Ήταν κάποτε, όχι πολύ μακριά στο παρελθόν, μια σειρά που σε ταξίδευε σε άλλες εποχές και το γούσταρες τόσο πολύ αυτό το αέναο μπρος πίσω που ζούσες μια φορά την εβδομάδα. Ήταν κάποτε μια σειρά που σε γέμιζε με προσδοκίες για συναρπαστικά και κοσμογονικά πράγματα που θα ακολουθούσαν. Ήταν. Κάποτε. Να ζήσουμε να την θυμόμαστε. Το Vikings είναι εκείνο το μπλουζάκι που έχεις από το γυμνάσιο-λύκειο που έχει γεμίσει αρκετές τρύπες, του έχεις κάνει μπαλώματα, αλλά δεν γίνεται να το πετάξεις. Συν αυτώ, διαθέτει ακόμα μεγαλύτερη αίγλη, έστω και ψιλοσκουριασμένη, σε σχέση με πολλές νέες μπλούζες.
Η πρώτη σεζόν πολύ δυνατή, άκρως υποσχόμενη. Η δεύτερη σεζόν άψογη, με σκηνές που σημαδεύουν την τηλεοπτική σου ματιά. Η τρίτη διαιώνιση της κατάκτησης του τηλεθεατή. Ως επί το πλείστον. Κάπου στο 10ο επεισόδιο της άρχισε ο κατήφορος για το Vikings. Όλες οι σειρές που ξεπερνούν τους 4-5 κύκλους, έχουν το δικαίωμα της κοιλιάς. Δεκτό. Μόνο που οι εξελίξεις του δεύτερου μισού της 4ης σεζόν μας φέρνουν αντιμέτωπους με την επώδυνη τρόπον τινά συνειδητοποίηση ότι το πηγάδι δεν έχει άλλο νεράκι. Δεν είναι μια ad hominem στηλίτευση των δημιουργών. Όχι σε μεγάλο βαθμό πάντως. Είναι μια αναγνώριση του ότι τα μονοπάτια που αποφάσισαν να πάρουν βασισμένοι σε ιστορικά στοιχεία ή προσωπικό φαντασιακό – μικρή σημασία έχει εδώ που φτάσαμε – δεν έχουν παραπέρα. Οτιδήποτε σε παραπέρα είναι διόγκωση παραμορφωτική και επιζήμια για τις καλές αναμνήσεις που έχουν ήδη εγγραφεί.
(Από δω και κάτω ίσως ξεφύγουν spoilers που θα σε πονέσουν. Εγώ προειδοποίησα)
Το part 2 της 4ης σεζόν ήρθε να καταδείξει ότι κάποια πράγματα άγγιξαν το μη περαιτέρω. Πρώτα και κύρια το γεγονός ότι σε 4 κύκλους ο Ράγκναρ είδε τον Μπγιορν να γίνεται από 14 ετών κάτι πάνω από τα 20 και μετά να φτάνουν στα 20 something οι 4 γιοι του με την Άσλαγκ, ενώ εκείνος άλλαζε απλώς hair styling χαλούσε πολύ την αίσθηση. Θα μου πείτε ότι ένας ευνοημένος των Θεών θα είχε διαφορετική μεταχείριση στο πέρασμα των ετών.
Μόνο που ο ίδιος ο Ράγκναρ είχε πάψει να πιστεύει σε Θεό. Έχει γίνει ο Αριστοτέλης των Vikings. Το χέρι χαμηλά, στη γη, στον άνθρωπο. Όπου άνθρωπος βάλε Άθελσταν. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για τη Λάγκερθα, η οποία είναι χειρότερη από τη Μελισάνδρη του Game of Thrones. Πέρασαν 25 χρόνια το λιγότερο κι εκείνη ακόμα νέα. Σε φάση «Λάγκερθα δώσε και στις άλλες ό,τι παίρνεις για να μην πηγαίνουν οι άντρες με μικρούλες ή Ρωσίδες (ρατσιστικό αστείο πατ πατ)».
Με τα πολλά, ο Μάικλ Χέρστ, δημιουργός της σειράς, αποφάσισε να τελειώνει με τον Ράγκναρ Λόθμπροκ. Ξέρω ότι αυτό πόνεσε, αλλά η μεταχείριση του στο Vikings είχε αρχίσει να φθείρει την θυμική εξάρτηση μας ως θεατές. Τουλάχιστον, του έδωσαν ένα τέλος που να αξίζει.
Ο βασιλιάς Έκμπερτ αναγνωρίζει την αξία του αντιπάλου του, θλίβεται που ένας τόσο κοφτερός εγκεφαλικά τύπος, ένας θρύλος της Σκανδιναβίας πρέπει να θανατωθεί και βρίσκεται incognito στην θανατική του ποινή. Ο Ράγκναρ πέφτει σε ένα λάκκο γεμάτο φίδια και μένει ακίνητος, αποδεχόμενος τη μοίρα του.
Κι αφού ο Ράγκναρ δεν κατοικεί πλέον εδώ, παρά μόνο με τον ψίθυρο του που ταξιδεύει αγκαλιά με τον άνεμο, τι μας κρατάει στους Vikings; Η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία δεν είναι οι αυτόνομες περιπέτειες του Μπγιορν που ηγείται των Νορβηγών και του θείου του Ρόλο. Είναι μια ιστορία εντός των περιπετειών, μια κατάσταση που κρύβεται στη σκιά και οδεύει προς γιγάντωση. Πρόκειται για τον Φλόκι που έρχεται σε επαφή με τον ισλαμισμό στη νότια Ισπανία και φαίνεται να κατακλύζεται από τις απόκοσμες κραυγές των μεσαζόντων ιερέων της θρησκείας. Σημαντική είναι και η εσωτερική του διαμάχη, ο δαίμονας του παιδιού του που πέθανε, με την γυναίκα του να υιοθετεί μια νεαρή μουσουλμάνα.
Στο Κάτεγκατ η Λάγκερθα έχει επιστρέψει στο θρόνο της βασίλισσας, η Άσλαγκ είναι πια παρελθόν και περιμένουμε τις κινήσεις των γιων του Ράγκναρ στο επίπεδο της εκδίκησης. Τόσο προς την μητέρα του μεγάλου τους αδερφού, όσο και προς τους Σάξονες. Κυρίως, το anger management του Άιβαρ είναι αυτό που χρήζει αναφοράς, στηριζόμενο στα λόγια του πατέρα του: «Όχι δεν είσαι σαν τους άλλους. Είσαι ανάπηρος. Έχεις πρόβλημα. Μόνο όταν το αποδεχτείς αυτό θα αφήσεις το μεγαλείο να ξεχυθεί». Σε θεωρητικό πλαίσιο αυτά ακούγονται ιντριγκαδόρικα και τραβούν το σκοινί του ενδιαφέροντος. Στην πράξη όμως το Vikings εξακολουθεί να χωλαίνει. Το πού θα έπρεπε να έρθει το τέλος της διαδρομής το ψυχανεμίζομαι εύκολα. Το πού θα έρθει δεν ξέρω αν χρειάζεται να το μάθω…