Η συγγραφή ενός σεναρίου σε παλιότερα χρόνια ήταν ένα θέμα που επαφίετο στη φαντασία και την δημιουργική γραφή του εκάστοτε σεναριογράφου. Σήμερα, κάτι τέτοιο δεν είναι αρκετό. Η φαντασία δε μπορεί να μένει ξέχωρη κι άθικτη από την πραγματικότητα. Αυτή είναι η σκέψη του Τσάρλι Μπούκερ πάνω στην οποία οικοδόμησε το Black Mirror. Ο άνθρωπος από δεκαετίες κιόλας έχει ξεκινήσει το ταξίδι του για το μέλλον. Εκεί όπου με στόχο να καλυτερεύει την ύπαρξη του και να προσθέτει ένα λιθαράκι κάθε μέρα προς την αιωνιότητα της μορφής του, ίσως βρεθεί να παραβεί τον ίδιο του τον εαυτό.
Το Black Mirror είναι μια σειρά που την βλέπεις ως ένα οπτιμιστικό παράθυρο του μέλλοντος, αλλά καταλήγει πάντα να σου δείχνει ότι η ανθρώπινη παρέμβαση, ο οπορτουνισμός, ο νεποτισμός της δίψας για τεχνολογία, η τόση ανάγκη για υπεραπλούστευση των λειτουργιών δεν μπορεί παρά να έχουν και επώδυνες συνέπειες. Εικονική πραγματικότητα, εμβύθιση, διεπαφή, εικόνα του Άλλου, στυλιζαρισμένη ζωή, κατάργηση του τέλους, μηχανή. Όλα αυτά είναι έννοιες που ζυμώνονται μέσα στο Black Mirror και σχολιάζονται με τρόπο ζοφερό χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι.
3 σεζόν, 13 επεισόδια. Κάθε επεισόδιο σε αφήνει με τον ίδιο τρόπο. Να μαζεύεις τα κομμάτια της νόησης σου, να προσπαθείς να ενώσεις τα κομμάτια που σου έδωσε ξέμπαρκα και να παραληρούν όλες οι ενδόμυχες απορίες και αναζητήσεις που είχες ποτέ στην ζωή σου.
Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως μια διαρκή πορεία προς την κατάκτηση. Ως ένα περιβάλλον όπου όλα φτιάχτηκαν για χάρη του. Σαν να είναι ένας gamer και ο πλανήτης είναι η πίστα που ζητάει από τον ίδιο να λύσει όλους τους γρίφους. Σαφώς και αυτή είναι η παραίσθηση του. Δίνεται όμως με τόσο «ευπροσήγορες» εικόνες από τον Τσάρλι Μπούκερ που συνειδητοποιείς ότι με μια πιξελαρισμένη υπερβολή, ο άνθρωπος που συναντάς στη δουλειά, ο άνθρωπος που λες καλημέρα, ο άνθρωπος που ψηφίζεις, ο άνθρωπος που εν τέλει αντικρύζεις κάθε μέρα στον καθρέφτη είναι ένα σαρκοφάγο ον.
Μόνο που δεν θρέφεται με σάρκα, αλλά με χρόνο. Χρονοφάγος. Θέλει να πάρει τον χρόνο του άλλου για να επιμηκύνει το δικό του μερίδιο. Θέλεις. Θέλω. Μου. Μας. Εγγενώς ασυμβίβαστοι με τη φύση μας. Δυνάστες των ορμέμφυτων επιθυμιών μας. Υποταγμένοι στο κοινωνικό μας εγώ που στέκεται στον γκρεμό και δεν σκέφτεται να κάνει ένα βήμα πίσω. Αντιθέτως, ψάχνει να βάλει φτερά στο σώμα του, γιατί δεν έμαθε ποτέ από τον Ίκαρο.
Καλώδιο και τσιπάκι. Αυτά τα δύο είναι τα εργαλειακά μέσα του ανθρώπου για να φτάσει στον τόπο που επιθυμεί. Τον τόπο της στρεβλής αιωνιότητας. Εκεί που θα εξακολουθεί να υπάρχει για πάντα, υποστηριζόμενος από bytes, από ηλεκτρόδια και ρεύμα.
Το Black Mirror είναι λες και συγκεντρώθηκαν όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού και της Γερμανικής Αναγέννησης, έκατσαν στο κεφάλι του Μπούκερ και έβγαλαν τις γυάλινες σφαίρες τους για να ιλουστράρουν αυτό που θα έρθει για τον άνθρωπο. Με ή χωρίς εκείνον. Σίγουρα μαζί με τον εγκέφαλο και την απτότητα της σκέψης του. Σίγουρα χωρίς το σώμα του και τον φθαρτό του υλισμό που συμπληρώνει την άυλη ισχύ του.
Αν δεις τον πρώτο κύκλο και θεωρήσεις ότι είναι απίστευτος, συγκρατήσου. Γιατί θα έρθει ο δεύτερος να θέσει νέα όρια. Και μετά ο τρίτος για να σε κάνει να προσθέσεις ακόμα μια απορία βαθιά μέσα σου: πού μπορεί να φτάσει άραγε ο ανθρώπινος νους;
Τι παιδιά μπορεί να βγάλει η συνεργασία του πρακτικού μέρους του με το κομμάτι της φαντασίας; Ο Τσάρλι Μπούκερ είναι η Έχιδνα του σκοτεινού φουτουρισμού, μια μαύρη τρύπα που θες να αγκαλιάσεις και να ευχαριστήσεις.