Το καλοκαίρι είναι από τις εποχές που ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί σινεφίλ, ακόμα και οι πιο απαιτητικοί θεατές χαλαρώνουν. Είναι η εποχή του θερινού σινεμά και ως εκ τούτου της χαλαρότητας στη θέαση ταινιών.
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που ορισμένες ταινίες μοιάζουν σαν να φτιάχτηκαν αποκλειστικά για αυτή την περίοδο. Αυτός είναι και ο λόγος που δύσκολα θα μας συγκινούσε μια οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου, η ταινία που τελευταία έχει γίνει η ευχάριστη έκπληξη αυτού του καλοκαιριού. Ωστόσο έχουμε καλοκαίρι…
Μιλάμε για το «Made in Italy», την ταινία που αν και κανείς δεν περίμενε την έλευσή της στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη δεύτερη θέση στην Ελλάδα στον πίνακα των πιο εμπορικών ταινιών και μάλιστα, απόλυτα δικαιολογημένα: ο τρόπος που διακατέχεται από μια γλυκόπικρη αίσθηση είναι σεμινιαριακού επιπέδου.
Το στόρι πάει κάπως έτσι: Ένας μεσήλικας άντρας και ο γιος του ταξιδεύουν στην Τοσκάνη, προκειμένου να μεταβούν σε ένα εξοχικό που έχουν κληρονομήσει και θέλουν να ανακαινίσουν. Οι δυο τους θα έρθουν σε επαφή με τους κατοίκους της περιοχής και ταυτόχρονα, θα γνωριστούν καλύτερα και μεταξύ τους, δομώντας μια σχέση που μέχρι στιγμής δεν είχαν καν. Πρόκειται με άλλα λόγια, για μια ιστορία οικογενειακής συμφιλίωσης.
Ο (68χρονος) Λίαμ Νίσον κάνει ένα διάλειμμα από τους action ρόλους που του φόρτωσε το Χόλιγουντ στα γεράματα και καταπιάνεται με έναν ρόλο πιο εσωτερικό και αναμφίβολα πιο ταιριαστό σε αυτό που είναι σήμερα ο έμπειρος ηθοποιός. Εδώ υποδύεται έναν ζωγράφο που βιώνει μια διπλή άρνηση πατρότητας: αφενός, μια συμβολική αφού νιώθει ξεπερασμένος ως προς την τέχνη του και αφετέρου, κυριολεκτική αφού νιώθει αποτυχημένος και ως πατέρας.
Στον αντίποδα βρίσκεται ο γιος του, ο οποίος έχει επίσης πολλαπλών κατευθύνσεων εσωτερικά ζητήματα. Η δική του «αντιπαλότητα» με την πατρότητα είναι επίσης τόσο κυριολεκτική όσο και συμβολική: δεν είναι απλά πως έχει να αντιμετωπίσει την ψυχρή σχέση με τον πατέρα του αλλά και την ανάγκη του να είναι απογαλακτισμένος σε κάθε επίπεδο. Στόχος του είναι άλλωστε να πωληθεί αυτή η βίλα στην Τοσκάνη, να πάρει τα λεφτά που του αντιστοιχούν και να κάνει ένα δικό του ξεκίνημα.
Είναι κλισέ και προβλέψιμοι οι όροι με τους οποίους οι δυο άντρες θα έρθουν κοντά και θα συνάψουν μια λυτρωτική ανακωχή με το συγγενική τους δεσμό: κάτι πρωτότυπο εδώ μην περιμένετε να δείτε. Αλλά -όπως άλλωστε, άπαντες γνωρίζουν- το ζήτημα σε τέτοιου τύπου δημιουργίες δεν είναι η πρωτοτυπία ή η υπέρβαση αλλά η ταύτιση του θεατή με την γλυκόπικρη συνθήκη που βιώνουν οι πρωταγωνιστές που παρακολουθούν επί της οθόνης. Και αυτό το «Made in Italy» το καταφέρνει με θριαμβικό τρόπο.
Το πραγματικά αξιοσημείωτο της όλης υπόθεσης δε, είναι ο Λίαμ Νίσον συμπρωταγωνιστεί σε αυτή την ταινία με τον αληθινό γιο του, τον Μαϊκάλ Ρίτσαρντσον, που είχε κάνει με την πάλαι ποτέ σύζυγό του Νατάσα Ρίτσαρντσον, που έχει σκοτωθεί σε ατύχημα. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και με τη «μητέρα»/«σύζυγο» της ταινίας: πατέρας και γιος την έχουν χάσει -υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες στην ταινία πάντως- και είναι και η διαχείριση της απώλειά της που αποτελεί κοινή ανάγκη για τους δυο τους.
Και είναι μάλλον αυτό το meta στοιχείο που κάνει αυτή την ταινία να δουλεύει: αν μη τι άλλο, τα σεναριακά τεκταινόμενα είναι ταυτόχρονα και λίγο «αληθινά». Όπως και να έχει η συνταγή πετυχαίνει και η επιστροφή του Λιαμ Νίσον σε πιο «καθημερινό» ρόλο είναι αληθινός θησαυρός…