Ας είμαστε ειλικρινείς: το «Casa de Papel» δεν υπήρξε ποτέ μια τυπική σειρά της εποχής της. Έκανε μεγάλη φασαρία και απέκτησε ένα φανατικό κοινό σε όλα αυτά τα χρόνια προβολής της αλλά όχι με τους όρους που το κάνουν οι σύγχρονες σειρές.
Τα σεναριακά κενά της ήταν πάντα εκεί σε μια εποχή που οι θεατές είναι τόσο απαιτητικοί που έχουν μάθει να στήνουν στον τοίχο την οποιαδήποτε σειρά για την παραμικρή σεναριακή αδυναμία. Πλάσαρε χαρακτήρες ψαρωτικούς αλλά κάπως καρτουνίστικους σε μια εποχή που το τηλεοπτικό κοινό «διψάει» για ρεαλισμό.
Να γιατί θα έλεγε κανείς πως αυτή η σειρά δεν υπήρξε τυπικό δείγμα της εποχής της: τα χαρακτηριστικά της θα μπορούσαν να είναι τα τέλεια συστατικά επιτυχίας γύρω στα μέσα των 00s, τότε που σειρές όπως το «Lost» ή το «Prison Break» έκαναν θραύση, σειρές οι οποίες βασιζόμενες σε σεναριακές υπερβολές που αύξαναν την αγωνία από επεισόδιο σε επεισόδιο κρατούσαν καθηλωμένο το κοινό. Όμως όταν το «Casa de Papel» έκανε πρεμιέρα βρισκόμασταν στα μέσα της επόμενης δεκαετίας. Υπό μια έννοια, ήταν παράδοξο που δεν πέρασε απαρατήρητο.
Φαίνεται πως το κοινό είχε μπουχτίσει τόσο πολύ με την υπερβολική σοβαρότητα και την «κινηματογραφική» (και άρα απαιτητική) τηλεόραση που αγκάλιασε με θέρμη την σειρά από την Ισπανία. Όμως ήταν δεδομένο για όσους θυμούνται την πρότερη μορφή της τηλεόρασης και τις μεγάλες επιτυχίες της πως η έμπνευση αυτού του τύπου των σειρών είναι καταδικασμένη να εξαντληθεί πολύ γρήγορα. Έχουμε δει άλλωστε πολλές φορές μια ιστορία που ξεκάθαρα έχει ολοκληρωθεί από την πρώτη ή την δεύτερη σεζόν της, να τραβιέται από τα μαλλιά για λόγους εμπορικότητας.
Το «Casa de Papel» είναι ξεκάθαρο πως αποτελεί μια σειρά που δεν θα έπρεπε να έχει τρίτη ή τέταρτη σεζόν. Πήγε αγκομαχώντας σε αυτές και ενώ ο ένας φανατικός του θεατής ξενέρωνε μετά τον άλλο και είτε παρατούσε τη σειρά είτε την έβλεπε από συνήθεια. Όμως, όπως και να έχει, ακόμα και σε όσους συνέχιζαν να την παρακολουθούν, η αίγλη και η πρωτοτυπία των αρχών της σειράς είχαν χαθεί για τα καλά. Η οφθαλμοφανέστατη λογική ωστόσο για τη σειρά από την Ισπανία ήταν να το τραβήξει όσο δεν πάει, να ξεζουμίσει για τα καλά το κοινό, να πάρει από αυτό όσα περισσότερα μπορεί.
Μιλάμε άλλωστε για μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες στην ιστορία του Netflix. Η πλατφόρμα είχε ανακαλύψει την κότα με το χρυσό αυγό και δεν είχε κανένα σκοπό να την αφήσει να τελειώσει τόσο γρήγορα, χωρίς να εκμεταλλευτεί και το τελευταίο λεπτό ωφέλιμου χρόνου.
Πρόσφατα ανακοινώθηκε πως στις αρχές του 2021, η ισπανική σειρά – φαινόμενο των περασμένων χρόνων θα έχει την τελευταία σεζόν της. Οι συζητήσεις για το ποιο θα είναι το επόμενο μεγάλο κόλπο του Καθηγητή και της παρέας του, τι θα γίνει με διάφορους χαρακτήρες, πως και με ποιους όρους θα εισαχθούν οι νέοι, μοιάζει με μια συζήτηση που γίνεται περισσότερο από κεκτημένη ταχύτητα και λιγότερο από αγνή προσμονή.
Εντάξει, θα την δούμε την 5η σεζόν αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: κούρασε το «Casa de Papel», κράτησε πάρα, μα πάρα πολύ παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Και ακόμα και ο πιο φανατικός θαυμαστής του θα συμφωνήσει ότι καλύτερα να τελείωνε πιο νωρίς και να το θυμόμασταν όλοι με μια γλυκιά γεύση, παρά να φτάνει ασθμαίνοντας σε ένα φινάλε τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά. Ένα τέτοιο φτηνό τέλος σίγουρα δεν το άξιζε…