Αν το Netflix ήταν άνθρωπος, τώρα θα το ρωτούσαμε «τι έχεις;» και θα μας απαντούσε «τίποτα, όλα καλά». Όμως βαθιά μέσα μας θα ξέραμε πως δεν είναι όλα καλά. Θα καταλαβαίναμε πως κάτι συμβαίνει.
Κι αυτό που συμβαίνει έχει δύο ερμηνείες: είτε υπάρχει τρομερή ένδεια ποιότητας στις επιλογές της πλατφόρμας που γίνονται σειρές ή ταινίες είτε το Netflix επέλεξε να πάει με τα πιο αδύναμα χαρτιά στην περίοδο της καραντίνας, επειδή ακριβώς γνώριζε πως πολλοί θα αναγκαστούν να καταναλώσουν ό,τι περιεχόμενο κι αν τους προσφέρει. Κι είναι μια καλή ελπίδα να πιστεύουμε πως το Netflix έχει κρατήσει τα καλά για περιόδους…κανονικότητας, γιατί δεν είναι να πεις ότι έχουμε και τις πολλές επιλογές, όπως στις ΗΠΑ.
Καθώς το Disney+ δεν έχει φτάσει ακόμα στα μέρη μας και το HBO Max δεν έχει κάνει ακόμα πρεμιέρα, η εναλλακτική επιλογή του Amazon Prime δεν είναι το ίδιο γοητευτική με το brand του Netflix. Κι αυτό το brand πάντως δέχτηκε τα χτυπηματάκια του αυτές τις ημέρες με τις τόσες κάτω του μετρίου σειρές που εμφανίστηκαν.
Είναι μια πραγματικότητα πως οι σειρές που μας έχουν πραγματικά συναρπάσσει στο Netflix τον τελευταίο χρόνο, είναι κυρίως συνέχειες σειρών κι όχι πρώτες σεζόν. Ειδικά μέσα στο 2020 δεν έχει υπάρξει ούτε ένα δείγμα που να μπορείς να υποστηρίξεις ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο. Πολλοί θεωρούσαμε πως το White Lines ενδεχομένως να το καταφέρει, έστω και σε χαμηλότερη ένταση.
Μεγάλες ελπίδες πάντως από τον Άλεξ Πίνια, δημιουργό του Casa de Papel, θα πρέπει να είσαι πολύ αιθεροβάμων για να έχεις. Όλα όσα έχει κάνει για το Netflix χαρακτηρίζονται από απόλυτη μετριότητα και ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα. Ότι έχει κάνει υπερβολικά πολλά πράγματα μέσα σε μια τριετία, που θα ήταν αφύσικο να παράξει κάτι άρτιο, έστω όσο το Casa που κι αυτό δεν διέπεται από καμία θεόρατη αρτιότητα…
Το White Lines είναι πολλά και τίποτα ταυτόχρονα. Υποτίθεται ότι αφορά σε μια δολοφονία ενός νεαρού dj, του Άξελ, αλλά στα 10 επεισόδια του πρώτου κύκλου βλέπουμε ρομάντζα να καταλαμβάνουν υπερβολικά μεγάλο χώρο, βλέπουμε ανθρώπους της νύχτας να κάνουν τις δουλειές τους, βλέπουμε όργια, βλέπουμε πάρτυ, ναρκωτικά και όλα αυτά χωρίς καμία απολύτως σύνδεση μεταξύ τους. Δεν είναι να πεις ότι ο νεκρός τα συνδέει αυτά με κάποιο τρόπο.
Η λέξη “αχταρμάς” ίσως να μην μπορεί να αποδώσει με ακρίβεια το White Lines. Όχι μόνο ως προς τις θεματικές του, μα και ως προς τα είδη στα οποία διασκορπίζεται. Κάποια στιγμή παίρνει διαστάσεις ως και μελαγχολικής αισθηματικής ταινίας, ενώ δεν επιτρέπεται σε κανένα σημείο στην κεντρική ιστορία να βρει μια ροή. Διακόπτεται συνεχώς από πράγματα που ενδεχομένως να αιτιολογηθούν κάπως στη δεύτερη σεζόν, αλλά μέχρι τότε ζήσε Μάη μου!
Το ενδεικτικό για το White Lines είναι πως σε ωθεί να αναζητήσεις στοιχεία του που να τα θεωρείς τουλάχιστον τραγικά, ώστε να μπορείς να κάνεις λόγο για κάκιστη σειρά, μα ούτε αυτό δε σου δίνει. Δεν μπορείς να του προσάψεις κάτι, αλλά δεν μπορείς και να του επιδαψιλεύσεις κάτι. Είναι απλώς μια σειρά. Είναι μια σειρά που δεν θα μπορούσε να σταθεί πέρα από ελάχιστα δευτερόλεπτα, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι δεν ήμασταν υπερμπουκωμένοι ως θεατές από πολλές σειρές το τελευταίο δίμηνο.
Το μοναδικό πράγμα που κάπως διεγείρει τον θεατή, είναι αυτός ο τύπος που μοιάζει σαν έναν παραφουσκωμένο Τομ Έλις ή σαν ο Τομ Έλις να ενώθηκε με τον Μιχάλη Ιατρόπουλο, που έχει μια εγκληματική αγριότητα και αυτό διαμορφώνεται σε συγκεκριμένες σκηνές. Είναι όμως ψίχουλο μπροστά στο σύνολο που διαπερνά την οθόνη και τα μάτια σας σαν να μην υπήρξε ποτέ.