Μια διφορούμενη και διαρκώς αμφισβητούμενη ατμόσφαιρα. Ένα concept που μετά βίας μπορείς να καταλάβεις τη λειτουργία του – αλλά αυτό είναι που το κάνει και τόσο γοητευτικό. Μια αισθητική που «παντρεύει» με υποδειγματικό τρόπο τη βρετανική παράδοση του Τζέιμς Μποντ με τις κλασικές Sci Fi αφηγήσεις του Χόλιγουντ. Μα πάνω από όλα ένα φινάλε χωρίς απάντηση, ένα τελευταίο πλάνο που μοιάζει να μην ολοκληρώνεται ποτέ, μια συζήτηση που δεν θα αποκτήσει ποτέ συγκεκριμένη κατάληξη.
Κρατάει περίπου δέκα χρόνια αυτή η κινηματογραφική αίσθηση. Ήταν καλοκαίρι του 2010 και ο Κρίστοφερ Νόλαν βρισκόταν σε ένα κομβικό σταυροδρόμι της χολιγουντιανής του πορείας: δυο χρόνια μετά το επικό «The Dark Knight», απροσδιόριστο αριθμό χρόνων πριν την επόμενη Μπάτμαν ταινία του (το «The Dark Knight Rises» ήρθε τελικά το 2012). Ενδιάμεσα ήθελε να διαβεί τα χωράφια της επιστημονικής φαντασίας και να αφήσει και εκεί το στίγμα του. Το «Inception» υπήρξε το μεγάλο όχημά του προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι συγκρίσεις με το «The Matrix» μόλις με την κυκλοφορία του trailer του «Inception» υπήρξαν εύλογες. Αισθητικά μπορεί οι δυο ταινίες να μην είχαν πολλά κοινά -όπως προειπώθηκε, το «Inception» είχε Τζέιμς Μποντ αισθητική ενώ το «The Matrix» ήταν καθαρόαιμο cyberpunk- αλλά η mindfuck αίσθηση, τα πρωτοποριακά εφέ, η άγνοια για το τι παίζει σε επίπεδο βασικής υπόθεσης καθώς και ένα trailer που ενίσχυε αυτή την απορία αντί να δίνει εξηγήσεις, έκαναν την ταινία ένα μεγάλο ερωτηματικό. Και αυτό όχι απλά δεν σχετικοποιήθηκε με τη θέασή της αλλά υπήρξε και βασική της κινητήρια δύναμη.
Θα συμπεριφερθούμε με πολιτική ορθότητα και θα δεχθούμε πως μπορεί να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που δεν έχει δει το «Inception» δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του και τον πανικό που δημιούργησε. Οι υπόλοιποι που συνεχίζετε να τσακώνεστε αναφορικά με το τι ακριβώς έπαιξε σε αυτό το χαρακτηριστικό τελευταίο καρέ, μην σκάτε πολύ: ακόμα και ο ίδιος ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο πρωταγωνιστής της ταινίας δηλαδή του οποίου ο χαρακτήρας βιώνει τα μυστηριώδη που συμβαίνουν στην τελευταία σκηνή, δεν μπορεί να πει τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Νόλαν.
«Τι στο διάβολο συμβαίνει στο τέλος του Inception;», ρωτήθηκε κάποια στιγμή ο Ντι Κάπριο και πολύ ειλικρινά απάντησε: «Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Πάντα θέλω να καταλαβαίνω την ιστορία μιας ταινίας, αλλά όταν έχεις να κάνεις με τον Κρίστοφερ Νόλαν και το πώς λειτουργεί το μυαλό του…ξέχασέ το. Πώς συναρμολογήθηκε το παζλ του “Inception”; Όλοι προσπαθούσαμε, συνεχώς, να ενώσουμε τα κομμάτια και κανείς μας δεν τα κατάφερε..».
Είναι βράδυ Παρασκευής. Στην τηλεόραση να βρεις κάτι καλύτερο σήμερα δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο. Εάν λοιπόν δεν βγεις, τότε δεν τίθεται θέμα συζήτησης. Ακόμα και αν το έχεις δει, μια ακόμη θέαση επιβάλλεται. Μπες στο Netflix, πάτα play και ετοιμάσου. Τα όμορφα μυαλά, όμορφα καίγονται από τον Κρίστοφερ Νόλαν.
…και στη συνέχεια αυτό του «Tenet»…
…για να επιβεβαιώσει πως οι ψίθυροι αυτοί έχουν βάση. Το γεγονός δε πως, δέκα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του «Inception», η ταινία ξαναβγαίνει στα σινεμά λίγο πριν το «Tenet» έρχεται να ενισχύσει τη θεωρία πως ο Νόλαν ετοιμάζει ένα τεράστιο plot twist μέσω της νέας του ταινίας!