Είναι ένα από τα μεγαλύτερα και μαζικότερα πεδία παραγωγής ποπ κουλτούρας το Netflix αυτή την εποχή και αμφιβολία περί αυτού δεν υπάρχει. Κυρίως, αποτελεί την αποθέωση της πολυμορφίας: στο εσωτερικό του στοιβάζονται από εξαιρετικά δουλεμένες δουλειές μέχρι απάλευτα σκουπίδια με όλη την ενδιάμεση γκάμα να παίζει εξίσου έντονα. Αυτό είναι μάλλον το καλό και ταυτόχρονα, το κακό με το Netflix: δεν την πολυψάχνει όσον αφορά τις ιδέες που έχει να υλοποιήσει, δεν επιβάλλεται στους δημιουργούς, τους αφήνει ελεύθερους να κάνουν ό,τι γουστάρουν και αυτό απλά φιλοξενεί το περιεχόμενο.
Παρακολουθώντας την (περίπου) υπερηρωική ταινία που φιλοξενείται τον τελευταίο καιρό στην πλατφόρμα του και που αποτελεί τη νέα πολυσυζητημένη δημιουργία που φέρει την υπογραφή του, αδυνατεί να αποφασίσει κανείς αν πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό δείγμα της θετικής ή της αρνητικής όψης του Netflix. Φυσικά, ο λόγος για το «Project Power» με τους Τζέιμι Φοξ, Τζόσον Γκόρντον Λέβιτ και (την πιτσιρίκα) Ντομινίκ Φίσμπακ.
Το στόρι διαδραματίζεται στην Νέα Ορλεάνη, η οποία έχει γεμίσει με κάτι μυστήρια χάπια, που πλασάρονται ως ένα νέο είδος ναρκωτικού (αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι). Όποιος παίρνει αυτά τα χάπια παίρνει και ένα μεγάλο ρίσκο: πρόκειται για ουσίες που απελευθερώνουν βαθύτερες δυνατότητες του ανθρώπινου οργανισμού και προσδίδουν στους δέκτες τους αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε «υπερηρωικές δυνάμεις». Όμως δεν είναι δεδομένο πως θα γίνεις υπερήρωας (ή υπερκακός…) αν καταπιείς ένα τέτοιο χάπι. Διότι μπορεί η δύναμη που θα απελευθερωθεί να είναι μοιραία αυτοκαταστροφική.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ένας αστυνομικός και ένας μυστήριος άντρας που σκάει στην πόλη, γνώστες και οι δυο των υπερδυνάμεών που τους προκαλούν τα εν λόγω χάπια, ψάχνουν -ο καθένας για τους λόγους τους- το κύκλωμα που τα προωθεί. Και στην προσπάθειά τους για αυτό, οι δρόμοι τους θα συναντηθούν τόσο μεταξύ τους όσο και με μια μικρή που σπρώχνει τα εν λόγω χάπια στην μαύρη αγορά της πόλης.
Σε μια εποχή που οι υπερηρωικές ταινίες έχουν γίνει μια τόσο συμβατική και επαναλαμβανόμενη κατάσταση, είναι αληθινά αναζωογονητικό να βλέπεις τόσο πρωτότυπες προσεγγίσεις για το είδος. Στις περίπου δυο ώρες που κρατάει το «Project Power» υπάρχουν στιγμές δράσης ασύλληπτα καλοφτιαγμένες αλλά και ιδέες αναφορικά με το υπερηρωικό genre πραγματικά αξιοζήλευτες, που του δίνουν νέα πνοή. Και κάπως έτσι, στο μεγαλύτερο διάστημα γουστάρεις που το παρακολουθείς.
Υπάρχει ωστόσο ένα μεγάλο «αλλά». Ταυτόχρονα με τη φρεσκάδα του «Project Power» συνυπάρχει και ένας generator χειρισμός της όλης κατάστασης που δυστυχώς παίρνει μια υπέροχη ιδέα και την υποβιβάζει σε μια συμβατικότητα σε επίπεδο σκηνοθεσίας, αφήγησης και σεναρίου. Ενώ κάτι πρωτοποριακό νιώθεις πως κρύβεται στην καρδιά του, ο τρόπος που έχει γυριστεί παραπέμπει σε κάτι κοινότυπο. Λες και οι δημιουργοί του είχαν μια εξαιρετική ιδέα αλλά εξαντλήθηκαν και μόνο που την σκέφτηκαν με αποτέλεσμα να μην έδωσαν το ίδιο βάρος στην υλοποίηση της.
Είναι μεγάλο κρίμα αυτό διότι υπό άλλες συνθήκες το «Project Power» θα αποκτούσε πολύ φανατικό και πιστό κοινό. Ειδικά όσοι αγαπάνε το υπερηρωικό είδος θα το αντιλαμβανόντουσαν ως έξτρα αστραφτερό διαμαντάκι. Όμως το είπαμε και παραπάνω: όλα τα καλά και όλα τα κακά του Netflix στοιβάζονται στο εσωτερικό του, όλοι οι πολέμιοι και όλοι οι υποστηρικτές της εν λόγω πλατφόρμας θα μπορούσαν να βρουν εξίσου επιχειρήματα σε αυτό.
Τουλάχιστον, το «Project Power» αποτελεί την απόδειξη πως το υπερηρωικό είδος έχει ασύλληπτες δυνατότητες αν το χειριστεί κανείς όπως πρέπει και δεν είναι απλά ένα μανιχαϊστικό και βαρετό είδος όπως έχουν πειστεί πολλοί τα τελευταία χρόνια (με βασική υπεύθυνο για αυτό την Marvel). Και το αγαπάμε για αυτό αλλά από την άλλη, το μισούμε για την χαμένη ευκαιρία που συμβολίζει.