Πριν ξεκινήσουμε να συζητάμε για τη σειρά και το τι πραγματεύεται, ας κάνουμε πρώτα ένα ξεκαθάρισμα. Οτιδήποτε περιλαμβάνει τον Κρις Έβανς, δε γίνεται παρά να είναι καλό. Ακόμα κι αν είναι διαφήμιση για γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά, το κάνουμε άνετα binge watch.
Πάμε λοιπόν στο Defending Jacob, μία σειρά που άνετα χαρακτηρίζεται ως η καλύτερη που μας έχει προσφέρει το Apple TV σε αυτούς τους λίγους μήνες παρουσίας, ενώ σίγουρα θα μπει στις καλύτερες αυτής της τόσο περίεργης σεζόν.
Βασισμένο στο βιβλίο του Γουίλιαμ Λαντέι, το Defending Jacob επικεντρώνεται στον Άντι Μπάρμπερ, έναν βοηθό εισαγγελέα που βλέπει τον γιο του Τζέικομπ κατηγορούμενο για τον φόνο ενός συμμαθητή του.
Στην πρώτη κιόλας ανάγνωση καταλαβαίνει κανείς ότι ως πρώτο διακύβευμα, πρώτη αφηγηματική κλωστή, η σειρά θα πατήσει πάνω στην εσωτερική σύγκρουση της ακεραιότητας του Άντι εισαγγελέα με τον Άντι πατέρα. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο, το έχουμε ξαναδεί, όλα όμως καταλήγουν στο πώς διαχειρίζεται κάθε σενάριο αυτή τη σύγκρουση.
Εδώ δε μπορούμε να πούμε ότι την διαχειρίζεται σφόδρα με τον κλισέ κι αναμενόμενο τρόπο, ούτε όμως κι ότι ξεφεύγει απ΄αυτόν. Είναι μια λεπτή ισορροπία που περισσότερο ρέπει προς το τετριμμένο και λιγότερο προς το μη προσδωκόμενο.
Όσο εξελίσσεται η υπόθεση και ο Άντι με τη γυναίκα του Λόρι προσπαθούν να στηρίξουν τον γιο τους και να πείσουν εαυτούς πως είναι αθώος, βλέπουμε ένα δεύτερο στοιχείο που αφορά στο αμερικανιστί framing του Τζέικομπ στα μάτια του θεατή. Η φιγούρα του, οι αντιδράσεις του, ο τρόπος που η συμμαθήτρια του Σάρα κοιτάζει τον Άντι όταν εκείνος την ανακρίνει, καθώς έχει αναλάβει την υπόθεση, δημιουργούν στον θεατή τρομερές αμφιβολίες.
Ακόμα κι όταν παρουσιάζεται στον θεατή ένας προφανής στόχος, ο παιδόφιλος Λέοναρντ Πατς, το μυαλό πάει από αντίδραση στη σκέψη ότι είναι πολύ προφανής για να είναι αυτός. Σιγά σιγά καμία σκέψη δεν φαίνεται να πατά σε σταθερό έδαφος. Στα 7 επεισόδια, εκτός δηλαδή του 8ου και τελευταίου, περισσότερο ένοχος φαίνεται ο Ντέρεκ, συμμαθητής του Τζέικομπ που τον κατηγόρησε σε φόρουμ ότι αυτός σκότωσε τον Μπεν, παρά οι άλλοι δύο.
Το γενικό ζήτημα της ιστορίας φαντάζει σαν ένα αστυνομικό θρίλερ όπου ο στόχος είναι να βρεθεί ο δολοφόνος. Κι αυτό χιλιοειπωμένο κινηματογραφικά και όσο άρτια και να το παρουσιάσει κάποιος, δύσκολα μπορεί να το πάει στον απόλυτο ενθουσιασμό. Κρατήστε αυτή τη σκέψη.
Σε όλη αυτή την πορεία η αφήγηση ακολουθεί χρονικό μπρος πίσω, καθώς το παρόν της αφήγησης είναι η ανάκριση που υφίσταται ο Άντι για τη δολοφονία του Μπεν. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Κι αυτός είναι ένας ασφαλής αφηγηματικός τρόπος, αλλά σε ένα μαθημένο πια κοινό.
Φτάνουμε λοιπόν στο 8ο επεισόδιο και καθώς θα αναφερθώ σε σκηνές, δύσκολα δεν θα μου ξεφύγει spoiler, οπότε προφυλάξου αν δεν έχεις δει τη σειρά.
Το επεισόδιο ξεκινά με την αθώωση του Τζέικομπ και την ενοχή του Πατς, που αφήνει σημείωμα ενοχής και αυτοκτονεί, σύμφωνα με την ετυμηγορία του δικαστηρίου. Αυτό γίνεται στο ξεκίνημα κιόλας ενός επεισοδίου 65 λεπτών και αναρωτιέται κανείς τι μπορούν να δείχνουν για την επόμενη ώρα.
Η πρώτη σκέψη είναι πως θα φανεί ότι ο Πατς δεν ήταν ένοχος και ο Τζέικομπ τελικά το έκανε. Ανατρεπτικό θα ήταν, αλλά δεν πλησιάζει με τίποτα αυτό που τελικά συμβαίνει. Για λίγο βλέπουμε τους Μπάρμπερ να πηγαίνουν ταξίδι χαλάρωσης στο Μεξικό και κάνεις τη σκέψη «ε, τώρα θα το κάνουν γλυκανάλατο και θα το χαλάσουν». Μέσα σε 45-50 λεπτά γίνονται τουλάχιστον 4 ανατροπές κι εκεί που μένεις με το στόμα ανοιχτό, έρχεται κάτι άλλο να στο ανοίξει κι άλλο.
Και τελικά το Defending Jacob δεν καταπιάνεται καθόλου με την εύρεση του δολοφόνου, μένεις παντελώς μετέωρος στο τέλος για το ποιος τελικά σκότωσε τον Μπεν, πιστεύεις ότι το έκανε ο Τζέικομπ βάσει κι ενός άλλου περιστατικού, αλλά το φινάλε σε κάνει να σκεφτείς πως μπορεί άδικα να τον καταδίκασες και έρχεται το πιο απολαυστικό αδιέξοδο.
Εκεί που μέσα σου ως θεατής θες να βρεις ικανοποίηση ότι ο δολοφόνος θα τιμωρηθεί, έχουν έρθει έτσι τα πράγματα που μετατοπίζεται η ανάγκη αυτή για ικανοποίηση ως προς την τιμωρία της μητέρας του Τζέικομπ και ενδεχομένως του Άντι για αυτό που έκαναν.
Με τον Άντι να είναι στην ουσία το μεγάλο θύμα της υπόθεσης, είναι πραγματικά σοκαριστικό για τον θεατή να μην μπορεί να τον λυπηθεί απόλυτα.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν συνθέτουν, νομίζω, μια σειρά που αξίζει να την δεις, η οποία σε κάνει να σκεφτείς αν υπήρξε άλλη σειρά που το τελευταίο της επεισόδιο να έκανε τόσο μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα υπόλοιπα.
Για πολλούς δεν υπάρχει λόγος να επιστρέψει με δεύτερο κύκλο. Κάτι όμως μπορεί να βρεθεί σεναριακά για να σταθεί μια νέα σεζόν που θα αλλάξει εντελώς και το κεντρικό στοιχείο της πλοκής.