Στα τέλη των 70s ο πλανήτης και οι κοινωνικοπολιτικοί του συσχετισμοί έμοιαζαν να βρίσκονται σε μια φάση παντελώς διαφορετική σε σχέση με την αντίστοιχη που επικρατούσε ακριβώς μια δεκαετία νωρίτερα.
Τα πολιτικά κινήματα και τα κινήματα απελευθέρωσης που είχαν καθορίσει τα τέλη των 60s ήταν μεγαλύτερα κατά μια δεκαετία, είχαν γεράσει, όδευαν στο τέλος τους και άπαντες στο εσωτερικό τους έμοιαζαν να αποδέχονται πως ό,τι ήταν να αλλάξουν από τον κόσμο το είχαν αλλάξει: ευκαιρίες για νέες μετατοπίσεις δεν υπήρχαν.
Δεν ίσχυε βέβαια το ίδιο με τον κινηματογράφο. Τα κινηματογραφικά 70s άλλωστε υπήρξαν σπουδαία διότι ήταν η δεκαετία που ορισμένα τέκνα των επαναστατικών 60s έκαναν κινηματογράφο τις αντιλήψεις του. Και τμήμα αυτής της ριζοσπαστικής καλλιτεχνικής δημιουργίας που χαρακτήρισε στον κινηματογράφο ήταν και η απελευθέρωση των queer αντιλήψεων και αισθητικών, η είσοδός τους από τα χαμηλά πατώματα της underground τέχνης στο υψηλό επίπεδο του εμπορικού και mainstream σινεμά. Τo «Pink Flamingos» και το «The Rocky Horror Picture Show» υπήρξαν οι πιο ένδοξες στιγμές της queer τάσης του Χόλιγουντ μέχρι και το 1978. Τότε, βγήκε η πιο ιστορική ταινία της εν λόγω τάσης και ήρθε από την Ευρώπη.
Λεγόταν «Το Κλουβί με τις Τρελές», ήταν μια συμπαραγωγή της Ιταλίας και της Γαλλίας και υπήρξε μια τόσο αιχμηρή και σαρκαστική κωμωδία που δύσκολα θα μπορούσε κανείς να μην διακρίνει την ριζοσπαστικότητα που αναδυόταν μαζί στις συνδηλώσεις της.
Η ειρωνεία για το πόσο αναντίστοιχα ήταν τα πράγματα όσον αφορά το σινεμά και την υπόλοιπη κοινωνία είναι πως την ίδια χρονιά που το «Κλουβί» ερχόταν να γράψει ιστορία για τον queer κινηματογράφο, ο πρώτος gay εκλεγμένος πολιτικός ever, ο Χάρβεϊ Μιλκ, δολοφονούνταν εξαιτίας του σεξoυαλικού του προσανατολισμού: τη στιγμή που η κινηματογραφική τέχνη άνοιγε με δυναμικούς όρους ζητήματα κοινωνικής ισότητας και χειραφέτησης, οι κοινωνικοί συσχετισμοί τους έκλειναν και το μίσος ερχόταν να νικήσει την αντίσταση.
Στο «Κλουβί με τις Τρελές» παρακολουθούμε την ιστορία του Ρενάτο και του Αλμπάν, ενός ανοιχτά gay ζευγαριού που μάλιστα έχουν μεγαλώσει από κοινού τον γιο του ενός. Όμως ο γιος μεγαλώνει, γνωρίζει μια γυναίκα, την ερωτεύεται και πάει για γάμο μαζί της. Η δική της οικογένεια ωστόσο είναι πιο… «παραδοσιακή». Τόσο ως προς τη μορφή της όσο και ως προς τις αντιλήψεις της. Οι γονείς της κοπέλας του γιου των Ρενάτο και Αμπάν δεν γίνεται να γνωρίσουν ως συμπέθερους ένα gay ζευγάρι. Και για να κάνουν τη χάρη στον μονάκριβο γιο τους, ο ένας θα ντυθεί γυναίκα ενώ στο σπίτι τους φιλοξενούνται τα συμπεθερικά.
Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, αυτή η κατάσταση είναι η αφετηρία για τη ξεδίπλωση μιας ξεκαρδιστικής πλοκής. Και όσο κλισέ και αν ακούγεται, είναι πράγματι ασύλληπτα αστεία ετούτη η ταινία, ειδικά για όποιον τη βλέπει για πρώτη φορά μοιάζει αδύνατο να μην κρατάει τη κοιλιά του από τα γέλια. Κι όμως, στο υπόστρωμα αυτής της κωμωδίας, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Εντουάρ Μολιναρό μιλάει για τον διακαή πόθο των χαρακτήρων του, για τη δίψα τους όσον αφορά την αποδοχή μιας ομοφοβικής κοινωνίας: πίσω από τον πληθωρισμό του γέλιου και της φάρσας, ένα στιβαρό κοινωνικό μήνυμα προκύπτει.
Το «Κλουβί με τις Τρελές» προβάλλεται σε επανέκδοση αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους της Αθήνας, 42 χρόνια μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και πηγαίνετε να την δείτε: αφενός, το καλοκαίρι ταιριάζει με την ανάλαφρη ατμόσφαιρά της και αφετέρου οι συνδηλώσεις της παραμένουν επίκαιρες κάθε λεπτό και κάθε στιγμή.