Κορωνοϊός. Καραντίνα. Καναπές. Κάψιμο. Κ@λάρα. Τα πέντε κάπα τα οποία, εδώ και έναν μήνα, συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους: ο κορωνοϊός οδήγησε στην καραντίνα και αυτή με την σειρά της μας ανάγκασε να βουλιάξουμε εντέχνως στον καναπέ μας και να «καούμε» βλέποντας σειρές, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να κάνουμε κ@λάρα-και όχι με την καλή έννοια, αλλά επειδή πλέον το μέγεθος των μαλακών μας μορίων κάνει αυτά του Big Sofo να μοιάζουν μινιόν.
Το γενικό lockdown που επιβλήθηκε, λόγω Covid-19, στον πλανήτη μάς χάρισε άπλετο χρόνο για να δούμε όσες σειρές δεν προλαβαίναμε να δούμε υπό νορμάλ συνθήκες. Γι’ αυτό, κοντέψαμε να ρίξουμε παγκοσμίως το Netflix, κάναμε τον Τζεφ Μπέζος κατά 5.4 δισεκατομμύρια πλουσιότερο σε μια, μόλις, μέρα αφού σπεύσαμε να γραφτούμε και στο Amazon Prime, γκουγκλάραμε να δούμε τι παίζει με το Disney+ και ούτω καθεξής και στο τέλος…
Και στο τέλος, ξεμείναμε από προτάσεις- έτσι δεν είναι; Και τώρα- τώρα που, όπως φαίνεται, τα μέτρα θ’ αρθούν σιγά-σιγά από το Μάιο- ψάχνουμε να λιώσουμε με μια τελευταία σειρά, έτσι, σαν ύστατο χαίρε στην καραντίνα. Σωστά;
Ωραία, σωστά. Τι θα λέγατε τότε, αν βυθιζόμασταν στο θελκτικό πρασινωπό σκοτάδι τηςEmerald City, της πειραματικής πτέρυγας του Oswald Penitentiary State; Εκεί, στα κελιά των φυλακών, οι κρατούμενοι προσπαθούν να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στον ύπουλο γραφειοκράτη διευθυντή του σωφρονιστικού ιδρύματος και τον υπεύθυνο της Em City, ο οποίος πιστεύει ακόμα στην καλοσύνη των ανθρώπων και θέλει να επαναφέρει τους περιθωριακούς στο σωστό δρόμο, καταλαβαίνοντας τα κίνητρά τους στην πορεία.
Φυσικά, στο μεσοδιάστημα, οι φυλακισμένοι προσπαθούν να ξεπαστρέψουν ο ένας τον άλλον, μια ιδιόμορφη «πανσπερμία» (μαύροι, λευκοί, ναζί, αγράμματοι, πανεπιστημιακοί, μουσουλμάνοι, χριστιανοί κοκ) χρωματίζει τον νοσηρό καμβά που ξετυλίγεται μπροστά μας στην οθόνη, τα ναρκωτικά ανθούν, οι φόνοι το ίδιο, οι λίγες, λυτρωτικές στιγμές, ανθρωπιάς και αγάπης μας κάνουν να μη χάνουμε την ελπίδα μας- μέχρις ότου να έρθει η άτεγκτη πραγματικότητα και να μας προσγειώσει απότομα.
Πίσω στο 1997 το λατρεμένο HBO πήρε την απόφαση ν’ αλλάξει την ιστορία της τηλεόρασης, αφήνοντας- ή κάνοντας ελάχιστες παρεμβάσεις- το όραμα του Τομ Φοντάνα να πάρει τηλεοπτική σάρκα και οστά και να δημιουργήσει μια από τις πιο ριζοσπαστικές- σε ό,τι έχει να κάνει με τους χαρακτήρες, τη δομή της και τον τρόπο αφήγησης- σειρές όλων των εποχών.
Αν δεν υπήρχε το OZ, περί ου ο λόγος, το ανυπέρβλητο Sopranos και το υπέροχο Wire δε θα προσγειώνονταν ποτέ στον πλανήτη TV, καθώς η ατραπός που οδηγεί σε αριστουργηματικά δράματα με «βαθείς» χαρακτήρες θα ήταν ακόμα στρωμένη με νάρκες αντί για καλοδεχούμενα ροδοπέταλα.
Στο ΟΖ οι «αποκρουστικοί», μα συμπαθείς από ένα σημείο και μετά, πρωταγωνιστές, το διεφθαρμένο σύστημα, η αδυσώπητη εξουσία, η φυλακή (πολύ προτού την κάνει… mainstream το Prison Break) φορούν τον καλύτερο μανδύα τους, αιχμαλωτίζουν το βλέμμα του θεατή και, μια εικοσαετία και κάτι παραπάνω μετά, αρνούνται να το αφήσουν ελεύθερο.
Μπορεί να μην είναι η πιο εύπεπτη σειρά που θα δείτε ποτέ, όμως αν της δώσετε μερικά επεισόδια και μπείτε στο κλίμα της, είναι δεδομένο πως στο τέλος θα σας αποζημιώσει. Άλλωστε, μιλάμε για το διαμάντι που καθιέρωσε τον όρο “HBO Drama”, ο οποίος είναι συνώνυμος της ποιότητας.
Πολλές παραγωγές ανά τους τηλεοπτικούς «αιώνες» έχουν γνωρίσει υποτίμηση αναντίστοιχη με το μεγαλείο τους. Καμία, ωστόσο, στο εγκληματικό μέγεθος που συνέβη με το OZ.
Τα πέντε Κ της εισαγωγής εξακολουθούν να υφίστανται ακόμα και τώρα.
Τι λέτε, μήπως να πατούσατε το play;