Πάρτε στα χέρια σας ένα στυλό κι ένα τετράδιο για να κρατήσετε σημειώσεις, γιατί από δω και πέρα θα ακολουθήσουν σοφίες. Όχι, δεν θα μπούμε στον πειρασμό να βάλουμε φωτογραφίες από Αλιμπέρτη, Μουτίδου, Παυλίδου, Πανάγου κι όποια άλλη γνωστή Σοφία υπάρχει.
Μιλάμε για ατόφια σοφία. Το να φτάσεις στην κορυφή είναι δύσκολο. Το να μείνεις σε αυτή είναι ακόμα πιο δύσκολο. Το να φτάσεις, να πέσεις και να παλέψεις ξανά για να την κατακτήσεις, γνωρίζοντας πως πολλά από τα στοιχεία της πρώτης κατάκτησης σε έχουν αφήσει, είναι το δυσκολότερο απ΄όλα και ελάχιστοι το έχουν πετύχει.
Όταν δε μιλάμε για bingewatchers, θεατές παθητικής ψυχολογίας κυρίως όπως είναι το κοινό των σειρών σήμερα, τότε η επανάκτηση είναι κάτι ακατόρθωτο. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, η επαφή ενός θεατή με μια σειρά πρέπει να χαλυβδωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε μια κακή σεζόν να μην την επηρεάσει. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν μιλάμε για σειρές λίγων κύκλων ή που ο πρώτος κύκλος τους είναι η κατάκτηση της κορυφής.
Η πτώση έρχεται, μαθηματικά, πιο γρήγορα, και ακόμα κι αν η σειρά αυτοπεριοριστεί, κάνει βήματα πίσω και παρουσιάσει εξέλιξη, είναι δύσκολο για τον θεατή να γοητευτεί ξανά. Κι αυτό γιατί στον διάβα του θα έχουν εμφανιστεί νέοι…πειρασμοί.
Με αυτό το σκεπτικό, οι ακόλουθες σειρές που έχτισαν έναν δεσμό με προοπτική στην πρώτη σεζόν, τον διέλυσαν σαν τα σημεία της μνήμης στο Inside Out, αλλά δεν τον έχτισαν ξανά με την ίδια αντοχή.
Westworld
Η πρώτη σεζόν ήταν πρωτοποριακή σε έναν κόσμο όπου η πρωτοπορία είναι ισχνή και δυσεύρετη. Βλέποντας το πίσω στο 2017, περιμέναμε να συνεχίσει στο ίδιο μονοπάτι. Δεν ήταν φυσικά κάτι που το πετυχαίνεις μόνο επειδή το θες. Επιπρόσθετα, πρέπει να σε ευνοούν και οι συνθήκες. Να μην αλλάζουν τόσο γρήγορα πριν προλάβεις να προσαρμοστείς.
Η δεύτερη σεζόν ήταν εμφανώς σε κατακόρυφη πτώση και παρόλο που η τρίτη που ξεκίνησε τώρα δείχνει μια σημαντική ανάκαμψη, τίποτα δεν μοιάζει το ίδιο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί είμαστε στο 2020, όπου έχουν διαφοροποιηθεί τα χαρακτηριστικά σύνδεσης ενός θεατή με μια σειρά και είναι ενδεικτικό ότι από το 2017 και μετά δεν έχει εμφανιστεί σειρά-ορόσημο, με αποτέλεσμα να ωθούμαστε να δώσουμε αυτόν τον τίτλο σε σειρές απλώς καλές όπως το Stranger Things, ή μέτριες, όπως το Casa de Papel.
