top-50 και top-100 (ναι, μεταξύ μας ούτε εκεί χωράει…), όμως είναι τόσο fun to watch που ειδικά σε περιόδους κλεισούρας σχεδόν ενδείκνυται.
Σχεδόν.
Sopranos
Εδώ κάθε ανάλυση στέλνει πρώτα ένα ωραιότατο μήνυμα στο 13833, ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της και πηγαίνει περίπατο. Γιατί; Πολύ απλά γιατί μιλάμε για την κορυφαία, κατά πάσα πιθανότητα, σειρά όλων των εποχών.
Η ζωή του μαφιόζου Τόνι Σοπράνο- και, φυσικά, των όσων… αναγκάζεται να κάνει λόγω «δουλειάς»- αποτελεί κινούμενη ποίηση στην οθόνη και μια θέαση για να απολαύσεις αυτό το αριστούργημα απλά δεν αρκεί.
Αν περιμένετε, για όσους δεν το έχουν δει, τον «Νονό», μην περιμένετε αδίκως. Το Σοπράνος επιλέγει τελείως διαφορετική προσέγγιση στο θέμα της Μαφίας, όμως είναι εξίσου εντυπωσιακό.
Ναι, εξίσου.
Ακόμα κι αν στο φινάλε τα πάντα σταματούν τελείως απότ…