Community
Η παρουσία του στο Netflix από τις αρχές Απριλίου επανέφερε τον ενθουσιασμό για μια σειρά που ενώ έχει υψηλά ratings και έπιασε τις 6 σεζόν, πήρε πάρα πολλά από την πρώτη της σεζόν. Οι επόμενες τρεις κατέβηκαν ένα σκαλοπάτι, η πέμπτη ακόμα ένα και εξαιτίας της αποχώρησης του Ντόναλντ Γκλόβερ που έκανε τον Τρόι Μπαρνς, τόσο αυτή όσο και η τελευταία σεζόν άφησαν μια πολύ δυσάρεστη γεύση. Ο ίδιος ο Νταν Χάρμον, επικεφαλής σεναριογράφος, είχε πει πως αυτή η αποχώρηση “σκότωσε” τη σειρά. Κι είχε δίκιο.
Spartacus
Στην περίπτωση του Spartacus το πρόβλημα της κατηφόρας δεν ήταν τόσο σεναριακό. Όταν έχεις έναν πρωταγωνιστή τόσο ταιριαστό με τον ρόλο, που τον κάνει δικό του και δημιουργεί μια εικόνα στο κοινό, η απώλεια του δεν επιτρέπει ελπίδες. Ο θάνατος του Άντι Γουίτφιλντ μετά την πρώτη σεζόν άλλαξε τα πάντα στη σειρά και σαφώς ήταν άδικο για τον αντικαταστάτη του που έπρεπε να γεμίσει αυτά τα παπούτσια.
Dexter
Ακούγεται κάπως σκληρό για μια σειρά με 8 σεζόν να γράφεται ότι ταβάνιασε στην πρώτη της, αλλά για την πλειοψηφία των φανατικών αυτό ισχυεί. Ίσως να είναι κι επηρεασμένοι από το απογοητευτικό για εκείνους φινάλε. Ίσως απλώς η πρώτη σεζόν να ήταν πραγματικά τόσο κορυφαία που έκανε ακόμα και τις καλές επόμενες να μην μπορούν να αντέξουν στη σύγκριση.
Prison Break
Το Prison Break είναι από τις σειρές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί οι δημιουργοί της επιμένουν να τις τραβάνε από τα μαλλιά. Αν είσαι ένας από αυτούς που δεν το είδαν καθόλου, η 5η σεζόν που κυκλοφόρησε πρόπερσι θα σου αρέσει πολύ. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα γιατί δεν υπάρχουν πολλές ουσιαστικές γέφυρες με τις τέσσερις προηγούμενες σεζόν. Όπως επίσης και οι τρεις εκτός της πρώτης είχαν ανά επεισόδια τα ζητήματά τους. Αντιθέτως, η πρώτη ήταν από το πρώτο ως το τελευταίο της επεισόδιο αψεγάδιαστη.
True Detective
Αν και δεν μιλάμε για μια σειρά με τρεις συνδεδεμένους κύκλους, αλλά με, πρακτικά, τρεις μίνι ιστορίες, το True Detective δε μπορεί να λείπει, κυρίως επειδή είναι μια εύκολη επιλογή και θα φαινόταν ανούσια μια λίστα με μόνο τρία παραδείγματα.
Δεν χρειάζεται να γραφτούν πολλά εδώ. Το 2014 ήταν μια ακόμα ανεξερεύνητη εποχή για όλους εμάς εκτός Αμερικής ως προς την τηλεοπτική παραγωγή στις ΗΠΑ και γενικώς πολλά ήταν αλλιώς σε επίπεδο μυθοπλασίας στη Μέκκα της μυθοπλασίας. Το 2014 ξεκινούσε η ρελάνς της τηλεόρασης έναντι του σινεμά και το True Detective με τον οσκαρούχο ΜακΚόναχι και τον Γούντι Χάρελσον αποτέλεσε το πρώτο άρμα. Η συνέχεια με τους Φάρελ-Βον δεν ήταν η ίδια. Η τρίτη σεζόν που κυκλοφόρησε πέρσι με πρωταγωνιστή τον δις οσκαρικό Μαχέρσαλα Άλι επανέφερε το franchise σχετικά ψηλά, όμως δεν υπήρχε πια το hype να το συνοδεύει.